BAKENS VERZETTEN
Nee, ik heb geen writersblock, het komt er gewoon niet van om regelmatig een blogje te schrijven. In mijn mind is het te druk om alles een plekje te kunnen geven. Heel lang kabbelde mijn leven wel gewoon lekker voort, met alle gebruikelijke ups en downs. Ouder worden ging als vanzelf. Misschien werd het tempo iets trager dan voorheen, maar ach, echt storend was dat niet.
De ziekte van P. vijf jaar geleden bracht een verandering waarvan ik de reikwijdte toen nog niet kon overzien. Even een kink in de kabel, dacht ik, maar er niet echt rekening meegehouden dat dit voorgoed het leven zou veranderen. Een beetje aanpassen, ik ging als vanzelf gewoon een stapje harder lopen, iets meer hooi opmijn vork nemen nog een stapje harder lopen en omdat het geheugen bij P. het wat laat afweten nog maar wat meer hooi op de vork nemen totdat je zo moe wordt waardoor het besef komt dat het zo niet meer gaat.
Opeens is het leven niet meer zo leuk. Door de chronische vermoeidheid komt het er niet van om plannen te maken om in het kader van onze nationale feestdagen ook maar iets te ondernemen, waardoor deze dagen min of meer aan mij voorbij zijn gegaan.
Niet dat ik nu zo'n bevrijdingsfestival had willen bezoeken, daar voel ik mij echt niet meer op mijn plaats. Ik denk dat mijn dierbare vriendinnetje L. helemaal gelijk heeft met haar uitspraak zich meer en meer figurant te gaan voelen in bepaalde situaties. In het verleden mocht ik met koningsdag graag even een slag over de kermis maken, maar als je diep in mijn hart kijkt, zou ik niet meer kunnen uitleggen wat ik daar nu nog leuk aan vind, terwijl ik eerder wel genoot van de drukte, de geluiden, de kleuren en de geuren. Te moe of speelt het gevoel van ook hier figurant zijn een rol?
Met die uitspraak over figurant zijn, loop ik al dagen rond met de wens om daar een blogje van te maken met als onderwerp van DEBUTANT naar FIGURANT, maar het komt er niet van. Te druk in mijn hoofd met van alles en nog wat. En toch wil ik weer naar het punt, dat ik domweg weer kan genieten, kan schrijven over wat mij bezig houdt, zelfs als dat inhoudt dat ik mijn ervaringen kan verwoorden hoe het is om figurant te zijn. Weer in balans zijn en tijd hebben om mijn gedachten te ordenen, zodat de blogjes die nu in flarden door mijn hoofd spoken, maar niet geschreven worden, weer zichtbaar gemaakt kunnen worden.
Tijd om de bakens wat te verzetten en dat gaat ook wel gebeuren. Maar ook dat kost eerst veel energie om het een plekje te geven en het te verwerken. Als voorbeeld, de caravan verkopen en het geld op de rekening zien is één ding, maar er echt helemaal vrede mee hebben duurt veel langer. Het is een afscheid van een levensfase die niet meer terugkomt. Natuurlijk is dit niet het enige, wat er speelt, er is meer, veel meer. Met enige hulp van buitenaf moet het mogelijk zijn om de bakens zo te verzetten, waardoor het leven weer wat leuker gaat worden en ik weer toekom om te doen wat ik leuk vind, zoals het schrijven van blogjes.
Zoiets gaat natuurlijk niet van de één op de andere dag, maar een perspectief zien is al een goede stap voorwaarts. Tijdens mijn zoektocht naar een plaatje over evenwicht, als illustratie bij dit blog, kwam ik Evenwicht der Krachten van Carel Willink tegen. Het sprak mij aan.
Nee , een figurant heb ik me nooit gevoeld bij het ouder worden. Ook niet toen geleidelijk m’n hele leven in dienst stond van een steeds meer aandacht vragende partner. Misschien wel juist daaróm voelde ik me geen figurant. Er werden andere dingen belangrijk, dat wel, maar die waren logisch en noodzakelijk ook al moest er inderdaad heel regelmatig nieuw evenwicht gezocht worden, het werd steeds weer gevonden. Het heeft me ook nooit in het schrijven belemmerd, integendeel, schrijven is een goed middel om je gedachten te ordenen en juist daardoor te ontdekken wat belangrijk is en wat niet.
Maar natuurlijk zijn we allemaal anders en moeten we ieder voor zich leren omgaan met ouder worden en de veranderingen die dat het meebrengt.
Het zal ook jou wel lukken er een aanvaardbare manier in te vinden.