DEMENTIESPOOK


Het lesgeven over dementie, het bespreken van de verschijnselen in de diverse fasen en hierbij voorbeelden aanhalen vanuit de praktijk is toch heel anders dan het waarnemen dat het proces bij vader ook voortschrijdt.

Vanmorgen was ik een poosje bij hem op bezoek. Mijn streven is om hem minstens één keer per week te bezoeken en dat lukt meestal ook wel. Deze keer was ik er met een bijzondere reden. Gisteren was het de verjaardagsdatum van mijn moeder en meestal ga ik op of rond die dag even naar hem toe.

Toen ik het ter sprake bracht, vertelde hij over een telefoongesprek van gisteren. Broerlief had hem gebeld en had het over de verjaardagsdatum van moeder gehad. Vader vertelde dat hij gezegd had dat J., mijn broer dus, niet helemaal de juiste datum in het hoofd had. Het zou niet 27 maart zijn, maar 1 april.

Pas veel later had hij zich gerealiseerd, dat J. niet de verjaardag van zijn moeder bedoeld had, maar de verjaardag onze moeder, zijn vrouw dus.

Het geeft wel aan dat vader meer en meer naar zijn eigen verleden terugkeert, naar de tijd dat hij bij zijn vader en moeder woonde. Het is gelukkig nog niet zo dat het hier en nu al helemaal verdwenen is; nee dat is nu ook weer niet het geval, maar er zijn wel voldoende aanwijzingen dat zo af en toe het dementiespook toeslaat.

Hij is daar zelf ook van de op de hoogte. In de afgelopen dagen was er weer eens een gesprek geweest met een verpleegkundige vanuit de geriatrische hoek. Zij had hem geconfronteerd met het feit, dat het allemaal een ietsje minder werd. In zijn gedachten veel terugkeren naar zijn eigen jeugd, slecht tegen stiltes kunnen en dan maar gaan praten met als gevolg vaak dezelfde verhalen vertellen....Niet echt ernstig, maar wel iets om in de gaten te houden, zou deze dame tegen hem gezegd hebben.

Gelukkig tilde vader er niet zo zwaar aan. "Ze speelde een spelletje met mij" vertelde hij. Midden onder het gesprek had deze mevrouw gezegd dringend even een telefoontje te moeten doen. Toen ze na enige tijd weer binnen was gekomen had ze gevraagd of vader nog wist waar het gesprek gestopt was. "Natuurlijk wist ik dat nog" zo liet hij mij weten. "Ze denkt zeker dat ik haar niet door had." Trots vertelde hij mij dat hij ook nog een compliment had gekregen omdat hij, toen hij hetzelfde verhaal voor de tweede keer vertelde, precies dezelfde bewoordingen en intonatie had gebruikt.

Ik heb maar wat geknikt. Ik merk al een tijdje dat hij vaak hetzelfde verhaal vertelt. Ik ben al lang opgehouden om te zeggen dat ik het verhaal al ken, omdat hij het al eerder verteld heeft. Nu de kaarten zo liggen heb ik ook wel het geduld om eenzelfde verhaal voor een derde of zelfs een vierde keer aan te horen, maar daarnaast raakt het mij wel om mijn vader zo stukje bij beetje zien te verdwijnen in het niets. Het is niet meer de alerte oplettende man die hij ooit is geweest.

                                      klik

hanscke | Woensdag 28 Maart 2012 - 10:55 pm | | Standaard | Negen reacties

STURING


Het valt mij de laatste tijd wel vaker op dat er op de radio vreemde items gebruikt worden bij de nieuwsuizendingen. Berichten waar niemand iets aan heeft en waar niemand op zit te wachten. Berichten die naar mijn smaak een beetje rieken naar stemmingmakerij om de crisis van deze tijd toch maar goed in beeld te brengen.

Stagnering rond de verkoop van huizen is zo'n steeds terugkerend onderwerp. Zo zijn er steeds maar weer van die vreemde berichtgevingen waarvan ik denk, warom moet ik dat weten? Voorbeelden kan ik niet zo gauw geven, maar ik zal ze in de komende tijd wel verzamelen.

Vanmorgen zat er in de nieuwsuitzending zo'n flutbericht over schulden. Het hebben van financiële problemen was niet zozeer gerelateerd aan de hoogte van het inkomen maar zou te wijten zijn aan verschillende andere factoren.

Een slechte financiële administratie zou een factor zijn, niet willen sparen, het bij de dag leven en moeilijk verleidingen kunnen weerstaanzouden de kans op fiananciële problemen aanmerkelijk vergroten.

Ik fronste mijn wenkbrauwen. Van waar dit bericht? Ik hoorde dat het nibud weer eens een onderzoekje had gedaan. Ik kan mij niet aan het idee onttrekken dat dit soort berichtgevingen toch te maken hebben met de crisis die gaande is. Alles schijnt nieuwswaarde te hebben als het gaat over met geld omgaan, over schulden of om bezuinigingen. 

Het lijkt wel of men met dit nieuws ons enige sturing wil geven en ons wil betuttelen. Ons met de neus op de feiten wil duwen, want toen ik vanavond dit stukje berichtgeving voor research even wilde opzoeken was het niet makkelijk om dit te vinden. ik heb er best wat moeite voor moeten doen om het juiste artikel onder ogen te krijgen. Zo'n hot item was het dus niet. Ik blijf me dan ook afvragen waarom dit zo nodig in de nieuwsuitzending van tien uur op radio twee uitgezonden moest worden. 

                                            klik

hanscke | Maandag 26 Maart 2012 - 9:40 pm | | Standaard | Acht reacties

LOPEND


Gisteren zag ik hem lopen, de man van de tweede leg. Een bijna vijftiger met ravenzwart haar, de rechterarm om een niet meer zo'n piepjonge moeder en aan zijn linkerhand een huppelende oudste kind van bijna twee. De moeder duwt een soort kinderwagen met daarin het jongste kind. Manlief attendeet mij even op het stel. Ooit, heel lang geleden heeft hij hulp geregeld toen het tweede kind in zijn eerste huwelijk geboren was en alles niet helemaal liep zoals het moest lopen. 

Ik kan er niets aan doen. Ik blijf even staan om het tafereeltje in mij op te nemen.

Vandaag moest ik onwillekeurig toch even aan dit beeld terugdenken terwijl wij met Hessel een wandeltocht van behoorlijke lengte liepen. Het was de eerste grote tocht voor Hessel de hond. Dertig kilometer. Het leek ons dat Hessel sterk genoeg is geworden om dit soort afstanden aan te kunnen.

Hij zou heus de eerste kilometers dubbel lopen, net zoals zijn voorganger Sjors gedaan heeft toen hij nog jonge hond was. En ja hoor, we zagen het gebeuren. Het was net alsof we op herhaling waren. Hessel vertoont heel veel gedrag van wat wij herkennen van Sjors. En is dat leuk?

Ja zeker. Wij weten dat we nu onze hobby: het wandelen weer op kunnen pakken. Hessel kan het. Hij laat ook zien dat hij het leuk vindt èn hij is al op heel jonge leeftijd gehoorzaam. Hij kan hele stukken los lopen, want als hij geroepen wordt om aangelijnd te worden, dan komt hij ook. Hij iluistert al aardig naar behoren.

In feite zijn wij ook met de tweede leg bezig. Of eigenlijk met de derde, want voor Sjors hebben wij Max gehad. Ook een lieve hond, maar iets minder gehoorzaam en geen heidewachtel. Toch zal de goegemeente ons niet nakijken omdat wij weer opnieuw begonnen zijn. Het is denk ik minder spectaculair. Oude hond is niet meer, er is een nieuwe jonge hond voor in de plaats gekomen.

Ik neem het hem van die tweede leg niet kwalijk, dat niet, maar ik blijf er wel een beetje een vreemd gevoel van overhouden. Het lijkt mij best vreemd voor zijn kinderen uit het eerste huwelijk. Zij zijn inmiddels volwassen. Het lijkt mij moeilijk voor hen om te zien hoe hun vader bezig is opnieuw vadertje en moedertje te spelen maar nu met een andere vrouw en met andere kinderen.

Zeker als ik zelf zie hoe het leven zich herhaalt.

hanscke | Zaterdag 24 Maart 2012 - 11:17 pm | | Standaard | Negen reacties

SPANNEND


Met kloppend hart verliet ik gisteravond het huis. Hoe zou het gaan? Ik slaagde er gelukkig in om mij te concentreren op de te spelen bridgespelletjes. Zo halverwege de avond merkte ik dat ik het zo af en toe helemaal vergat om mij zorgen te maken. We eindigden als middenmoot en daar was ik wel tevreden mee.

Nu kwam het spannendste gedeelte van de avond. Hoe zouden we het interieur aantreffen na zo'n lange avond van afwezigheid? Wat zou hond Hessel gedaan hebben? Voor het eerst mocht hij een hele avond alleen en los, dus niet meer in de bench, in de kamer blijven. Hond Hessel had namelijk al een aantal malen laten merken dat hij het verblijf in de bench niet meer zo aangenaam vond. 's Nachts niet, en overdag al helemaal niet.

We hadden al een heel klein beetje geëxperimenteerd met hem zonder toezicht in de kamer te laten en tot nog toe was dat steeds goed gegaan, maar dat waren maar korte poosjes geweest. Dit was wel een hele lange tijd. Ik heb de gordijnen dicht gedaan en de tv aangezet, zodat het net leek alsof wij wel thuis waren maar even niet in het zicht.

Met bonzend hart kwam ik weer binnen. Toen ik de kamerdeur opdendeed kwam hond Hessel ons enthousiast kwispelend begroeten. Ik keek snel even om mij heen. Zo te zien waren er geen echt grote rampen gebeurd en bij nadere inspectie kon ik ook geen kleinere ontdekken. Hond Hessel had zich keurig gedragen. Hij heeft dan ook een groot compliment gekregen.

Vanavond was het even een heel ander verhaal. Wanneer ik achter de computer zit, mag hond Hessel graag lekker knus onder het computermeubel aan mijn voeten liggen. En zo heel dicht bij mij heeft hij toch een streek uitgehaald. Terwijl ik dacht dat hij op een balletje aan het knagen was, heeft hij het snoer van het ontvangertje van de draadloze muis door midden gebeten. Muis is uitgeschakeld.  Hiervoor heeft hij dus geen compliment gekregen en ik moet mij nog ernstig beraden of hij wel weer zo dicht aan mijn voeten mag liggen.....

                                            klik

hanscke | Donderdag 22 Maart 2012 - 12:06 am | | Standaard | Negen reacties

IN DE BAN


Onderweg naar Rome was ik er in begonnen te lezen, in het boek: De eenzaamheid van de priemgetallen.Tijden geleden had ik het boek voor tien euro gekocht, omdat ik mij herinnerde dat het boek hoog in één of andere toptienlijst had gestaan.

Het boek boeide mij vanaf de eerste bladzijde en dat verbaasde mij. Ik had een heel ander soort inhoud verwacht. Hoe ik er bijkwam weet ik niet, maar ik had gedacht dat de inhoud gericht was op hele droge verhandelingen over wiskundige berekeningen en dat bleek totaal niet zo te zijn. Het is een mooi boek, goed geschreven, maar echt vrolijk werd ik er niet van. Zoveel eenzaamheid bij beide hoofdpersonen en dan niet in staat zijn om dit met elkaar te kunnen delen. De titel is briljant gekozen.

Het boek deed mij enigszins denken aan de film: De ondraaglijke lichtheid van het bestaan, naar het boek van Milan Kundera. Soms maken films of boeken een ontuitwisbare indruk. Ooit was ik diep onder de indruk van de film 'Mijn Prinses', een tranentrekken en kassucces uit de begin jaren 70. Aan die fillm moest ik woensdagavond even denken toen ik, omdat ik, door dat ik ziek op de bank lag en toch niet veel anders kon doen, naar de film: Komt een vrouw bij de dokter' van Kluun keek.

Ik kan nu begrijpen dat deze film de jonge generatie wel aansprak, maar voor mij zelf had ik het wel goed ingeschat.  Hiervoor hoefde ik niet zo nodig naar de bioscoop en ik hoef ook zeker niet het boek te lezen.

Zo ben ik ook wel even klaar met het lezen van die zogenaamde literaire maar immense populaire thrillers. Terwijl ik ziek was heb ik twee van die niemendalletjes van Loes den Hollander gelezen, maar ik ben weer beter en wordt het tijd om uit te kijken naar een ander soort boeken. Welk genre weet ik nog niet helemaal, maar voorlopig ben ik nog even zoet met het uitlezen van het boek Paus Johanna.

hanscke | Zaterdag 17 Maart 2012 - 12:37 pm | | Standaard | Elf reacties

VERSCHIL


De ene dag is de andere niet. Ging ik maandag lichtvoetig door het leven en was mijn blik helemaal op het naderende voorjaar gericht; vandaag was daar niets meer van over. Gisteren kwam ik ziek en al struikelend terug van het werk. Met enig doorzettingsvermogen heb ik geprobeerd om toch de derde avond van de cursus klassieke muziek luisteren te volgen. 

Ik heb het gehoord, maar ik heb er niet van genoten. Ik was meer bezig met het uitzitten van de avond. Toch heb ik wel weer iets opgestoken, met name over de kamermuziek. Werken van Haydn liggen vaak goed in het gehoor. In dit gedeelte van de avond kon de muziek mij nog boeien, maar bij de Kreuzersonate van Beethoven kwam ik niet in de stemming van componist, zoals het geval had moeten zijn aldus het verhaal van de inleider. De muziek deed even niets met mij.

Vandaag kan ik de conclusie wel trekken dat het niet aan de muziek gelegen zal hebben maar aan mij. De ongemakken van mijn lichaam vroegen te veel aandacht om het te kunnen vergeten.

Daar heb ik vanmorgen lering uit getrokken. Na eerst gewoon te zijn opgestaan met de bedoeling om er een heel gewone dag van te maken, ben ik ijlings op mijn schreden naar bed terugekeerd om mijn toevlucht in hogere sferen te gaan zoeken. Maaltijden waren even niet voorbedoeld en nu na een dag vasten en slapen lijkt het weer de goede kant op te gaan. Ik denk dat de gember in de Groningse kruidkoek dit keer de boosdoener is geweest.

Ik hoop van ganser harte dat ik morgen gewoon weer in staat zal zijn om op deez' aard te kunnen rondwandelen. Ik wil gewoon graag met plezier mijn dagelijkse verplichtingen kunnen vervullen om mij dan in de vrije tijd met een ander soort plezier mij met heel andere dingen bezig te kunnen houden.

                                   klik

hanscke | Woensdag 14 Maart 2012 - 7:27 pm | | Standaard | Tien reacties

LETTERS


Letters. Letters zijn heel belangrijk. Ik houd van letters. Van letters kan ik woorden maken en daarmee ben ik in staat om een ander te vertellen wat ik denk of wat ik voel. Met woorden kan ik ook vertellen wat ik zie of gezien heb. Hoewel foto's een verhaal kunnen ondersteunen, is dit niet altijd noodzakelijk, vaak verhoogt het wel de aantrekkelijkheid van een verhaal.

In de tijd dat ik vroeger voorgelezen werd, was ik altijd nieuwsgierig naar het plaatje wat bij het verhaal hoorde, maar het omgekeerde kan ook het geval zijn. Dat ik graag het verhaal wil horen wat bij het plaatje hoort.

Dat brengt mij bij het verhaal van deze foto. Ik liep in het immense grote museum in Rome waartoe de Sixtijnse kapel ook behoort en ik zag deze stenen tabletten hangen. Ik realiseerde mij dat deze tabletten wel heel erg oud moesten zijn èn tegelijkertijd associeerde ik dit met de stenen tafelen waarmee Mozes volgens het bijbelverhaal naar beneden was gekomen. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt, ik wilde dit alles wat beter bekijken.

Dit bleef niet onopgemerkt bij mijn reisgenote. Ze begon wat uitleg te geven over de tekens die te zien waren. Het werd mij al snel duidelijk dat zij daarin goed onderlegd is en ik vroeg haar door te gaan met haar uitleg. In korte tijd heb ik heel veel geleerd over wat er allemaal te zien is op die tabletten. Met elk tekentje wordt iets aangeduid, waarvan de betekenis veel meer is dan alleen maar een letter.

Ook dit komt op mijn lijstje voor straks te staan wanneer ik niet meer hoef te werken. Een lijstje van allerlei dingen waarin ik mij meer wil verdiepen. Meer kennis vergaren over de eerste lettertekens. Maar nogmaals, dat is voor straks.

Op dit moment houd ik mij nog maar even op een andere manier met letters bezig. Ik speel met diverse mensen wordfeud. Het strijdtoneel daarvoor is het moderne tablet in I-pad vorm of telefoon. De gevechten zijn soms hevig, maar dit strijdtoneel is natuurlijk niet te vergelijken met het oude strijdtoneel in Rome.

Ik wil mij niet al te veel verdiepen in de bloederige gevechten die daar plaats gevonden zullen hebben. Ik houd het liever bij het kijken naar dat wat er overgebleven is van de bouwwerken en dat is veel. En imposant. Ik heb er vele foto's van gemaakt, maar eigenlijk was dat niet nodig geweest. De beelden zullen voor altijd in mijn herinnering gegrift blijven. Zowel het aanzien van de buitenkant

                                               klik

als de prachtige aanblik van het binnengedeelte

                              klik

hanscke | Zondag 11 Maart 2012 - 4:51 pm | | Standaard | Acht reacties

WEEROM


Het is moeilijk om in een paar woorden mijn indruk van Rome weer te geven. Mooi, schitterend, indrukwekkend, het zijn allemaal woorden die wel toepasselijk zijn, maar het net niet weergeven. Het is niet een stad die ik bij het eerste aanzien, als ware ik verliefd, onmiddellijk omarm. Nee het is voor mij een stad die ik, door het stukje bij beetje te ontdekken, pas veel later omhels. Vooral in het begin was het moeilijk om een totaalbeeld te krijgen. Door de ligging op de zeven heuvelen krijg de stad iets driedimensionaals en dit vergemakkelijkt het overzicht niet.

Er is zo veel te zien. Waar te beginnen? vroeg ik mij af, maar zal menigeen zich afvragen. Wij wilden met iets eenvoudigs beginnen en de keus viel op de Trevifontein. Door het steeds sterker worden van de kakafonie van geluiden kon het niet ver meer zijn en bij het omslaan van nog een bocht was het eerste wat ik zag een grote gezellige mensenmenigte. Veel mensen die aan de rand van iets wat wel een vijver leek, bezig waren foto's te nemen van de fontein, maar ook heel veel mensen die de tijd namen en rustig alles in ogenschouw namen en ergens een plekje zochten om te kunnen zitten. 

Het weer nodigde daartoe ook uit. Het zonnetje scheen volop en liet zijn warmte al voelen. Het zal zo'n twintig graden zijn geweest. Voor de meeste inwoners van Rome nog geen reden om er al zomers uit te gaan zien. Het viel mij op dat zij nogal winters gekleed waren. Verschillende toeristen daarentegen zagen er al zeer zomers uit en sommigen lagen al volop te zonnen.Wij hebben ook een plekje gezocht om in het zonnetje te kunnen zitten om alles eens rustig in ons op te nemen.

En zo heb ik in de dagen daarna Rome verder verkend. Niet alleen vluchtig gekeken, maar vooral de tijd genomen om het ook te beleven. Met dit acccent ben ik, gezien het feit dat mijn reisgenote zich wat minder makkelijk voortbeweegt dan ikzelf, deze trip begonnen. Steeds in mijn achterhoofd: Niet bang zijn om bij vertrek de conclusie te trekken, dat ik niet alles wat er te zien valt, ook gezien heb. En dat is mij heel goed bevallen, de tijd voor alles nemen, want soms heb ik de neiging om hardhollend overal aan voorbij te gaan.

Nu, achteraf, kan ik zeggen dat ik toch wel heel veel heb gezien. Rome is indrukwekkend. Colosseum, Sixtijnse Kapel met bijbehorend museum, of de Sint Pieter, het was allemaal even prachtig. Het is weer een geweldig mooie en gezellige trip geweest. Ik heb genoten.

                                                      klik

hanscke | Woensdag 07 Maart 2012 - 4:04 pm | | Standaard | Twaalf reacties

PAKKEN


Zal ik dat nu wel meenemen, of juist maar niet? Zomerjas of toch maar de winterjas? Spijkerbroek of ......

Wat reizen betreft vind ik koffers pakken het allermoeilijkste. Ik moet zoveel afwegingen maken en daarna beslissingen nemen. (Ja nemen! en niet maken, zoals ik dit de laatste jaren menigeen hoor zeggen).

Een paar dagen voor vertrek maak ik in grote lijnen in mijn hoofd keuzes over welke kleren ik aan zal doen en wat ik in de koffer zal stoppen, maar dan de dag voor het vertrek komt het er op aan. Wat wel en wat niet. Wat is wijs en wat behoort tot het overbodige.

Vreemd genoeg interesseert het mij eigenlijk helemaal niet meer als ik eenmaal weg ben. Dan neem ik genoegen met wat ik bij me heb. Dat zal nu ook wel zo zijn.

En anders??? Ach, als ik wat mis, er zijn in Rome waarschijnlijk naast de vele bezienswaardigheden winkels genoeg voor het geval ik echt iets vergeten heb waar ik niet zonder kan.

                                               klik

hanscke | Donderdag 01 Maart 2012 - 9:08 pm | | Standaard | Elf reacties