WATERGATE AGAIN


Opmerkelijk, meestal als we 's morgens de krant gelezen hebben, maken we wel een opmerking over het één of ander wat ons opviel. Vanmorgen stond er een lang artikel in over Trump. Nee niet over het topoverleg tussen Kim en Trump dat zonder overeenkomst geëindigd is, dat was te verwachten, maar over de persoon Trump.

Een voormalig vertrouweling van Trump, Michaël Cohen schijnt een verklaring onder ede afgelegd te hebben over de wandaden van de Amerikaanse president, over zwijggeld aan minnaressen, bouwplannen in Moskou en over zijn financiën.

Ik heb het artikel gelezen en mij bekroop de gedachte: Moet ik hier nu echt waarde aan hechten? En misschien dacht P. er ook wel zo over, want we hebben er samen met geen woord over gesproken, ondanks  dat men schrijft dat dit wel eens een keerpunt in de geschiedenis zou kunnen worden. Amerika zou zoiets niet meer gezien hebben, sinds het Watergate-schandaal dat in de jaren zeventig president Nixon ten val bracht.

Ik heb zoiets van, dat zal wel. Aan de andere kant, het Watergate-schandaal is, toen het speelde, ook voor een groot deel aan mij voorbij gegaan, omdat het mij te omvangrijk was en je er als eenvoudig burger nauwelijks een voorstelling van kon maken, laat staan een mening vormen.

Dit laatste is nu niet het geval. Ik heb wel terdege een mening over Trump en ik zie hem nog liever vandaag dan morgen vertrekken omdat ik geen enkele waardering voor deze man heb. Misschien is dat wel de crux, de algehele desinteresse in dit hele wazige gebeuren, waardoor ik het niet eens de moeite waard vond om dit onderwerp tijdens onze kop koffie te bespreken. En dan toch dit blogje? Ja, zo vreemd kan een mens dus in elkaar zitten.

                              klik

hanscke | Donderdag 28 Februari 2019 - 12:30 pm | | Standaard | Zeven reacties

OOGSTRELEND


Oogstrelend vind ik ze, de krokussen, de vroege voorjaarsbloemen, die in de tuin, na een doodse periode, weer de nodige fleur komen brengen. Het worden er elk jaar meer en ze willen ook nog wel eens op de meest onverwachte plekken hun kop opsteken. Ik weet dan bijna wel zeker dat ik daar geen bolletjes heb neergezet, maar ze staan er toch maar mooi en van mij mogen ze blijven staan hoor. 

Het zijn wel hele kwetsbare bloemen. Zodra je ze maar even met iets aanraakt, is het gebeurd en verwelken ze onmiddellijk. Het is dan ook een hele kunst om het oude blad, wat in de herfst en de winter, na het grote bladharkfestijn nog naar beneden is komen dwarrelen, op te ruimen. 

Ik ben maar vast begonnen om de tuin uit de winterslaap te halen. Ik heb de vaste planten ontdaan van alles wat niet meer nuttig is, heel veel mosgroei weggehaald, de rozen gesnoeid, ja ik weet het, het is nog wel vroeg in de tijd, maar echt hele strenge vorst verwacht ik niet meer. Ik ben er weer klaar voor om er de nodige tijd aan te spenderen en heerlijk dat we het nog kunnen doen. Dit jaar zie ik veel minder tegen het onderhoud op dan vorig jaar, toen maakte ik mij steeds maar zorgen of ik het wel vol zou kunnen houden. 

Dit jaar lijk ik heel wat laconieker te zijn en dat komt ook terug in mijn aanvulling op de reeds langbestaande  slogan: genieten van alles wat groeit en bloeit en ons altijd weer boeit, maar wat ons ook menig maal vermoeit.

Voorlopig doe ik het weer met heel veel plezier en het is echt prachtig om te zien hoe stukje bij beetje de tuin weer gaat worden zoals ik vind dat de tuin er bij mij behoort uit te zien. En het mag dan wel niet normaal zijn, dat het al zo vroeg in het jaar voorjaar is, ik geniet er met volle teugen van.

                           klik

hanscke | Maandag 25 Februari 2019 - 8:36 pm | | Standaard | Drie reacties

VAARWATER


Hoewel het er op lijkt dat we in een iets rustiger vaarwater zijn aangekomen, ben ik nog niet helemaal de oude. Ik ben (figuurlijk) nog druk bezig om allerlei emoties ter hand te nemen om het vervolgens in een passend laadje of kastje te stoppen.

Boosheid, omdat we in het ziekenhuis niet gehoord werden, verdriet, angst, verlatenheid, maar ook de warmte en de betrokkenheid van de vele mensen die meegeleefd hebben. Kortom, het is nog een raar mengelmoesje in mijn hoofd, maar het wordt wel steeds beter en ik probeer alles in een rustig tempo op zijn plek te krijgen.

Ondanks, dat ik het zwaar vond om Hessel en Iemand vier keer per dag uit te laten, had ik ook momenten dat ik er van kon genieten. Vooral op de vroege morgen. Wanneer ik dan met de jongens op het uitlaatweggetje kwam, kon ik genieten van de rust die van zo'n vroege morgen uit kan gaan.

Ik denk niet dat ik het eerste morgen heb gezien, maar na een paar dagen viel mijn oog op het bootje gevuld met riet, dobberend in het water. Elke morgen zag het er weer anders uit, wat te maken zal hebben met de stroming, maar ook met de lichtval. Ik raakte er door gefascineerd en ik merkte dat de aanblik mij iedere morgen weer raakte.

Lopend met mijn honden naast mij moest ik op zo'n vroege morgen opeens denken aan een wandkleed, dat ik had gemaakt toen ik als heel jonge moeder en huisvrouw thuis zat en uit alle macht probeerde iets van het leven te maken. Het was begin jaren zeventig en om contacten op te doen was ik maar naar zo'n creatieve handwerkclub gegaan, dus niet meer het klassieke borduren volgens een telpatroon, maar zelf iets ontwerpen en werken met naaimachine en wat grovere materialen zoals touw en dergelijke.

Ik had geen idee hoe ik vanuit het platte vlak iets kon vertalen waardoor de zeilboten en de vaart meer een driedimensionaal aanzien zouden krijgen. Ik had geworsteld door zeilboten wat vulling te geven en ook het riet aan de de randen van de vaart bollend te maken.Toen het af was leek het nergens naar. Het was volkomen mislukt.

Nu ik dit bootje zo zag liggen, bedacht ik, dat dit een prachtig onderwerp zou zijn geweest voor zo'n wandkleed. Alleen voel ik geen enkele behoefte om ooit nog eens uit te proberen of het mij nu wel zou lukken. Ik houd het maar bij fotograferen en er een verhaaltje bij verzinnen. Ik geloof toch echt, dat dat beter bij mij past. Maar door de jaren heen heb ik wel oog voor dit moois gekregen.

                                    klik

hanscke | Dinsdag 19 Februari 2019 - 3:31 pm | | Standaard | Vijf reacties

SPIJBELTWIJFEL


Na de afgelopen dagen alles gevolgd en gehoord te hebben over het klimaatspijbelen ben ik er eindelijk in geslaagd om zelf een mening over dit gebeuren te vormen waar ik achter kan staan. Uiteindelijk heb ik mijzelf afgevraagd of ik mijn kinderen toestemming zou hebben gegeven om aan deze spijbeldemonstratie mee te doen. Mijn antwoord daarop zou na enige aarzeling JA(mits eenmalig) zijn geweest.

Ik heb daar een aantal argumenten voor. In de eerste plaats juich ik het van harte toe, dat er (eindelijk) weer een generatie is die om zich heen kijkt en zich ergens voor in wil zetten. Oh, er zullen er vast een paar tussen zitten die het meer als een een dagje uit en een pleziertje zien, maar ik denk, dat zo'n menigte bij elkaar, zich druk makend en zichtbaar demonstrerend voor een gemeenschappelijk doel, ook die jongeren niet helemaal onberoerd zal laten.

Uit ervaring weet ik wat het met je doet, als deelnemer betrokken zijn bij een demonstratie welke het hele land in beroering brengt. Ik was er ten tijde van de demonstraties tegen kruisraketten destijds in Amsterdam niet bij, maar bij een tweede demonstratie, die in Den Haag gehouden werd, was ik er wel. Ook waren wij, op 2 juni 1979 bij de demonstratie in Gasselte, waar ruim 25.000 mensen demonstreerden tegen de mogelijke opslag van kernafval in zoutkoepels.

Onze kinderen zijn wel meegeweest naar Gasselte, Den Haag achtten wij een te onveilige situatie voor hen, en ik weet dat het meelopen in die hele lange stoet een diepe indruk heeft gemaakt. Als me nu gevraagd zou worden of ik toen heel goed wist wat alle in's en out's rondom deze kwesties waren, dan  moet ik zeggen dat het meer een globaal gevoel was.  Dat ik het nodig vond om te laten zien, dat niet alles zomaar even geregeld kon worden. Ik wilde als jong volwassene laten zien, betrokken te zijn bij hetgeen in de wereld gebeurde. 

Dus als er politici zijn die beweren dat de jongeren zich eerst maar eens beter moeten verdiepen alvorens ze zich met deze problematiek gaan bezig houden, dan vind ik dat jammer. Geef de jeugd de ruimte om op deze manier aan te geven dat zij mee willen gaan denken. Meedenken over de must van de verre vakanties per vliegtuig, meedenken over het gebruik van mobieltjes die opgeladen moeten worden, meedenken over... 

Met één dag klimaatspijbelen heb ik daarom totaal geen moeite. Wel vind ik dat het bij die éne schooldag moet blijven. Eventuele vervolgdemomstraties zullen toch echt op zaterdag moeten gaan plaatsvinden.

Wat de klimaatdemonstraties betreft, zelf zal ik daar nooit aan gaan deelnemen. Niet omdat ik mij daar te oud voor zou voelen, maar omdat ik zeer gereserveerd ben ten aanzien van de denkbeelden die ontstaan zijn omtrent de milieumaatregelen waarvan men denkt dat ze genomen moeten worden. Opwarmingen, ijstijden het is iets wat er door de eeuwen heen altijd is geweest en waar wij als mens waarschijnlijk veel minder invloed op hebben dan wat men ons nu wil laten geloven.

                        klik

hanscke | Zaterdag 09 Februari 2019 - 1:10 pm | | Standaard | Acht reacties

BIJVANGST


Opgewekt gingen we naar de afspraak met de chirurg, het herstel  van P. verliep immers goed. Stiekempjes zat ik in mijn gedachten al een uitstapje naar Zuid Limburg te plannen. Maar het gesprek met de chirurg verliep toch net even iets anders dan we gedacht hadden.

De "pseudotumor" die, zoals we in de 2e ontslagbrief konden lezen, als een toevalstreffer gevonden was, en wat volgens de zaalarts, die P. voortijdig naar huis had gestuurd een bijvangst was, bleek toch net iets minder onderschuldig te zijn. Sterker nog, het was de boosdoener van alle ellende. Deze tumor had woekercellen in het darmstelsel laten groeien, waardoor de zaak inderdaad verstopt was geraakt.

De chirurg vertelde dat hij alles goed had kunnen wegnemen, maar dat er bij één lymfklier iets te zien was geweest. Om te zien of deze lymfklier niet elders in het lichaam cellen verspreid heeft is er nog een vervolgonderzoek in Groningen nodig, waar opnieuw een scan gemaakt zal worden,

Vervolgens heeft de chirurg heel goed uitgelegd, dat de tumor tot de laaggradige neuro-endocriene tumoren behoort en dat de tumoer bij mijn lief als 1, laag dus, wordt gezien. Voor de geinteresseerden: bij NET-kanker is hier meer informatie over te vinden.

Het is niet echt heel verontrustend, maar we hadden toch liever het bericht gehad dat alles nu in orde was. Ik voelde het wel even als een domper op mijn optimisme dat alles zo naar wens verliep.

De zin om een weekendje weg naar Zuid-Limburg te boeken was of is even niet meer aanwezig. Binnen twee weken zal er een bericht vanuit Groningen komen. Misschien wacht ik daar eerst maar op, voor dat ik ga boeken. Lijkt me beter.

                        klik

hanscke | Donderdag 07 Februari 2019 - 12:05 pm | | Standaard | Zeven reacties

PARDON


Gelukkig kan ik zo langzamerhand weer een beetje terugkeren naar het normale leven en daar hoort ook bij dat ik weer belangstelling krijg voor hetgeen er in de wereld nog verder gebeurt. 

Ik heb deze week met heel veel interesse gevolgd hoe de coalitiepartijen er op het laatste moment nog uit zijn gekomen met de verruiming van het kinderpardon. 

Ik ben blij met het besluit dat er vanaf nu een tijdelijke uitzetstop is, hoewel er voor de groep die het betreft nog steeds de onzekerheid zal blijven bestaan. Een definitief besluit zal na juni pas plaats vinden, want dan worden de resultaten van een onderzoek naar het asielsysteem verwacht.

Ik ben heel benieuwd naar die resultaten van dat onderzoek, want volgens mij is er wel het één en ander mis, want hoe kan het toch gebeuren, dat er mensen jarenlang aan het lijntje gehouden worden waardoor er inderdaad situaties kunnen ontstaan, dat door het lange wachten er kinderen zijn die inderdaad perfect zijn ingeburgerd.

In augustus 2017 heb ik het boek: 'Hoe ik talent voor het leven kreeg' van Rodaan Al Galidi gelezen en daarmee heb ik wel enig inzicht gekregen hoe het één en ander kan gebeuren. Rick Nieman zei deze week in een uitzending van Jinek, dat dit boek eigenlijk verplichte kost voor iedereen zou moeten worden en daar sluit ik mij graag bij aan. Ik ben door het lezen van dit boek een stuk wijzer geworden. Ik heb meer zicht kregen op het feit dat asielzoekers niet altijd even betrouwbaar zijn, maar door de ellenlange procedures en steeds maar van het kastje naar de muur gestuurd te worden en het hanteren van de meest idiote sancties ben ik ook milder geworden. 

Ik heb niet de hoop dat dit het allerlaatste pardon zal zijn. Zolang er nog steeds sprake is van procedures die jaren in beslag nemen, zal er helaas ook sprake zijn van schrijnende gevallen, tenzij het asielsysteem met al haar procedures adequaat aangepast gaat worden. 

                              klik

hanscke | Zondag 03 Februari 2019 - 3:05 pm | | Standaard | Zes reacties