EERTIJDS 50

OORBELLEN

Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.

Hoe wanneer en waarom ik op het idee ben gekomen weet ik niet meer, maar ik wilde dolgraag gaatjes in mijn oren om oorbellen te kunnen dragen. Het moet voor mijn zevende jaar zijn geweest, want toen ik 8 jaar was zijn we vlak na mijn verjaardag verhuisd. Het is namelijk een klein drama geworden en ik zie het nog zo voor me en dat was in het eerste huis.  

Apeldoorn kende een aantal juwelierswinkels, maar wij gingen "altijd" naar Dekker, niet dat we er zo vaak kwamen, maar toch. Het gaatje prikken werd met een warme naald en een kurk er achter gedaan, kan ik mij nog wel herinneren. Het was heel even een felle pijn, maar dat was het dan ook. Het venijn kwam veel later. Bij de gaatjes ging het ondanks de voorzorgsmaatregelen van ontsmetten toch wat zweren, dus moesten de oorbelletjes eruit. Mijn vader moest die klus klaren, misschien was het ook wel zijn idee, dat zijn kleine meid oorbelletjes kreeg,  en ik schreeuwde als een mager varken. Ik weet nog hoe ik op een stoel onder de lamp zat, vastgehouden door mijn moeder.

Na een paar weken leken de oorlelletjes weer rustig en mochten de oorbellen er weer in. Waarschijnlijk omdat ik er een beetje een trauma van overgehouden had, was dit iedere keer weer een hele operatie. Volgens mij deed het altijd heeeeel veel pijn. Als ze er eenmaal in zaten was het goed en was ik ook wel trots op mijn eikeltjes.

Ik was ook reuze trots op mijn ringetje; een Zeeuws knopje. Maar omdat de meeste vriendinnetjes op school een ringetje met een steentje hadden, wilde ik dat toch ook wel heel erg graag hebben. Ik kreeg hem van broer Jan op mijn 8e verjaardag, het was niet bij de juwelier gekocht, maar bij de V&D. Het zilver zou van iets mindere kwaliteit zijn....

Waarom de ringetjes zo verbogen zijn weet ik niet echt, waarschijnlijk omdat ik ze veel te lang gedragen heb, waardoor ik ze bijna niet meer af kon krijgen.

Hiermee is mijn rubriek EERTIJDS tot een einde gekomen. Het had een wekelijkse rubriek moeten zijn, dat heb ik niet waar kunnen maken, maar ik ben wel tot 50 voorwerpen gekomen. Ik zal zo af en toe vast nog wel eens een voorwerp van 50 jaar of ouder in mijn huis tegenkomen en mocht dat het geval zijn en ik vind het ook de moeite waard om er een blogje van te maken dan wordt dat geplaatst met de vermelding "EXTRA" erbij. 

Ik heb zelf heel veel plezier beleefd aan het schrijven van de blogs voor deze rubriek en reacties waren vaak ook heel leuk. Dank daarvoor.

TROUWJURKEN

Waarom ik zo graag naar de expositie van trouwjurken in het Fries Museum wilde, weet ik eigenlijk niet, maar iets trok mij er in aan. Misschien wel om met een stukje verleden af te willen rekenen. Vriendin D. wilde mij echt een plezier doen om dit samen te gaan bekijken. Ik had haar al eens over mijn frustratie van mijn trouwjurk verteld. 

Mijn moeder had altijd beloofd, dat als ik ging trouwen, ik van haar een trouwjurk zou krijgen. Maar wat bij jonge dames natuurlijk veel vaker gebeurde, ik raakte zwanger voordat ik getrouwd was. Oeps, daar was mama niet zo blij mee. Een nieuwe trouwjurk was geen optie meer, ze bewerkstelligde dat ik een jurk in bruikleen kon krijgen van een nicht van mijn aanstaande schoonzus. Het geld wat uitgespaard bleef door het niet uit te geven aan een trouwjurk kon beter besteed worden aan het kopen van een wasmachine en een koelkast. Aldus geschiedde. Ik voelde me heel ongemakkelijk in die trouwjurk, maar ik liet het toen gewoon gebeuren.  Wat wil je als je net twintig bent.

Het huwelijk strandde en daarmee parkeerde ik ook de minder leuke gevoelens over die trouwjurk. Ooit als mijn dochter zou gaan trouwen zou ik het anders doen, maar dochterlief is nooit getrouwd.

Wat wel een feestje was, dat ik, toen de zus van P. ging trouwen, met haar en skoanmem mee mocht om samen een trouwjurk voor haar uit te gaan zoeken. Ik heb er van genoten.

Met al deze bagage in mijn hoofd wilde ik dus per se naar de expositie 'Ja Ik Wil'. En achteraf moet ik zeggen, dat het geheel mij wat tegenviel. Ik had er meer van verwacht. De uitleg over het ontstaan van het gebruik van de witte trouwjurken was mij wel bekend en veel nieuws over andere historische feiten heb ik eigenlijk niet opgedaan, het meeste was mij wel bekend.

En verder deed het mij eigenlijk niet zo veel meer. Er was eigenlijk niet één jurk waarvan ik dacht, dat is 'm, die had ik graag aan willen hebben.

Dw. en ik hebben een fijne middag samen gehad en wat is het fijn om in een vriendschap te mogen ervaren dat ook herinneringen met een rafelrandje met elkaar gedeeld kunnen worden.   

                                        de trouwjurk van Maxima

ONERVAREN

Net als zovelen heb ik gisteravond met stijgende verbazing het laatste nieuws over alweer een dreigende kabinetscrisis gevolgd. Aan de éne kant geef ik de afgetreden staatssecretaris mevrouw Achebar gelijk. Ook ik vind dat er in dit kabinet niet op een juiste manier met elkaar wordt omgegaan. Er wordt mijns inziens te snel geoordeeld, te veel veralgemeniseerd en met kreten gewerkt die onvoldoende op een werkelijke toedracht onderzocht zijn. 

Vanaf het begin vond ik dat het woord pogrom veel te snel in de mond genomen werd; de situatie was niet eenduidig of goed geanalyseerd. Het gedrag van een aantal Israëlische supporters is ook niet prijzenswaardig. Daarbij opgeteld, de complexe situatie in het Midden Oosten, dan werken deze voortijdige kreten polarisatie in de hand en dan lokt het één het ander uit. Dat de staatssecretaris een statement wilde maken juich ik alleen maar toe, maar hier komt misschien toch enige onervarenheid van onze huidige bewindslieden om de hoek kijken. 

Misschien had ik het ook wel op deze manier aangepakt als ik als veertigjarige op die positie zou hebben gezeten, maar door ervaring wijs geworden zou ik het nu toch wel anders aangepakt hebben. Ik zou zeker net als de staatssecretaris mijn ongenoegen wel kenbaar hebben willen maken, maar zou dit toch langs andere wegen gedaan hebben. Ik vraag mij af of zij haar besluit met de andere politici uit haar partij besproken heeft. Ik krijg de indruk van niet, dat het meer éénmans(vrouws)actie is geweest. 

Ik vind dat jammer. Ze had het voor mij best wel breder mogen maken, want ook ik, maar een gewone burger, vind, dat de omgang met elkaar en het vreemde communiceren via twitter of X zoals het nu heet ondermaats is. Ik verwacht meer onderling respect naar elkaar en ik verwacht zeker, dat wanneer men uitspraken doet, dat deze weloverwogen zijn. Iedere keer knuppels in het hoenderhok gooien en dan maar zien wat er gebeurt lijkt mij toch een amateuristische manier van regeren. 

Ik verwacht van de heren en dames politici die ons land regeren ook enige deskundigheid en goede omgangsvormen. Of ben ik nu te ouderwets en zie ik dat verkeerd?

Ik mag toch hopen dat uit het gebeurde zodanig lessen worden getrokken wat de ervaring om deskundig te kunnen besturen ten goede komt. We zullen het zien. 

HULPTROEP

Het is al weer te lang geleden, dat er een blogje uit mijn laptop kwam. Ik ben heus een vredelievend mens, maar ik schijn steeds in conflict te zijn met de tijd. En het conflict wordt maar niet opgelost, want ik blijf maar achter de feiten aanhollen, zelfs nu er hulptroepen zijn ingezet.

Het is nu ruim 15 weken geleden, dat ik gevallen ben en mijn schouder ernstig geblesseerd raakte. De casemanager die ons ondersteuning geeft bij het ziekteproces van P. raadde mij aan om via de WMO huishoudelijk hulp aan te vragen, omdat het anders wel heel zwaar voor mij zou gaan worden. 

Ik heb haar advies opgevolgd. De aanvraag was vrij snel geregeld, de toewijzing nam enige weken in beslag en daarna duurde het nog een paar weken voordat er daadwerkelijk iemand was gevonden, Maar sinds 3 weken heb ik nu een huishoudelijke hulp die bij ons elke week 2 uur en 12 minuten huishoudelijk werk mag verrichten.

Het is een (in mijn ogen) jonge man van begin 40 jaar geworden. Dochterlief zei tegen mij, toen ik haar dit vertelde, dat het in de ogen van (klein) dochter een oude man zou zijn; ha ha, het is maar vanuit welke hoek je zoiets bekijkt. 

Mijnheer E. poetst dat het een lieve lust is. En ik moet zeggen, dat het mij aardig naar de zin is. Eén ding vraag ik mij echter wel af. Hij komt hier met eigen attributen, datwil zeggen, schoonmaakdoekjes, schoonmaakmiddelen dweilstok etc. Ik ben de derde of vierde in de rij en ik vraag mij af of hij voor elk huis met schone doekjes begint èn of hij de doekjes verschillend inzet. Ik zou het namelijk niet zo fris vinden als toiletten en meubels met eenzelfde doekje behandeld worden. Daar ga ik de volgende week even uitleg over vragen, maar verder niets op aan te merken hoor. Hij werkt heel planmatig, wil in de eerste weken alles grondig aanpakken, de eerste week was de bovenverdieping aan de beurt, de tweede week werd de huiskamer met bezemen gekeerd en afgelopen keer werd de keuken onder handen genomen. Nee, laat deze mijnheer maar schuiven, dat komt wel goed.

En ik zou er van kunnen genieten, de tijd die ik nu meer zou hebben, maar gek genoeg gebeuren er dan weer andere dingen waar de tijd en energie aan opgaan. Omdat P. toch wel erg veel buikpijnklachten had, en de oncoloog door de telefoon de situatie niet kon beoordelen, zat er niets anders op dan maar naar Groningen af te reizen. P. is een nachtje ter observatie gebleven, maar gelukkig mocht ik hem de volgende dag weer ophalen. Oorzaak klachten onduidelijk, voorlopig de pijn maar bestrijden met paracetemol. 

En ja, dan merk ik dat aan mijn kunnen wel eens een eind komt en dat ik veel langer tijd nodig heb om weer in mijn gewone doen te raken. 

Gelukkig lijkt alles weer wat in de rust te komen, maar wat ben ik blij met mijn hulptroep. Even hoef ik geen tijd te besteden aan de schoonmaakklussen in huis. Dat wordt even voor mij gedaan. En wat vind ik dat fijn.

Met de revalidatie van mijn schouder gaat het redelijk goed, ondanks dat ik een dag of tien geleden gestruikeld ben over een snoer en languit voorover viel. Gelukkig is de schade meegevallen, maar het gaf de mooie bijeenkomst met oud collega's wel een klein beetje een wrange nasmaak. Twee nachten slecht slapen vanwege de angst dat er toch weer iets stuk zou zijn doet een mens natuurlijk geen goed, maar het lijkt goed te zijn gegaan en ik kan weer voluit de oefeningen, nodig voor een goede revalidatie, volgens schema afwerken.  

En zo wordt mijn tijd met van alles en nog wat gevuld waardoor ik het gevoel blijf houden dat ik in gevecht ben met de tijd en dat ik telkenmale de strijd verlies. Maar, als ik heel eerlijk ben, ik verklungel ook wel eens tijd met niets doen hoor. Lekker zitten en even op de Ipad bezig zijn vind ik toch wel heel aangenaam. 

EERTIJDS 49

STOELEN

Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.

Het einde van de serie komt in zicht. Dit keer plaats ik 2 foto's die niet helemaal aan het criterium van 50 jaar oud voldoen, maar samen zijn ze dat wel en daarom neem ik ze in het verhaal mee van de oude stoel die wel aan de eisen voldoet. 

In mijn ouderlijk huis hadden mijn ouders altijd een "eigen" stoel. Mijn moeder had zo'n soort stoel zoals op de eerste foto te zien is. Dat was toch zo'n makkelijke stoel volgens haar, maar op de één of andere manier is hij vervangen door een andere stoel, maar het verhaal bleef, sunde dat 'k dat riet'n stoeltje heb wegdoan. D'r had best een nieuwe zitting in gemaakt kunn'n worden. "Nee Corrie, dat kon niet, er zat ook houtworm in", zei mijn vader dan. O ja, was ook zo. 

Toen ik later bij de moeder van 2 vriendinnetjes van dochterlief over de vloer kwam, en ik deze stoel bij haar zag staan, kwam dit verhaal op tafel. Na niet zo heel lange tijd kwam ze, de moeder, opeens met de stoel aanzetten. Of ik er ook belang bij had; ze ging haar interieur veranderen en dan was de stoel toch over. Zo is ie bij mij terecht gekomen en heeft hij jaren bij ons in de kamer gestaan. Mijn moeder vond het maar zo zo. Ze ging er wel vaak in zitten, maar of dat nu was om mij een plezier te doen of omdat ze de stoel echt lekker vond zitten is mij nooit duidelijk geworden. De stoel staat nu als rariteit bij ons op zolder.

En wat de geborduurde stoelen betreft: Sinds mijn borduursel, zie EERTIJDS 38, bij hen aan de muur hing, gingen ze zelf een groot wandkleed borduren met de zelfde techniek van uitsparingen. En toen dat af was stapte mijn vader over op borduurpakketten voor Queen Ann stoelen. Mijn moeder was heel erg blij met het stoeltje toen dit bij de meubelmaker weg kwam. Uit zuinigheid wilde ze niet alle dagen in het stoeltje gaan zitten, dan zou het te veel en te snel slijten, maar naast de telefoon had de stoel een hele mooie functie. Ze heeft er al telefonerend toch heel wat uren in doorgebracht. 

Mijn  vader had de smaak van borduren helemaal te pakken. Maar om nu weer zo'n duur pakket te moeten kopen, nee dan was er wel een goedkopere oplossing. Zelf stramien kopen en een kleur voor de ondergrond, want van het andere pakket was nog heel veel garen over en dat kon dan mooi gebruikt worden. Het patroon kon hij met het originele stoeltje erbij ook zelf wel wat bedenken. En de stoel was voor mij! maar de kosten waren ook voor mij.

Na die tweede stoel heeft hij zelfs nog een derde stoel geborduurd, maar deze was beduidend minder mooi als de eerste en haalde het ook niet bij de tweede. Nadat mijn moeder was overleden is het werk van het derde stoeltje heel lang half af blijven liggen, maar op een gegeven moment heb ik hem gestimuleerd om het toch maar af te maken.  Na het overlijden van mijn vader heb ik het allereerste stoeltje geannexeerd. Deze staat ergens op een leuke plaats in de kamer, maar wordt bijna niet gebruikt. De tweede stoel staat boven op mijn hobbykamer en de derde stoel is naar zoonlief gegaan. Zo in combinatie met de oude stoel, vind ik het geheel toch wel passend en ben ik wel tevreden met dit een na laatste blogje in deze rubriek.

NA MORGEN

De neven- en nichtendag was net als vorig jaar weer een hele mooie bijeenkomst van het overgrote deel van alle nichten en neven van de familie van mijn vader. Zij waren ooit met hun zessen en alle broers en zussen hebben kinderen gekregen, mijn neven en nichten dus. Van één neef weten we niet of hij er nog is, maar de rest van de neven en nichten, 14 in totaal, hadden op een paar na weer een jaarlijkse ontmoeting met elkaar. 

Dit idee ontstond na het samenzijn na de uitvaart van onze tante Bep. Zij had in haar laatste levensjaren als langstlevende tante een aantal keren ter ere van haar verjaardag de neven en nichten voor een etentje uitgenodigd. (Iets wat mijn vader vanaf zijn 80ste verjaardag ook een aantal malen heeft gedaan, maar dit terzijde.) Zou dit dan de laatste keer zijn, dat we elkaar zagen?  Nee! vonden mijn twee neven, de zonen van tante Bep. En zo organiseerden zij vorig jaar een familietreffen rond de sterfdag van hun moeder, onze tante en het was een mooi samenzijn, voor herhaling vatbaar.

En bijna iedereen was weer present. Vooraf had ik mij afgevraagd of het wel weer net zo gezellig zou worden. Je kon toch niet aan de gang blijven met allerlei anekdotes ophalen uit onze kindertijd. Maar dat hoefde ook niet. Iedereen had elkaar genoeg te vertellen, zo leek het. De sfeer was warm en gemoedelijk tijdens de lunch. Misschien is een kleine drie uur wel net iets te kort en toch precies goed. Niemand was nog echt uitgepraat en toen het voorstel kwam om een volgend jaar opnieuw zo'n samenzijn te organiseren werd hier met enthousiasme positief op gereageerd.

Ach, al mijn neefjes en nichtjes nu te zien als ouderen, bijna allemaal de 65 gepasseerd, het heeft echt iets bijzonders. En bij iedereen zijn er wel een paar dissonanten in het leven geweest. Elk van ons heeft ook wel een minder mooie kant van het leven gezien, maar wat is het mooi, om nu, nu wij heel langzaam richting einde gaan, met elkaar nog van alles kunnen delen. Het leven van nu, de pijntjes en de kwaaltjes, maar ook de kostbare herinneringen van vroeger.

Toen ik nicht vroeg of ze nog eens zin had om eens op bezoek te komen kreeg ik het antwoord, na morgen. Ik moet nog al verbaasd hebben gekregen, want ze vroeg mij of ik die uitdrukking niet kende. Haar moeder, mijn tante dus, gebruikte dit antwoord als ze iets op de lange baan wilde schuiven, omdat ze even geen mogelijkheden zag. En omdat ik in mijn jeugd vier weken bij hen in huis was geweest, verbaasde het haar, dat ik het niet kende. 

Heerlijk dit soort herinneringen. En misschien komt ze toch met haar man, maar dan in combinatie met haar zus en zwager. We zullen zien. In ieder geval na morgen. Vandaag geniet ik lekker nog even na van ons gezellig samenzijn.

EERTIJDS 48

KABOUTERTIJD

Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.

Het is weer paddenstoelentijd; ik heb niet elk jaar de associatie met mijn "kabouter" tijd, maar dit jaar wel. Ik wist al heel lang dat ik een 'EERTIJDS' over dit onderwerp wilde maken, maar dan wel in de herfst, in de tijd van mijn zogenaamde installatie tot kabouter. Omdat de rubriek bijna ten einde loopt, is het nu het juiste moment.

De installatie was dus eind november 1959, ik was dus 8 jaar; altijd gedacht dat ik 7 jaar was. Waarom ik naar de padvinderij ben gegaan weet ik eigenlijk niet goed. Mijn ouders vonden het kennelijk een goed idee. De jongste zus van mijn vader was ook padvindster geweest en ik denk dan ook dat dit mede een rol gespeeld heeft. Maar opeens "moest" ik dus op zaterdagmiddag naar de padvinderij.

Het was een hele vreemde wereld voor mij. De leidsters moesten we Oehoe en Toewiet noemen, behalve ook een paar nieuwkomers, liep de rest van de meisjes in een bruin jurkje met een gele das en een bruine muts op en waarom zij kabouters genoemd werden was mij vooral in het begin geheel niet duidelijk. 

De middag begon altijd in de kring en dan stonden we rond een grote paddestoel en moest één van de meisjes met 2 vingers op de paddestoel de eed afleggen.

Daarna werd er in vier groepjes in een hoek van de ruimte wat gewerkt aan opdrachten. Zo'n groepje heette een volkje en had ook een naam, maar dat weet ik niet meer. Halverwege de middag werden de hoekjes opgeruimd en gingen we met de grote groep spelletjes in de kring doen. Dat vond ik altijd heel erg leuk.

Na niet een heel lange tijd kreeg ik ook een bruin jurkje, een das een muts en een riem, maar de das mocht ik nog niet dragen, dan moest je eerst als kabouter geïnstalleerd zijn. Dat was eind november en toen begon ik mij ook steeds meer op mijn gemak te voelen in deze voor mij toch wel wat vreemde wereld waar ik niet echt op voorbereid was geweest. Ik vond het dan ook niet echt leuk als mijn vader en mijn broer Jan mij plaagden met de belofte die ik had moeten afleggen, een kabouter zal altijd en overal helpen, vooral thuis!

Maar ik kreeg in die groep wel vriendinnetjes. Lia en ik leken het uitstekend met elkaar te kunnen vinden en NOG STEEDS! Zij is mijn vriendin voor het leven geworden. Samen met Ina R. en Dineke H. vormden we een viertal dat de hele boel op stelten kon zetten. Ik kan mij nog altijd een kamp herinneren dat Ina boven in een boom zat en luidkeels de hit Norma zong. Geen idee meer hoe dat nummer echt heette, maar ik kan het begin nog steeds beginnen te blèren. Norma, hoe-oehoe-oe-oe Norma

Rond ons twaalfde jaar zijn we overgevlogen naar de padvindsters. Na een jaar is het groepje uit elkaar gespat, ik ging verhuizen naar de Achterhoek en de anderen vonden het toch niet meer zo leuk. De vriendschap met Lia is altijd gebleven.

De uitgereikte kaarten van de installaties en het overvliegen zijn in de doos van de diploma's terecht gekomen en zodoende altijd bewaard gebleven. Tja, wat moet je er mee? Niks, gewoon weer in de doos terug doen. Het heeft me in ieder geval weer even een prettige en waardevolle herinnering gebracht. 

OUD EN OUD 5

VALLEN EN OPSTAAN

In de rubriek OUD EN OUD wil ik proberen om de verschillende kanten van het ouder (zijn ge)worden te beschrijven. Het heeft mooie kanten, maar helaas ook een minder leuke keerzijde. Om maar wat te noemen, de kwaaltjes, de beperkingen, het afscheid moeten nemen, allemaal zaken waar een ouder wordend mens zich mee heeft te verstaan. Toch zijn er heel veel dingen die het leven van een oudere nog zeker de moeite waard maken. Beide kanten wil ik in deze rubriek op een zo'n eerlijk mogelijke manier belichten: de hobbels die genomen moeten worden bij het ouder worden, maar ook de levensvreugd die er zeker nog is.

Het is nu bijna 10 weken geleden, dat ik 's nachts in de badkamer gevallen ben en daarmee een schouderblessure heb opgelopen. In eerste instantie dacht ik er met een forse kneuzing mee weg te komen, maar helaas pakte dit iets anders uit. Na tien dagen leek het erop dat ik voor een heel groot hersteld was, maar vanaf dat moment ging het snel bergafwaarts. Per dag nam de pijn toe terwijl ik mijn arm steeds minder goed bewegen. Met fysiotherapie werd het er niet beter op en na een week of vier na de val ben ik toch maar richting huisarts gegaan. 

Omdat onze vakantie week voor de deur stond moest het maken van een foto en een echo even uitgesteld worden. Met een aangepaste dosis pijnstillers en het advies om met de bewegingen niet steeds over de pijngrens heen te gaan, wat bij de bovenhandse bewegingen wel het geval is, maar het schakelen in de auto is onderhands en dat gaat gelukkig goed evenals het fietsstuur vasthouden wat ook nog net onder de pijngrens ligt, heb ik toch een heerlijke vakantieweek met P. beleefd. 

Inmiddels heeft de echo uitgewezen, dat er aan de achterkant van de schouder een spier volledig is afgescheurd, dat geeft een beperking in het bewegen, maar dat kan onder leiding van een fysiotherapeut met oefeningen zo getraind worden, dat andere spieren dit gaan overnemen, maar aan de voorkant is er een spier half afgescheurd en dit veroorzaakt de vele pijn die ik ervaar. 

De huisarts was niet zo heel optimistisch, toen hij de uitslag van de echo met mij besprak. Helemaal goed zou het misschien nooit meer worden. Een operatie zou niet zo zinvol zijn, mede door mijn leeftijd, maar hij wilde het nog wel even bespreken met de orthopeed.

Dat was het eerste dreuntje, mijn leeftijd ging dus een rol spelen. 

De fysiotherapeut was veel optimistischer. Ik wilde in de toekomst graag weer tennissen? Dan zouden we daar samen naar toe werken. Maar het zou wel even gaan duren, gezien de aard van de blessure, maar ook gezien, en ja daar was het weer, gezien mijn leeftijd. Tot voor de val had ik nog heel weinig last gehad, dat ik mij beperkt voelde in mijn bewegingen, maar nu werd ik er opnieuw op aangesproken dat ik toch een vrouw van al 73 was, en ondanks dat ik nog fit oogde en een goede conditie had, de leeftijd ging toch heus een rol meespelen...

Het advies van de orthopeed was: niet opereren, mede gezien mijn leeftijd. Bovendien leek er in de half gescheurde spier meerdere scheurtjes te zitten, waarschijnlijk al van een oudere datum. Ook dat zou met de leeftijd te maken kunnen hebben. Het kwam best wel hard binnen. Voor het eerst werd ik geconfronteerd met hoe ik gezien word, als iemand die bij de ouderen hoort.  

En natuurlijk is dat ook zo. Ik loop nu zo af en toe maar eens naar de spiegel om tegen mijn spiegelbeeld te zeggen dat ik bij de ouderen ga horen. Zo te zien vindt ze het prima, ze knikt me glimlachend toe en met een blik in de ogen, gewoon doorgaan en geniet van alles waar je van kunt genieten.

En dat doe ik. Voor het eerst sinds jaren weer eens bezig om een fotoboekje te maken over onze uitstapjes en vakantie van dit voorjaar en de vroege zomer. Met een kussen op de stoel is het met de zere schouder goed te doen, want op deze manier ben ik onderhands bezig en dat geeft geen problemen. Het herstel gaat met ups en downs, maar ik blijf er in geloven dat het, zoals de fysiotherapeut zegt, grotendeels, zo niet helemaal, goed kan komen, dat ik alleen wat geduld moet hebben.

gezien in ons weekendje weg naar Aurich