GOEDERTIERENHEID


"Sjors!!!" Met veel stemvolume en nog veel meer ongeduld riep ik mijn hond, die ver achter bleef, tot de orde. De frustratie over het verschil van opvatting over collegiaal zijn, maar ook de druk die ik voel, omdat de penningmeester van de tennisclub waar ik voorzitter van ben er mee ophoudt, kwam in dat ene woord even heel duidelijk naar buiten.

Toen Sjors na enkele ogenblikken als een oude hond aan kwam sjokken, terwijl je hem meestal echt nog geen elf jaar zou geven, mopperde ik verder: "Schiet nou eens op, ook aan mijn goedertierenheid komt een keer een eind!" Ik hoorde het mijzelf zeggen en ik schoot in de lach. Ik had geen idee waar dat woord ineens vandaan kwam en ik nam mij voor om thuis direct na te gaan wat de juiste betekenis is van dit woord.

Dat het iets bijbels had was mij niet onbekend en toen ik de woorden barmhartig en lankmoedig in de Dikke van Dale las wist ik het ook wel weer, maar de tweede uitleg een goedertierige moeder in de zin van een zachtaardige moeder was mij onbekend. Onbewust had ik dus wel goed aangevoeld dat ik mijn geduld begon te verliezen. En Sjors? Hij sprong laconiek in de auto met een blik in zijn ogen van mens maak je niet zo druk. En hij had nog gelijk ook.

hanscke | Vrijdag 31 Maart 2006 - 8:17 pm | | Standaard | Vier reacties

DE VALKUIL


Tegenwoordig komt bij veel trainingen het woord "valkuil" om de hoek kijken.Het maakt in principe niet eens zo veel uit waar die training op gericht is. Dat kan bijvoorbeeld een training zijn om het samenwerken in een team te optimaliseren. Of men probeert ons de beginselen van het coachend leiderschap eigen te laten maken waarbij we gewaarschuwd worden onze eigen "valkuilen" goed in gedachten te houden. En ook bij het opstellen van een persoonlijk ontwikkelingsplan schijnt het van levensbelang te zijn om weet te hebben van je eigen valkuilen.......

Gisteren trapte ik met open ogen in mijn eigen prive valkuil. Ik heb de neiging om voor alles, op een niet prettige manier voor mijzelf, verklaringen te zoeken. Is dit te abstract? Ik zal het uitleggen. Ik was om zeven uur met een prima humeur opgestaan, want ik zou die dag immers als oma in wording en als echte oma bij schone dochter en bij dochterlief op bezoek gaan. Om 7.45uur was het met mijn goede humeur gedaan. Zoonlief belde mij met de mededeling dat het beter was dat ik maar afzag van mijn bezoek aan schoondochter. Ze had namelijk heel slecht geslapen en vond het uiteindelijk maar beter om mijn bezoek over te laten gaan.

Een gevoel van teleurstelling maakte zich van mij meester. Ik had mij er echt op verheugd en echt helemaal begrijpen kon ik het niet. Allerlei vragen spookten door mijn hoofd. Ben ik dan niet een aardige schoonmoeder, zou ik te overheersend zijn, zou ze het vervelend vinden dat ik minder tijd bij haar ben dan bij dochterlief, zou ze zich achtergesteld voelen, zou ze me liever niet dan wel zien of zouden zoonlief en zij ruzie gehad hebben of zou het cultuurverschil uiteindelijk toch te groot zijn? Kortom, ik ben in staat een scala van vragen te verzinnen waarbij de teneur is dat het wel aan mij zal liggen dat ze afzegt. Mijn valkuil dus.

's Avonds laat, toen ik weer thuis was, na uiteindelijk toch een hele fijne dag bij dochterlief en de piepmuis gehad te hebben, belde schone dochter. De enige reden van het afzeggen was echt het slechte slapen die nacht en omdat het grote gebeuren net zo goed vandaag als over drie weken kan gaan gebeuren, wilde ze niet het risico lopen om moe aan de bevalling te moeten beginnen. Ik bespeur enige nervositeit en onzekerheid over hetgeen wat er te gebeuren staat en daarom accepteerde ik haar uitleg, hoewel ik het niet helemaal eens kon en kan zijn met haar redenatie. Ik geloof in haar oprechtheid en dat maakt dat ik mijn schouders op kan halen over  mijn eigen veronderstellingen en dat af kan doen met: Daar was-ie weer, de valkuil van mijn eigen onjuiste denken dat ze mij niet aardig vindt en daarom de afspraak afzegt.

hanscke | Woensdag 29 Maart 2006 - 9:22 pm | | Standaard | Tien reacties

ROLWISSELING


Vandaag was het zo'n dag, een dag waarop niets gaat zoals je (in dit geval ik) het graag gewild zou hebben dat het ging. Het gesprek dat gevoerd moest worden met een klas en enkele collega's liep niet zoals ik verwacht had. In een direct daarop volgend gesprek met een individuele leerling uit een heel andere klas, werd duidelijk dat zij het contract, opgesteld door haar mentor om een betere leerhouding te bewerkstelligen, niet zou tekenen.

In een telefonisch gesprek wat daarop volgde, werd het mij volkomen duidelijk dat er echt geen mogelijkheden meer waren om een tijdelijke collega voor ons team te behouden. En of dat nog niet genoeg was deelde een half uur later een aangetrokken docent op contractbasis voor een facultatief vak mij mede niet met de werkruimte accoord te kunnen gaan en er daarom vanaf zag om de 20 weken durende cursus te gaan geven.

Op zo'n dag is het beslist niet leuk om teamvoorzitter te zijn. Ik heb na dit hele gedoe dan ook met plezier nog even twee uren gewoon lesgegeven. Een verademing. Daarna had ik een vergadering met de commissie cultuur en identiteit, maar daar weet ik niet meer zoveel van. Ik heb in die tijd oplossingen bedacht voor een aantal van bovenstaande problemen en ik lijk daar zo op het eerste gezicht aardig in geslaagd. 

Morgen gelukkig niet weer zo'n dag. Dan heb ik een heel andere taak. Ik ben dan een dag gewoon een doorsnee oma. Ik ga naar dochterlief en piepmuis. Maar onderweg steek ik als schone moeder eerst even aan bij schone dochter om haar mooie dikke buik te bewonderen, want binnen niet al te lange tijd zal ik oma zijn van twee kleinkinderen. Morgen dus een geheel andere rol en een geheel andere functie dan vandaag maar zeker niet minder interessant.

hanscke | Maandag 27 Maart 2006 - 11:17 pm | | School perikelen | Vijf reacties

GEDICHT

Zondag gedichtendag. Dit keer een gedicht dat nog nooit eerder geplaatst is geweest.


vroeger zei moeder
tegen mij
later zul je
me begrijpen
nu zeg ik tegen moeder
ik begrijp
dat je mij vroeger
nooit begrepen hebt

                      HANNAH

                      w.s. 1979

hanscke | Zondag 26 Maart 2006 - 2:08 pm | | Gedichten | Negen reacties

NOODHULP


Onze maatschappij kan deels ontwricht raken, omdat de lente veel te lang op zich laat wachten. Vele tuincentra en kwekerijen zullen hierdoor een forse schade oplopen. Ik heb geprobeerd te helpen. Vandaag ben ik een soort sponsor geweest van één tuincentrum.

hanscke | Zaterdag 25 Maart 2006 - 7:07 pm | | Standaard | Zes reacties

VERNOEMD


Vanaf vandaag wil ik geen Engels drop meer aangeboden krijgen als die naam gebruikt wordt. Stel je voor dat een Engelsman zich gekwetst zou voelen! Brussels lof wil ik ook niet meer eten. Er zal vast wel een Brusselnaar zijn die dat niet leuk vindt en dat trek ik mij dan erg aan. Het koekje Jan hagel moet met onmiddellijke ingang uit de schappen genomen worden evenals de koekjes die Arnhemse meisjes worden genoemd. Alle jongens die Jan heten willen niet met hagel geassocieerd worden en ik weet zeker dat de Arnhemse meisjes zich gebruikt voelen. Zij zijn niet om op te eten. Boerenjongens heb ik nooit lekker gevonden en nu weet ik zeker dat dit door de naam komt. Boerenjongens, het woord heeft een negatieve lading. Over jodenkoeken zullen we het maar helemaal niet hebben. Maar NEGERZOENEN! Dat is toch wel het meest erge van alles. Ik kan me goed voorstellen dat men na maanden van intensief research en een grondige voorbereiding deze naam gaat wijzigen in zoenen.

hanscke | Donderdag 23 Maart 2006 - 11:11 pm | | Standaard | Acht reacties

LENTE


Sinds een aantal dagen loop ik weer dapper  twee keer daags mijn rondje van bijna vier kilometer met mijn trouwe viervoeter. Ik mis in de winter 's avonds dat loopje, maar het kan nu weer, want rond zeven uur is het nog licht. Ik had er nog niet eerder erg in gehad, maar de weilanden bieden nog maar een troosteloze aanblik. Niks groene dreven die uitnodigend wachten op de veestapel die over niet al te lange tijd weer naar buiten zullen worden gedaan. Nee, het ligt er allemaal nog maar armzalig en schraal bij, en dat wordt nog eens geaccentueerd door de dorre gele en bruine kleuren.

En toch wordt het lente, denk ik stiekem. Laat of niet, de echte lente, het nieuwe leven zal komen. Ook dit jaar. Nieuw leven laat zich niet tegenhouden. Al lopend en mijmerend merk ik dat ik mij er heel erg van bewust van ga worden, dat ik verlangend uitkijk naar het nieuwe leven wat binnenkort tastbaar zal worden bij zoon en schone dochter. Voor hen, maar ook voor mij zal gaan gelden: Een nieuwe lente een nieuw geluid. Ik weet dat ik in velerlei opzichten geduldig zal moeten zijn . De natuur laat zich nu eenmaal niet dwingen.

hanscke | Woensdag 22 Maart 2006 - 10:57 pm | | Standaard | Zes reacties

HET LAARZENVERHAAL


Een dag voor de kerst had ik ze gekocht. Stevige bruine laarzen, niet goedkoop, maar met een goed voetbed, een stevige zool, een niet te hoge hak, geen al te spitse neus, en toch elegant ogend, kortom een paar laarzen waarmee ik uit de voeten kon. Helaas, na goed twee maand dragen (ja, wel elke dag, want één keer iets goeds gevonden nooit meer iets anders is mijn devies) bleken de zolen grote scheuren te vertonen en dat is toch wel heel erg snel.

Hier en daar maar eens in mijn kennissenkring geïnformeerd en "men" vond dat ik bij de winkel mijn beklag moest doen. Na dit een veertien dagen uitgesteld te hebben, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben ik dat gaan doen, mijn beklag dus. Dit alles onder aanvoering van P., die zich daar kennelijk erg op verheugde, gezien het feit, dat hij mij dagelijks vroeg wanneer ik nu eens met die laarzen op stap ging. 

In de winkel was men Ã©Ã©n en al begrip. Nee, dit getuigde toch echt niet van kwaliteit. De laarzen werden ingenomen en zouden gratis voorzien worden van een nieuwe zool. Er zijn maar weinig mensen die begrijpen dat er maar één paar schoeisel echt lekker kan zitten, ook al heb je nog tig andere paren achter de hand. Met een zucht stond ik mijn laarzen af. Een hele week. Het leek mij een eeuwigheid.

De volgende dag ging ik shoppen. Ik hield rekening met het feit dat, als ik "toevallig" een paar laarzen zag die aan mijn eisen voldeden, ik tot de aanschaf over zou gaan. Na heel veel laarzen gepast te hebben, had ik beet. Dit waren ze. Mooie licht suede laarzen, heel geschikt voor de aanstormende lente. De juffrouw hoefde ze niet in te pakken. Ik hield ze aan. Ze zaten veel lekkerder dan mijn korte laarsjes.

's Avonds vond ik dat de linker laars toch wel heel erg ging knellen. Ik keek nog eens goed.  De linker laars leek ook wel iets kleiner. Ik trok ze uit, vergeleek ze met elkaar en ja hoor, rechter laars was maat 39 en de linker maat 38. Ik trok ze snel weer aan, eigenlijk van plan maar niets tegen P. te zeggen en mijn lot maar te ondergaan door op een te kleine laars te gaan lopen. Maar omdat ik steeds stiller werd vroeg P. of er iets was.

Met een misschien kunnen we er later wel om lachen begon ik mijn verhaal. P. keek nog eens goed naar mijn laarzen en merkte toen op dat de ene schacht minder hoog was dan de ander. Geen gezicht vond hij. Terug met die dingen was zijn advies. En zo moest ik opnieuw naar een winkel om mijn beklag te doen.

Vanmiddag ben ik geweest, alleen. Ik heb nu twee laarzen met dezelfde maat. En nu maar hopen dat ze echt lekker lopen.

hanscke | Maandag 20 Maart 2006 - 8:39 pm | | Standaard | Zeven reacties

LAARZEN


Zondag gedichtendag. Dit keer een al eerder, op een andere weblog, geplaatst gedicht. Morgen komt er een toelichting bij.

vrienden betreden
met vilten pantoffels
het pad naar mijn
binnenste

vijanden gaan
met stampende laarzen
dwars door mijn
innerlijk heen

                                   hannah

hanscke | Zondag 19 Maart 2006 - 4:39 pm | | Gedichten | Vijf reacties

LEKKER


Deze week had ik naast allerlei beslommeringen, welke nu eenmaal een voortvloeisel uit het gewone dagelijkse leven zijn, ook nog eens extra zorgen over mijn weblogje. Het is gehacked geweest, gevolg een turkse pagina, allerlei ongenode amerikaanse gasten moesten zo nodig vele, al veel eerder geplaatste artikelen voorzien van grote onzin commentaren én het weblogje is anderhalve dag uit de lucht, cq van het scherm geweest. Ook vanmorgen ben ik nog even bezig geweest met onzincommentaren te verwijderen, maar ik laat mij niet uit het veld, lees: niet van het scherm jagen, ik ga gewoon op mijn vertrouwde manier verder.

Een beslommering van deze week was bijvoorbeeld dat ik soms gewoon niet weet wat ik moet koken. Pastagerechten lokken me niet, iets met rijst trekt dan ook niet, dat heb ik ook al zo vaak gehad en gewoon aardappelen met groente is al net zo afgezaagd, want welke groente moet het dan worden? Spruitjes, andijvie, boontjes, ach een ieder kent het gewone rijtje wel, lokken dan ook niet zo. Zodoende viel mijn oog ineens op een zakje groente wat ik al jaren niet meer gegeten had. Zacht geel/oranje blokjes, bij enige onzorgvuldigheid zou je ze kunnen aanzien voor verse patat frites. Dat moest het worden.

In gedachten zag ik het gerecht zoals mijn moeder het altijd klaar maakte al op mijn bord. Dezelfde zacht oranje kleur, met een wittig sausje, gemaakt van maizena. Toen het eten klaar was en ik P. aan tafel genood had bleek het toch niet zo'n juiste keuze te zijn. P. schepte wel op, maar dit keer kwamen er alleen maar wat aardappelen naast zijn saucijsje te liggen en daar liet hij het bij. Ikzelf schepte moedig groente en aardappelen op mijn bord en begon te eten. Ik kan melden dat ik mijn bordje dit keer niet leeg heb gegeten. Ik heb het toch echt goed klaar gemaakt, maar het smaakte niet meer zo als vroeger. Hieronder staat het recept, ik kan het dus niet aanbevelen.

 

1 koolraap van ongeveer 1 kilo, zout, 15 gram boter, 10 gram aardappelmeel of maïzena.

Maak de koolraap schoon door de houtige schil eraf te snijden.
Snij de raap in blokjes.
Kook de groente in 20 minuten gaar met een bodem water met zout.
Voeg de boter toe en bind het kookvocht met het aangemengde aardappelmeel of maïzena.

hanscke | Zaterdag 18 Maart 2006 - 12:04 pm | | Standaard | Negen reacties

UNDER CONTROL


"Ik houd u onder controle, we zijn wel zuinig op u. Ik zie u dus over drie maand weer terug." De zinnen galmden nog na in mijn hoofd, toen ik door de lange gangen van het ziekenhuis liep, op weg naar de uitgang. Buitengekomen scheen de zon volop, ik voelde ik dat het nog steeds koud was, maar voor mij leek de dag die nog grotendeels voor me lag, één grote uitnodiging. Kijkend tegen de nog laagstaande zon in, knipperde ik even met mijn ogen, tegelijkertijd haalde ik even diep adem.

De klacht waarmee ik bij de specialist terecht was gekomen is wel een terechte klacht, maar niet verontrustend. Voorlopig zal het niet nodig zijn om over te gaan tot een medische ingreep van welke omvang dan ook. Op dit moment is er geen sprake van verhoogde of verkeerde celdeling. Controle is gewenst om op termijn maximale zekerheid te kunnen bieden.

Terwijl ik naar de parkeerplaats liep, merkte ik dat ik opeens vol verlangen naar de zomer was. Nog even, dan zou er niet alleen die felle zonneschijn zijn, maar dan zou ik ook weer kunnen genieten van de warmte van de zon. Op dat moment besefte ik dat het leven goed kan zijn.

Toen ik in de auto wegreed, dacht ik glimlachend nog even na over de zin "we zijn zuinig op u". Het klinkt zo prettig in de oren. Het geeft iets van een gevoel waardevol te zijn. Als het goed is zal een specialist dit tegen elke patiënt zeggen, want in mijn visie is elk mens de moeite waard, maar dit keer waren de woorden voor mij bedoeld.

hanscke | Woensdag 15 Maart 2006 - 8:52 pm | | Standaard | Zeven reacties

HET NICHTJE VAN


Vandaag heb ik gelukkig de normale draad van het leven kunnen oppakken. De wereld van het zappen is voorbij en ik heb weer eens versteld gestaan van de hoeveelheid series die dagelijks op de beeldbuis te zien zijn. Ik houd het toch maar bij het zeer selectieve kijkgedrag. Ik lees liever een boek en dat heb ik de laatste dagen dan ook gedaan. Ik ben zeer onder de indruk van het boek "het nichtje van Eva", gechreven door Sibylle Knauss.

De achterflap beloofde mij dat de schrijfster op meeslependewijze de decadente levensstijl van Hitlers omgeving in het laatste oorlogsjaar beschrijft.  De schrijfster kruipt in de huid van een nichtje van Eva Braun en laat op deze manier zien  hoe ze het laatste oorlogsjaar beleeft in de nabijheid van deze Eva.

Ze voert de lezer mee naar de woonsituatie op Berghof en het theehuis op Mooslahner Kopf. De beschrijving van de omgeving berust  op zuivere waarheden, alle beschrijvingen heb ik terug kunnen vinden met behulp van google. En passant beschrijft ze ook de ontredderde staat waarin het Duitsland  zich in die tijd  bevindt en het verlangen van velen naar het einde van de oorlog.

Op prachtige wijze beschrijft ze een passage over het roken in die tijd. Ik citeer: "Wanneer is er ooit zo, innig gerookt als in die tijd. Wie tegenwoordig oude films bekijkt, kan daar nog iets van navoelen. We rookten tot aan het vurige puntje. Het was het vuur dat ons lokte. Roken was zelfverheffing. Een koppige poging om het leven te ontfutselen wat het niet wenst te geven. Ook Eva rookte, hoewel het haar door de man die ze liefhad was verboden"

Op een geloofwaardige weet ze een beeld van Eva te schetsen wat toch een ander beeld geeft dan ik in gedachten had. Ze werd in die tijd echt niet op handen gedragen, in het boek komt ze meer naar voren als een dom blondje. Haar ouders schaamden zich in eerste instantie voor haar. Ze was immers niet getrouwd doch slechts een maitresse en zo zag een groot deel van de bevolking haar ook.

De schrijfster laat de lezer de chaos van de laatste dagen van het gezelschap op de berg van dichtbij meebeleven, maar ik vond een ander beschreven einde zeer onthutsend. Verbijsterd las ik dat de onderdrukte gevangene die gevlucht was en maandenlang ondergedoken had gezeten,  bij de machtswisseling onmiddellijk overging in de net zo wrede rol van overheerser van de nieuwe gevangenen. Kortom, een boek dat ik niet zo snel vergeten zal.

hanscke | Maandag 13 Maart 2006 - 11:36 pm | | Standaard | Zes reacties

GEEN TITEL

Zondag gedichtendag. Dit keer iets uit de negentiger jaren.

En ik bied,
ik breek af
en bouw op

En jij bouwt op
jij breekt af
en biedt.

en we breken af
en we bouwen op
en we bieden.....

alleen
samen
geen toekomst


                                  hannah         28 - 6 - 1990

hanscke | Zondag 12 Maart 2006 - 12:30 am | | Gedichten | Vier reacties

ONDERSCHAT


Waarschijnlijk heb ik mijzelf overschat, of mijzelf niet serieus genomen. Hoe het ook zij, woensdag vond ik dat ik wel weer in staat was om te gaan werken. Donderdagmorgen, tijdens een vergadering, had ik opnieuw een ontmoeting met iemand met de griephamer. Ik kon en kan niet anders dan het bijltje er bij neer gooien. Nu maar afwachten wanneer de persoon met de griephamer eindelijk wil gaan vertrekken. Voorlopig maakt hij zoals ik het nu aanvoel, nog geen aanstalten.

hanscke | Vrijdag 10 Maart 2006 - 10:42 am | | Standaard | Negen reacties

WERELDVROUWENDAG


VORIG JAAR SCHREEF IK DIT

Met een beetje weemoed denk ik terug aan vele jaren geleden toen ik min of meer actief in de vrouwenbeweging was. Natuurlijk bezocht ik toen zo'n bijeenkomst op 8 maart en dit had toch wel een eigen sfeer. Dit jaar wordt er bij ons ook weer een internationale vrouwenavond georganiseerd, alleen ik zal er niet  zijn.
 
Niet alleen omdat ik nog wat ziekig ben, of omdat ik naar de bridgecompetitie zou moeten, die ik inmiddels heb afgezegd. Nee, het spreekt me gewoon niet meer zo aan.  Komt dat omdat ik mijzelf wel behoorlijk heb kunnen ontplooien of omdat de tijden nu anders zijn? Ergens voel ik me best een beetje schuldig dat ik het nu af laat weten.
 
Er zijn nog massa's vrouwen die geen eigen zeggenschap hebben, die nog wel onderdrukt worden en ik kom er niet voor op. Het staat te ver van mij af. Het is minder herkenbaar voor mij als toen ik met mijn eigen emancipatie bezig was. Dat was mijn wereld, daar was ik bezig een plekje te zoeken.
 
Het lijkt mij ook niet goed om mij nu in schuldgevoelens te gaan wentelen. Daar schiet ook niemand iets mee op. Laat ik blij zijn met wat ik heb bereikt en wensen dat de weg naar vrijheid, ontwikkeling en ontplooiing voor iedere vrouw begaanbaar wordt.

DIT JAAR SCHRIJF IK
 
Het was fantastisch om dit jaar de avond in het kader van de internationale vrouwendag te bezoeken. Ik denk niet meer met weemoed terug aan vroeger. Die tijd is voorbij. De sfeer van deze avond past helemaal bij deze tijd. Vrouwen, jong en oud, die elkaar gevonden hebben en zangkoortjes hebben opgericht met een repertoire wat past bij de belevingswereld van de vrouw van anno nu. Vrouwen die elkaar gevonden hebben en zich verenigd hebben in een cabaretgroepje met cabaretteksten helemaal gericht op wat vrouwen nu bezig houdt. Vrouwen die van beweging houden en een dansgroepje zijn begonnen en hun plezier in dansen aan andere vrouwen tonen; kortom een avond georganiseerd door vrouwen, uitgevoerd door talloze vrouwen en bezocht door heel veel vrouwen. Het was een waar genoegen.

hanscke | Woensdag 08 Maart 2006 - 11:17 pm | | Standaard | Twee reacties

GEVELD


Ik kap er niet mee, ik ben alleen geveld door de griep.

hanscke | Dinsdag 07 Maart 2006 - 10:51 am | | Standaard | Zeven reacties

VALLENDE STILTE

Zondag gedichtendag. Ooit had het regionale dagblad één keer per maand een dubbele pagina, de "Lyrische Courant" genaamd, waarin gedichten geplaatst werden, geschreven door de lezers. Meestal werd er een thema opgegeven, maar er was ook wat ruimte gereserveerd voor de zogenaamde vrije gedichten. De thema's inspireerden mij vaak tot het schrijven van een gedicht en natuurlijk was het leuk als er zo nu en dan een gedicht van mij geplaatst werd. Onderstaand gedicht is ook geplaatst geweest en het thema was toen "de stilte valt."



Tijdens ruzies
is de stilte
het enige juiste
wat goed
kan vallen


hannah        1982

hanscke | Zondag 05 Maart 2006 - 1:35 pm | | Gedichten | Drie reacties

HOE GAAT HET


De vraag: hoe gaat het met je? wil bij mij nog wel eens iets ongemakkelijks oproepen. Ik vraag mij in dat geval meestal heel snel even af wat ik met die vraag moet. Veel tijd om er over na te denken is er niet, want er wordt op een antwoord gewacht. Natuurlijk weet ik ook wel dat deze vraag vaak uit beleefdheid gesteld wordt en in dat geval heb ik het passende antwoord: ´fijn, dank je´, ook wel snel paraat. Maar wat te doen als er iets bijzonders is?

Deze week ben ik met  wat lichamelijke klachten een paar dagen thuis geweest en heb ik een specialist geconsulteerd. Gisteren heb ik mijn werk weer hervat en door verschillende collega's wordt dan natuurlijk belangstellend de vraag gesteld hoe het nu met mij gaat. Ik word dan tactisch of diplomatiek of hoe je het ook maar noemen wilt, want ik zal niet aan iedereen hetzelfde vertellen. Bij de één zal ik zeggen dat er nog niets van te zeggen valt en dat ik moet wachten op de uitslagen van de diverse onderzoeken en aan een ander zal ik veel meer het achterste van mijn tong laten zien. Voor beide gevallen geldt wel dat ik eerlijk wil zijn, maar ook vriendelijk Ã©n trouw wil blijven aan mijzelf. Ik wil in ieder geval mijzelf kunnen zijn.

Ik merk dat trouw zijn aan mijzelf en mijzelf kunnen zijn ook op deze plek een rol gaat spelen. Ik heb me dan ook al een paar dagen afgevraagd of ik wel of niet zou willen schrijven over het feit dat er enig onderzoek gepleegd wordt omdat er lichamelijk iets niet helemaal in orde schijnt te zijn. Maar waar ligt de grens? Wat wil ik delen met de mensen op het internet en wat niet. Ik geloof dat ik er met het schrijven van dit stukje wel uit ben. Dit is voor mij genoeg. Zo ben ik eerlijk tegenover mijzelf en trouw aan mijzelf. Ik zie onder ogen dat er mogelijk iets niet helemaal in orde is en dat dat van alles kan zijn, ook iets heel onschuldigs! Over ruim twee weken zal ik meer weten en tot die tijd gaat het `goed` met mij.

hanscke | Vrijdag 03 Maart 2006 - 5:26 pm | | Standaard | Acht reacties

FEBRUARI


Vele jaren verheugde ik mij op de korte februarimaand. Zeker in de tijd toen de kinderen nog klein waren en mijn financiële positie nog niet zo rooskleurig was. Ik praatte mijzelf dan moed in door te stellen dat deze maand toch echt drie dagen minder had. Ik zou daardoor iets op het chronische tekort kunnen inlopen.....

Later, toen ik iets minder arm was, zwijmelde ik alleen al bij de gedachte (met ondertussen dollartekens voor mijn ogen) dat deze maand mijn spaartegoed een klein beetje zou kunnen groeien. Aan het eind van deze maand zou er immers nog wat geld op de rekening moeten staan......

Ik heb inmiddels de illusie over het mooie van de korte februarimaand opgegeven. Nu, na al die jaren, weet ik nog steeds niet waarom het voor mijn portemonnee geen verschil maakt of een maand nu 28 dagen of 31 dagen telt.

hanscke | Woensdag 01 Maart 2006 - 8:31 pm | | Standaard | Vijf reacties