NIEUWJAARSDUIK


Het heeft even geduurd, maar het ziet er nu toch echt naar uit dat ik, met enige hulp van een antibioticakuurtje waarvoor ik gelukkig nog niet resistent ben, weer uit de lappenmand kan klimmen om het jaar middels een blogje toch waardig te kunnen afsluiten.

Als ik voor mijzelf het jaar met een cijfer beoordeel, dan kom ik uit op een zes. Een voldoende maar niet meer dan dat. Het nieuwe leven, vrijgesteld te zijn van in loondienst te zijn, bevalt mij wel, maar ik denk dat ik in het komende jaar toch nog op zoek ga naar iets meer diepgang. 

Het was het jaar dat ik voorgoed afscheid heb moeten nemen van mijn vader. Ik kijk terug op een goed afscheid, waarbij ik het gevoel had er de tijd voor te kunnen nemen, maar het gemis is nog steeds als een schrijnende wond, zeker in deze dagen. Niet meer de zorg te hebben voelt deels als een ontlast zijn, maar daar staat tegenover dat er ook geen enkel gevoel van voldoening meer tegenover staat. Ik mis zijn soms kinderlijke blijdschap als we bij hem op bezoek kwamen......

Maar gelukkig heb ik dit afgelopen jaar ook heel veel pezierige momenten gekend. De vakanties zijn ware hoogtepunten geweest. Als eerste de vakantie op Schouwen Duivenland, waar we Ria van Felius,  haar man Joop en hond Didi een aantal malen ontmoet hebben. De vakantie in Rekken met het prachtige bloemencorso zal mij ook heel lang bijblijven, maar de lange vakantie aan de Loire waar we zo heerlijk hebben kunnen fietsen scoort toch heel erg hoog in de toptien van alle vakanties die we tot nu toe gehad hebben. Van de laatste vakantie in Turkije ben ik nog steeds een beetje aan het bijkomen, deze laat ik nog even buiten de beschouwing.

De uitjes met de Red Hatters hebben mij buitengewoon veel plezier gegeven, zo ook de vele tennisuren op de tennisclub. Bridgen doe ik ook altijd nog met heel veel plezier en door het leesclubje ben ik toch verschillende boeken uit een heel ander genre gaan lezen. Ook ga ik met heel veel plezier naar de maandelijkse bijeenkomsten van het breiclubje.

En dan mag ik zeker niet vergeten te vermelden hoeveel plezier de twee honden mij geven. Het gewone uitlaten is een dagelijks feestje van P. en mij, maar ik vergeet zeker niet de langere wandeltochten wat we graag met ons vieren doen. En ook het in de tuin werken met hen om ons heen is een waar genoegen.

Als ik dit zo allemaal bij elkaar optel moet ik het uiteindelijke cijfer misschien wel met een punt opwaarderen naar een zeven. Al met al toch een ruime voldoende. 

En hier mee sluit ik dit jaar af. Samen met mijn twee viervoetertjes neem ik een frisse nieuwjaarsduik

                            klik

 en wens ik iedereen een voorspoedige oversteek naar het NIEUWE JAAR

hanscke | Woensdag 31 December 2014 - 3:28 pm | | Standaard | Tien reacties

KERST INPERKEN


Er zijn jaren geweest dat ik mij veel meer bezighield met het kerstgebeuren dan dat ik de laatste jaren doe. Zelfs in de eerste jaren dat ik in blogland actief was verplichtte ik mijzelf dit ook op mijn weblog tot uitdrukking te brengen. Ik heb zelfs een aantal jaren een kerstverhaal, welke ik in eerdere jaren geschreven had, gepubliceerd, maar het wil niet meer. Ik kom steeds meer tot de conclusie dat ik echt heel weinig met kerst heb. En het is echt niet zo dat het komt omdat de familie het laat afweten, want dat is niet zo.

Vanmiddag komt dochterlief, weliswaar zonder kleindochter en morgen komt de zoon ook deze kant op, maar het min of meer door de maatschappij opgelegde karakter om deze dagen toch vooral samen door te brengen begint mij wat tegen te staan. 

Hoewel ik nog diep onder de indruk ben van hetgeen ik in Turkije gezien heb, de vele onderaardse dorpen en kerken, nodig om als christenen te kunnen leven, omdat dit door de heidenen niet toegestaan werd, inspireert mij dit niet om het christelijke geloof alsnog te omarmen. Ik weet niet zo goed waar de mensen toen met elkaar in wilden geloven. Bovendien heeft het daar geen stand gehouden want rond de zevende eeuw is het christendom verruild voor de Islam.

Ik heb ook niets met stalletjes. Misschien zou ik de gedachte moeten kweken dat die stalletjes figuratief kunnen zijn voor het onstaan van telkenmale weer nieuwe gezinnetjes, nieuwe vaders en moeders en baby's, maar ook dat spreekt mij niet zo aan. Ik zie te veel om mij heen hoe al die mooie nieuwe gezinnetjes na verloop van tijd weer uit elkaar vallen. In de loop der jaren heb ik van verschillende vrienden een kerstalletje gekregen, maar desondanks heb ik er niets mee en krijg ik er ook niets mee en ik zet ze dan ook echt niet op.

En zo zit ik, wel met een versierde boom in de kamer, dat dan weer wel, mijn best te doen om te begrijpen waarom iedereen zo verschrikkelijk druk doet rondom deze dagen. Natuurlijk vind ik het fijn om straks koffie te drinken met een lekkere plak cake die ik zelf gebakken heb. Het is ook niet zo dat ik vind dat je jezelf niet eens gezellig verwennen mag, maar dat opgeklopte he, daar houd ik dus helemaal niet van. 

Maar goed, als iemand het groots wil vieren is dat zijn goed of haar goed recht. Een beetje tolerantie naar elkaar is nooit verkeerd, maar in de afgelopen weken heb ik wel geleerd, dat het overdreven kerstgedoe alleen maar binnen de christelijke wereld past en dat we zeker niet met zijn allen moeten denken en doen alsof kerst van de hele wereld is, want dat is echt niet het geval. Ook dit jaar zal het voor mij opnieuw een opluchting zijn als kerst weer voorbij is en we gewoon weer gewoon kunnen doen.

Desondanks wens ik iedereen toch fijne dagen toe.

                                           klik

hanscke | Donderdag 25 December 2014 - 12:05 pm | | Standaard | Elf reacties

VELE GEZICHTEN


Wie verre reizen doet kan vele verhalen vertellen, zo is het gezegde en dat is zeker waar. Ondanks een hevige verkoudheid heb ik wel genoten van de reis. Het weerzien met Istanboel heb ik als een waar feestje ervaren. Eigenlijk had ik daar wel wat langer willen blijven, maar dat geldt voor meerdere plaatsen. Misschien is dat wel inherent aan een rondreis, dat je steeds het gevoel hebt niet uitgekeken te zijn.

Dat gevoel had ik ook zeker van Ankara. We hebben daar een prachtig museum bekeken, maar echt een indruk van deze stad heb ik niet. Ik weet nu dat Atatürk deze stad tot hoofdstad heeft gemaakt. De kennis over de geschiedenis en de betekenis van deze man voor dit land, begint eindelijk een beetje tot mij door te dringen. De uitleg van de goed onderlegde gids heeft mijn kennis over Turkije aanzienlijk vergroot en hik ben er nog lang niet over uitgedacht.

Gelukkig was er wat meer tijd om, al dat wat mooi en interssant aan Capadocië is, op mij in te laten werken. In de eerste plaats de vreemde maar heel indrukwekkende landschappen. De invloed van de vulkanen heeft voor prachtige landschappen gezorgd die bijna buitenaards aandoen. Het is bijna niet voor te stellen hoe dit ooit is ontstaan. 

Boeiend is dan om te zien hoe men hier vroeger geleefd heeft. Veel van de geschiedenis die zich daar heeft afgespreeld is grotendeels onbekend voor mij. Ik heb er versteld van gestaan dat verschillende verhalen uit de Bijbel zich hier hebben afgspeeld. Vroeger, op school, heeft men heel veel van de topografische kennis weggelaten waardoor ik niet echt een beeldvorming had over deze streek. De kaart van israël hing in de klas, maar dat Turkije en met name Capadocië  een hele belangrijke plek heeft ingenomen bij de verspreiding van het Christendom heb ik nooit geweten.

Met het toenemen van de kennis, begint voor mij de geschiedenis nu echt pas een beetje te leven. Ergens had ik ooit wel geleerd dat Constantijn in het jaar 313 keizer werd, dat hij verhuisde naar Byzantion, het huidige Istanbul en dat vanaf toen het christendom werd vrijgelaten. De vele kerken, kapellen en kloosters, verstopt in de grotten en onderaardse dorpen vertellen het verhaal van voor die tijd. Met het zien van al dit moois begin ik het één en ander vanuit heel andere perspectieven te zien. 

Ik heb het een zeer boeiende reis gevonden, maar ook het reizen met een reisgezelschap was voor mij een hele nieuwe ervaring, maar wel een ervaring die mij goed is bevallen. Ik kan niet anders zeggen, het was prachtig, het smaakt naar meer.

                                         KLIK

hanscke | Maandag 22 December 2014 - 11:58 am | | Standaard | Zeven reacties

UITGESPAARD


Al jarenlang houd ik er een heimelijk genoegen op na om naast het bedrag dat maandelijks naar de spaarrekening gaat nog een eigen spaarpotje te vullen. Ooit had ik een varken waar ik rijksdaalders in spaarde, maar die heeft  met een slachting een keer het loodje gelegd. Niet erg dacht ik, want dat was ongeveer in de tijd dat er van guldens naar euro's werd overgegaan.

Maar na een tijdje miste ik het toch. Ik schafte deze mooie hond aan en zo begon ik met het sparen van twee euro stukken. Elke twee-euromunt die ik ontvang, geef ik niet meer uit maar gaat in de hond. Omdat ik niet meer zoveel met contant geld werk, duurt het vrij lang voor de hond helemaal volgepropt is. Ik weet dat ik één keer eerder de inhoud van de hond bij de bank gewisseld heb, maar het was al zo lang geleden, zodat ik geen idee meer had hoe hoog het bedrag was.

Nu deed het feit zich opnieuw voor dat de hond weer helemaal volgevreten was. Een mooi moment om hem te legen. Niet dat alle onkosten van de inrichting van mijn nieuwe kamer hiermee gedekt zouden zijn, of dat alle bijkomende kosten van onze reis  zoals de logeerpartij van onze echte honden en de logeerpartij van de auto op de parking hiermee betaald zouden kunnen worden, of onze extra hapjes drankjes en excursies, maar het is toch een aardige aanvulling op ons budget.

Blij als een kind ging ik met al mijn opgespaarde munten in een trommeltje naar de bank. Daar volgde een flinke ontgoocheling. Dat ik geen rente kreeg op het geld wat bij mij in de hond zat wist ik al, sommigen in mijn omgeving lieten mij dit fijntjes weten als ik bij tijd en wijle de twee-euromunten uit de portemonnaie haalde en vervolgens richting hond liep, maar dat ik er dit keer ook voor betalen moest om het geld op mijn rekening gestort te krijgen ervoer ik als een grote teleurstelling. Tot nu toe was dit voor mij als kleine particulier nog altijd gratis geweest.

Ontgoocheld en mismoedig verliet ik de bank. Voor mij is de lol er op deze manier wel af. Jammer, ik was zo gehecht aan mijn reservepotje, maar ik ga voor mijn deugdzaamheid toch echt niet betalen. Voorlopig krijgt deze hond geen eten meer in zijn buik, totdat ik een oplossing heb bedacht hoe ik die vele munten om kan zetten in papiergeld zonder dat het geld kost. 

Van de echte honden Hessel en Iemand ga ik ook even afstand doen, zij het wel met enige pijn in mijn hart, maar wanneer ik hen over een aantal dagen weer ophaal verandert er voor hen helemaal niets. Dan gaan we gewoon weer vrolijk met ons vieren verder met ons leven waarvan zij voor ons een belangrijk deel zijn.

Of toch, er is voor hen ook iets veranderd. Zij vinden het namelijk maar heel matig als ik eens eventjes niet in de kamer ben maar in mijn eigenste onderkomen. Helaas, ze zullen er aan moeten wennen, niemand blijft gespaard, niets blijft hetzelfde.  

                                   klik

hanscke | Donderdag 11 December 2014 - 5:40 pm | | Standaard | Tien reacties

PRETJES


Sinterklaas is zoals gebruikelijk weer met stille trom vertrokken. Ook de maatschappelijk breed gevoerde discussie over het zwart zijn van de Pieten lijkt in de afgelopen weken zo stilletjesaan verstomd te zijn. Misschien dat er met een beetje geven en nemen weer een toekomst voor onze Nederlandse sinterklaastraditie is weggelegd. De tijd zal het leren.

Wij hebben dit jaar in vergelijking met voorgaande jaren een iets ingetogener pakjesmiddag gevierd. Kleindochter Rixte heeft voor het eerst op de grote mensenmanier deelgenomen aan het feest. Wij, P. en Ik hebben pakjes voor haar en haar moeder gekocht en zij hebben pakjes voor ons gekocht. De pakjes kwamen dit jaar niet meer uit de zak, maar lagen op de tafel uitgestald. Rixte had een dobbelsteen gemaakt met onze namen erop en twee opdrachten. Op deze wijze hebben wij ons door de pakjes heen gedobbeld en hebben wij met elkaar, mede door de gedichtjes en een paar surprises , een aangename middag beleefd.

Zelf beleef ik altijd veel plezier aan dit feest, en niet in de laatste plaats aan de voorbereidingen. Ik vind het heerlijk om een middag met P. op stap te gaan om de cadeautjes te verzamelen. Ik kan dan niet ontkennen dat er dan altijd nog een restje kinderlijke gevoelens van mij naar boven komen, omdat ik het zo leuk vind om aan dit grote spel mee te mogen doen. Misschien beleef ik zelf nog wel het allermeeste plezier aan de voorpret van het feestje.

Voor het woord feestje zou ik ook het woord pretje kunnen gebruiken. Ik heb altijd gedacht dat alleen in Friesland het woord pretje voor een feestje gebruikt werd, maar bij nader onderzoek is mij gebleken dat, weliswaar pas in de zoveelste plaats ook in het Nederlands het woord pretje voor een feestje gebruikt kan worden. PRETJE: 1) Aardigheid 2) Aardigheidje 3) Dat is een lachertje (crypt.) 4) Feestje 5) Gein 6) Geintje 7) Gekheid 8) Grapje 9) Genoegen 10) Katjeskermis 11) Lolletje 12) Pleziertje 13) Plezierige aangelegenheid 14) Scherts 15) Uitje 16) Uitstapje 17) Verzetje.

De laatste twee verklaringen van het woord vormen voor mij een mooi bruggetje naar een volgend onderwerp: Uitstapje. Aan het eind van de week gaan P. en ik een weekje naar Turkije. De voorpret is een klein beetje verstoord omdat we met zijn vieren zouden gaan.  H., de man van vriendin M. is een paar weken geleden gevallen waardoor het lopen bijna niet mogelijk is. Zij hebben de beslissing moeten nemen af te zien van deze reis. Jammer, maar het is niet anders. Maar nu het feit daar is, probeer ik, na even ruimte gegeven te hebben aan toch wel een beetje de teleurstelling, ik had het zo leuk gevonden, de voorpret weer te pakken te krijgen. Daarom eindig met een foto uit Istanboel om vast een klein beetje in de stemming te komen.

                                     klik

hanscke | Zondag 07 December 2014 - 4:01 pm | | Standaard | Zes reacties