Het moet toch beter kunnen, dacht ik toen ik onlangs de winterkleren weer tevoorschijn haalde. Op zich best een leuke trui, maar die mouwen, ze zijn veel te lang. "Als ik die trui echt wil gaan dragen moet ik iets aan die mouwen doen" en op een regenachtige middag ben ik er aan begonnen. Niet direct overtuigd dat het mij zou gaan lukken, maar wel met de inzet om er iets goeds van te maken
Ik ben begonnen een draad door de steken te rijgen, waardoor ik niet het risico zou lopen dat het helemaal zou afrafelen
Daarna ben ik voorzichtig gaan knippen. Terwijl ik zo bezig was kwam de gedachte naar boven van, het moet eerst slechter worden voordat het beter wordt. Ondertussen dwaalden mijn gedachten af naar de mensen in het Midden Oosten. Ook toen de oorlog in Oekraïne begon had ik steeds maar de gedachte, de ene dag zit je nog fijn in je huis, jezelf met van alles en nog wat te vermaken en een volgende dag is er geen huis meer, leef je opeens in een chaos. Voor al die mensen gaat die slogan, of gezegde of hoe je het ook maar benoemen wilt niet op, voor hen hoefde het eerst niet slechter te worden om het daarna beter te laten zijn.
Ik weet wel dit soort gedachten leidt tot niets, maar het geeft wel weer, dat het hele wereldgebeuren mij niet koud laat. Ik kies geen partij. Het conflict loopt al zo lang. Ik wil niet eens de oorlogen vanuit de oudheid er bij halen, maar na de tweede wereldoorlog is er duidelijk iets niet goed gegaan met de verdeling van Palestina en Israël.
Het lukt om alle steken weer op de pen te krijgen. Ik brei één of twee toeren om daarna aan de boord te beginnen. En zie daar, ik slaag er in de boel weer heel te maken. Als het boordje gebreid is kan ik afhechten en de mouw weer dicht maken. Klus is half geklaard, want nu moet de andere mouw nog. Het heeft best wat inspanning gekost, maar het is te doen.
En zo heb ik geprobeerd een inkijkje te geven over wat er in mij omgaat als ik bezig ben mij te vermaken met een trui die vermaakt moet worden, zonder er een heel zwaar blog van te maken. Misschien tot slot een wat vreemde vergelijking, maar wat zou het fijn zijn als Gaza, Israël en de Westelijke Jordaanoever zodanig vermaakt konden worden waardoor het voor iedereen mogelijk zou zijn om daar in vrede te kunnen leven.
klik
mijn hond heet Hessel
SCHELLEKOORD
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Soms plan ik de onderwerpen voor de rubriek EERTIJDS al ver vooruit. Zo wist ik al heel lang dat ik in de herfst dit borduurwerk tevoorschijn zou halen omdat er zulke mooie paddenstoelen te zien zijn. Een beetje vreemd, paddenstoelen afgewisseld met vlinders en waarom ik destijds die keuze gemaakt heb weet ik niet meer.
Het was opeens mode, "schellekoorden" borduren en je zag het dan ook in menige huiskamer hangen, vaak met een mooi koperen beslag er aan. Het was lang niet overal gebruikelijk, dat je op de middelbare school nog handwerken kreeg, maar op de MULO in Eibergen was dat wel het geval. Ik vond het maar stom, maar ik had in de voorgaande jaren geleerd mij daar maar bij neer te leggen, het ging daar nu eenmaal anders dan dat ik gewend was, toen ik nog naar het lyceum in Apeldoorn ging. We waren rond mijn 14e jaar van Apeldoorn naar Rekken verhuisd en omdat ik was blijven zitten op de HBS vonden mijn ouders het beter, dat ik naar de MULO in Eibergen ging in plaats van naar de HBS in Enschede wat zo'n 30 km verderop lag en wat een ommelandse reis was om daar te komen.
Dus ik had geleerd mij aan te passen en het was al heel wat dat je in de derde klas zelf mocht bepalen wat je wilde maken en als het te duur was, werd je geacht zelf het materiaal aan te schaffen. Een paar meisjes met wie ik meestal optrok besloten dus een schellekoord te gaan borduren en daar sloot ik mij bij aan. Ik denk dat daar ook de keuze gemaakt is van paddenstoelen en vlinders omdat het zulke mooie kleurige plaatjes waren.
Ik mocht wel graag borduren dus voor mij was het zeker geen straf, alleen, ik wist niet echt wat er nu precies met een schellekoord bedoeld werd, dat heb ik pas veel later begrepen. Toen het borduurwerk af was, moest er nog een voering komen, dit heb ik er nog met de hand aangemaakt. Een echt koperen beslag was veel te duur, maar om het toch op te kunnen hangen waren die rotanhoudertjes met een kettinkje in de handel gekomen. Het heeft altijd op mijn meisjeskamer gehangen en op de één of andere manier is het altijd bewaard gebleven, samen met een paar van mijn kleuterschoolwerkjes, die ik ook nog heb.
Een poosje later heb ik nog een tweede schellekoord gemaakt. Dit keer had ik een pakket gekocht met beslag en al, want dit was het huwelijks cadeau voor mijn broer en schoonzus. Het was iets met verschillende hondenkoppen en het heeft een aantal jaren bij hen in huis gehangen. Al schrijvend aan dit blogje herinnerde ik mij dat er een foto is waarop ik te zien ben, bezig met het borduursel van de foto's.
Deze foto is waarschijnlijk op een zondagmiddag genomen; mijn aanstaand schoonzusje, mijn moeder en ik. Een leuke bijkomstigheid is dat de asbak uit EERTIJDS 12 te zien is, het kralensnoer wat ik even niet kon vinden, heb ik om èn het vaasje waar ik in de tulpentijd van 2017 al eens over geschreven heb en wat ooit nog wel eens een onderwerp in deze rubriek gaat worden.
klik
mijn hond heet Hessel
Ik was nog niet klaar met het overdenken van het boek OPENBARING, geschreven door Jeroen Windmeijer en Tjarko Evenboer. Na het boek 'de Camino' geschreven door Anya Niewierra was ik op zoek naar een boek, enigszins vergelijkbaar met dit genre en toen kwam ik bij deze religieus-historische thriller uit. Genoemde schrijvers combineren hun gedegen kennis van de bijbel èn een spannend plot waardoor er een heel boeiend geheel ontstaat met een wel heel andere kijk op de bijbel.
Ik ben wel met de bijbel opgevoed, maar ik ben niet echt gelovig geworden. Thema's als Het Laatste Oordeel en het Einde der Tijden, hebben mij nooit zo aangesproken. Dat zijn onderwerpen om bang van te worden en daar wil ik niet in mee gaan.
Ik was dan ook blij verrast om in het boek Openbaring van Jeroen Windmeijer een heel andere uitleg over het einde der tijden te lezen. Dit zou over de val van Jeruzalem in het jaar 70 gaan en niet over het 'einde der tijden van de wereld' wat sommige christelijke kerken in hun leer verkondigen.
Als ik daarin zou geloven, zou ik nu, denk ik, heel erg bang worden. Het lijkt wel of de wereld in brand staat. Hoewel de oorlog tussen Rusland en Oekraïne nooit gewoon zal worden, zijn we met ons allen daar HELAAS wat aan gewend geraakt en dan slaat opeens in Israël de vlam in de pan omdat Hamas en Hezbollah tot de aanval zijn overgegaan.
Ik vind het verschrikkelijk, weer die beelden te moeten zien van zo maar een stadswijk met gebouwen, flats, van waaruit vele mensen gewoon, net als ik in mijn huis, hun leven leiden, en wat dan in een paar luttele seconden verwoest wordt. En of dat nu een stad in Israël is of in Gaza, dit zou nooit niet mogen gebeuren. Maar, als ik iets uit de geschiedenis geleerd heb, is het wel dat er altijd oorlogen zijn geweest. Ik ga bijna fatalistisch denken dat het er bij hoort en dat was juist iets waarover ik nog niet uitgedacht was. Ook ten tijde van het schrijven van het Nieuwe Testament werd er her en der door de volkeren gestreden.
Toch wil ik ondanks al die wereldellende toch oog blijven houden voor als het moois wat er is. Ik kijk om me heen en zie naast de donkere wolken ook de schoonheid van een regenboog. Het geeft mij geen vertrouwen voor de toekomst maar wel een moment van genieten in het hier en nu.
En met het ontdekken van het genre religieus-historische boeken zijn er voor mij weer nieuwe deuren open gegaan. Het maakt mij nieuwsgierig en het dwingt mij tot nadenken. Ik wil dit blog dan ook eindigen met een opdracht aan mijzelf. Een citaat uit Tessalonicenzen, het is er één die bijna iedereen wel kent: Onderzoekt alle dingen en behoudt het goede. De moeilijkheid hierbij is wel dat 'Het Goede' niet een vaststaand gegeven is en daardoor voor iedereen niet hetzelfde is. Dat maakt het samen leven in vrede zo moeilijk.
klik
mijn hond heet Hessel
DE NAAIMACHINE
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Dit is één van de onderwerpen die mij op het idee gebracht hebben om deze rubriek te beginnen, de naaimachine van mijn moeder. Dit erfstuk ligt mij na aan het hart en ik heb er hele dierbare herinneringen aan. Ik weet niet beter, dan dat deze naaimachine er altijd is geweest. Het was zo vanzelfsprekend waardoor ik niet meer kan reproduceren hoe en wanneer mijn moeder deze naaimachine gekregen heeft, al voor mijn geboorte? Misschien heb ik het ooit geweten, maar deze kennis is bij mij verloren gegaan. Waarschijnlijk overdekt door heel veel andere herinneringen.
Mijn moeder heeft heel veel genaaid. Eén van de vroegste herinneringen is, dat ze een jas voor mij gemaakt heeft uit een oude jas die ze gekregen had en waarvan de stof omgekeerd nog heel mooi was. Dit moest heel precies, want het moest een hele mooie jas worden en ik weet nog dat ze de hulp heeft ingeroepen van een kennis die coupeuse was. Ik vond de stof wat prikken aan mijn kin, maar dat werd opgelost met een das, of shawl, zoals het toen nog heette.
Zo rond mijn elfde mocht ik ook achter de naaimachine. Een vriendinnetje op school had zelf poppenkleertjes gemaakt en in navolging had ik handmatig van twee zakdoeken een soort rok voor een pop gemaakt. Dat vond mijn moeder zo vertederend, dat ik vanaf dat moment de naaimachine mocht gebruiken. Stukje voor beetje leerde ik de fijne kneepjes van het inspannen van de draad. Dit kwam nogal precies.
Vanaf dat moment maakten mijn moeder en ik samen kleding voor mij, ik mocht beginnen met de rechte naden te stikken. Op mijn 15e heb ik samen met vriendin Lia een blouse van madras ruiten en een lichte linnen rok voor mij gemaakt. De wens van mijn moeder om een elektrische machine te hebben met de mogelijkheid van een zigzag om de naden af te werken en om knoopsgaten te kunnen maken, werd steeds groter en toen mijn ouders het financieel wat beter kregen, is er ook één aangeschaft.
Ik was zo verslingerd aan het naaien, dat ik de handmachine meegenomen heb, toen ik op mijn 18e uit huis ging, de verpleging in als leerling psychiatrisch verpleegkundige. En toen ik een paar jaar later mijn eigen huishouding ben begonnen, heb ik alle lakentjes en sloopjes voor het kinderledikantje nog op deze machine genaaid, alle lakentjes voorzien van mooie randjes.
Mijn toenmalige echtgenoot vond dat het tijd werd voor een elektrische machine en toen ik een aantal maanden naast de zorg voor baby dochterlief ook voor een babybuurkindje zorgde, is dat geld wat ik daar mee verdiend had besteed aan de aanschaf van een elektrische Singer. Deze heb ik niet meer, want die heb ik ingeruild voor een nog wat geavanceerder exemplaar, ook een Singer.
Waar ik mij altijd over verbaasd heb, is de houten kap over die oude naaimachine. Volgens mij is dat een heel mooi stukje vakwerk. De bovenkant is prachtig rond. Hoe men dat vroeger ooit voor elkaar heeft gekregen is mij een raadsel.
Hoe dan ook, ik ben heel erg op deze oude naaimachine gesteld en ook al doe ik er niets mee, hij staat maar een beetje op zolder te staan, wegdoen komt niet in mijn hoofd op. Ook dit ding hoort bij mijn leven en gaat net zo lang met mij mee als dat ik hier ben. Ik hoef hem niet alle dagen te zien, maar ik word altijd weer blij als ik hem zie als ik even op de zolder moet zijn.
klik
Mijn hond heet Hessel
Opeens zijn ze er weer. Twee jaar geleden, 10 oktober 2021 wijdde ik een blog aan het feit, dat er geen Kaapse Viooltjes meer te koop waren. Ik was toen tot de ontdekking/conclusie gekomen dat ook planten aan de grillen van de mode onderhevig zijn. Ik heb toen met heel veel moeite een plantje via een postorderbedrijf besteld, maar helaas, de bloemetjes hadden toen niet de goede kleur.
Maar zie daar, een krappe twee maanden geleden waren we bij een tuincentrum om een paar zomerbloeiers te kopen ter vervanging van, door onze afwezigheid wegens vakantie, afgestorven kuipplanten op het terras, daar stonden ze. Het was niet een groot aantal en ze stonden ook nog een beetje op een achterafplaatsje, maar toch, ze waren er: het Kaapse Viooltje. Alleen het witte hartje klopte nog niet, maar voor de rest was de kleur goed. Natuurlijk heb ik er toen één gekocht.
Nadat het plantje uitgebloeid was, was het even de vraag of er wel weer nieuwe knoppen in kwamen, maar jawel hoor, net als vroeger. Die planten gingen bij mij als vanzelf altijd weer bloeien, zo ook deze, overvloedig zelfs.
En opeens stonden er vorige week ook bij de AH in het winkelcentrum een hele bak met deze plantjes, en dit keer helemaal naar wens, de juiste kleur en geen witte hartjes. Precies zoals ik ze hebben wil.
NB de kleur is vertekend, in werkelijkheid is de kleur meer paars dan blauw
Vanaf dat moment spookt het dan door mijn hoofd. Daar moet een blogje van komen mèt ook een foto van mijn trouwboeket. Ik ben heel veel dingen van de trouwdag van mijn eerste huwelijk vergeten, maar het trouwboeket staat nog steeds als iets wat ik heeeeeel mooi vond in mijn geheugen gegrift.
Op zoek naar het trouwalbum wat ik nog altijd heb. Dankzij de mooi opgeruimde zolder was de doos met oude fotoalbums snel gevonden. Maar wat een teleurstelling. Er zijn maar een paar foto's in kleur, vanwege de kosten was toen alles in zwart wit uitgevoerd, en niet eens één van het prachtige bruidsboeket.
Met veel kunst en vliegwerk heb ik een foto van een foto genomen met de focus op het bruidsboeket. Het is niet helemaal geworden wat ik in mijn hoofd mij er van voorgesteld had. Maar hoe krakkemikkig dan ook, het heeft nu wel het plekje gekregen wat mij voor ogen stond. Soms moet je gewoon met wat 'hoe het wel kan' genoegen nemen en 'hoe je het graag gewild had' los laten.
klik
mijn hond heet Hessel
THIJS EN THOR
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Dit boek lig al wekenlang klaar om er een foto van te maken, maar het kwam er maar niet van. Nu na alle perikelen met onze jongens, Hond Hessel en Pathfinder Pablo, lijken we weer in een iets rustiger vaarwater gekomen te zijn.
Alvorens ik het blogje EERTIJDS begin te schrijven even een update. Hond Hessel krijgt dagelijks zijn tabletje Prednison en hij is helemaal opgeleefd. Wel broodmager, maar zo te zien heeft hij nog wel plezier in het leven, dus is er voor ons geen enkele reden om dat nu te beëindigen.
Dan nu het boek. Ik kwam het dit voorjaar tegen, toen de zolder opgeruimd moest worden, omdat daar nieuwe vloerbedekking gelegd moest worden. Het boek kent eigenlijk 2 levens. Het eerste leven stamt uit de tijd dat ik kind was. Ik heb het met Kerst 1961 van de zondagschool gekregen. (Saillant detail, mijn vader was zondagschoolmeester en was nauw betrokken bij het uitzoeken van de boeken en dit leek hem een mooi boek voor mij)
Eigenlijk was het voor mij al een ouderwets beeld, een hond voor de hondenkar van de melkboer, ik had dat als kind al nooit meer gezien, maar het paard voor de wagen van de schillenboer bestond nog wel, dus ik kon mij er wel iets bij voorstellen. En het eind was zo zielig. Thijs de knecht die de melk moest uitventen, werd oud en ziek en ging naar het oudemannenhuis. Thor moest zijn werk gaan doen voor een jongere knecht, die de hond mishandelde. Thor moest ook nog bij die knecht wonen....
Het meisje van de boer zag, dat de knecht Thor niet goed behandelde en vond het zo zielig. In het eind komt alles goed. Thor mag op de boerderij komen wonen en wordt vanaf dat moment weer goed verzorgd en de oude Thijs, weer een beetje opgekanpt, komt Thor nog een keer bezoeken. Als Thijs later op de dag weer vertrekt, begrijpt Thor het niet, begint weer te janken, maar wordt dan getroost door het meisje Geerte.
Waarom ik het boek altijd bewaard heb weet ik niet, maar ik heb het aan mijn kinderen voorgelezen. Bij zoonlief op school was de juf begonnen met het voorlezen van het boek: Kruistocht in Spijkerbroek, maar dat was een te ambitieus plan geweest, want ze kreeg het niet uit, daarom mochten de kinderen het boek om beurten mee naar huis nemen om het daar zelf uit te lezen. Zoonlief was reuze trots dat hij het goede getal had gezegd en daarom als eerste het boek mee mocht nemen. Alleen het lezen ging toen nog niet zo goed, dus ben ik het maar gaan voorlezen. Dochterlief en echtgenoot P. vonden het ook mooi en kwamen er steeds bij zitten. Toen heb ik het maar zo in gepast dat ik steeds na het eten 's avonds een stuk voorlas.
En ja, nadat het uit was, vielen we in een gat. Ik heb Thijs en Thor van de zolder gehaald en dat als 2e boek voorgelezen. Ik kreeg wel het verzoek het iets minder dramatisch voor te lezen, want het was zo al zielig genoeg.
Na dit boek hebben we het voorlezen na de avondmaaltijd nog wel een tijdje volgehouden. P. kwam opeens met het boek Momo en de Tijdspaarders op de proppen en na dat boek hebben we nog één of twee boeken op deze manier samen gelezen. Een ieder van ons draagt nog warme herinneringen hieraan met zich mee.
Het boek gaat weer naar de zolder, waarom weet ik niet, maar het is me te dierbaar om het weg te doen. Het moet samen met een aantal andere dingen gewoon blijven, want het hoort gewoon bij mijn leven.
klik
mijn hond heet Hessel
Ik was vast van plan deze winter GTST eens te gaan volgen. Met NLZiet kan ik het op elk gewenst tijdstip zien. Op die manier zou ik een beetje thuis raken in het gedachtengoed van de jongere generatie. Maar het is er tot dusver nog niet van gekomen, want het leek wel of ik in een eigen soap speelde.
Bijna veertien dagen geleden bleek Pablo opeens heel erg ziek toen ik op een morgen beneden kwam. Veel bloederig slijm, ik zal de lezer verdere details besparen, en ook de ontasting was bij het uitlaten dun, slijmerig en bloederig. Mijn conclusie: dit is helemaal niet goed en ik heb direct de dierenarts gebeld. Het was weekend, men deed wat moeilijk en ik moest het nog maar even aanzien, de hond kip met rijst geven etc, maar na een half uur heb ik weer gebeld met het verzoek zo spoedig mogelijk ingepland te worden voor een dierenartsbezoek.
Diezelfde morgen heeft Pablo een paar injecties gehad, we kregen antibioticatabletten mee en licht verteerbare brokken. Het zou om een virus gaan, men had deze verschijnselen in de afgelopen weken al meer gezien. En ja hoor, zondagmiddag leek Pablo al weer de oude, hij stapte al weer dapper naast mij mee.
Zondagavond vond ik, dat Hessel niet meer de oude was, hij wilde die dag niet eten en toen 's maandags de dierenartds nog even belde ter controle van Pablo vertelde ik dit en het advies was om die middag toch maar even met hem langs te komen.
Hessel kreeg ook een paar injecties en ook antibiotica, maar dit deed helemaal niets, hij at niet, dronk bijna niets, hij ging zienderogen achteruit. Woensdag maar weer naar de dierenarts en heel zachtjes werd er al een beetje richting euthanasie gepraat, of we het daar samen eens over wilden hebben, gezien de leeftijd van Hessel, 12 jaar en zijn conditie. Tja dat kwam hard aan en vergde thuis de nodige tranen. Hessel kreeg via een infuus vocht toegediend en nog een injectie, prednison, en daar zou hij het beter op moeten gaan doen.
Echter, geen enkele reactie van verbetering, Hessel wilde niet eten en drinken deed hij monjesmaat. Twee dagen later belde de dierenarts weer en zij gaf aan,na mij gehoord te hebben, dat de situatie zeer zorgelijk was. Misschien waren er nog kinderen of kleinkinderen die van Hessel afscheid wilden nemen? Daar zouden we dan niet te lang meer mee moeten wachten. We konden nog wel wat prednisontabletten ophalen zodat hij het weekend wat goed door zou komen
Kleine dochter uit Verwegland zou 2 dagen later komen en zij wilde heel graag Hessel nog een keer zien, aldus geschiedde. Hessel kreeg een prednisontabletje en zowaar de volgende dag kwam er weer wat leven in hem. We mochten het aantal tabletjes opvoeren tot 3, maar Hessel kwam bij 2 tabletjes per dag weer wat tot leven. Voor het eerst, na een hele week niets, wilde hij weer wat eten. Hard nodig, want als hij op zijn poten stond viel hij zo nu en dan van zwakte gewoon om.
Toen kleine dochter en haar vader, zoonlief dus, kwamen, was Hessel al weer een beetje aangesterkt. Hij kon ze weer begroeten. En Hessel ging weer eten. Eerst 4 kleine porties per dag maar momenteel zijn het 3 flinke porties vlees en zelfs een handje vol brokken zo nu en dan.
En ja, als je dan zo lang niet gegeten hebt en bent vergeten dat poepen er ook bij hoort, dan vinden wij dat na een lange nacht op de keukenvloer. Nou ja, opgeruimd staat netjes zullen we maar zeggen.
Kleine dochter is inmiddels weer vertrokken en Hessel scharrelt nog steeds bij ons rond. Hij slaapt veel, maar is tussendoor ook nog wel levendig en sukkelt zo nu en dan wat in de tuin rond en drinkt samen met zijn drinkebroer. Buitenwater uit de kraan van buiten is veeeel lekkerder dan het water uit de keuken en samen drinken is reuze gezellig. Wij laten het nog maar even geworden en zien wel waar het schip strandt. Zo lang Hessel laat blijken het hier nog wel fijn te vinden mag hij natuurlijk blijven.
Ik hoop alleen wel dat hier de rust een beetje gaat weerkeren, want ik raak hierdoor wel heel erg van streek. Ik verlang naar mijn gewone doen waarin ook weer ruimte is voor dingen zoals dit, een blogje schrijven, andere bloggers bezoeken etc. en tijd te vinden om daadwerkelijk in de soap van GTST te duiken.
klik
De soap vond ik bij het opruimen van de caravan. Die moet al wel een paar jaar oud zijn, omdat palmolie de laatste jaren helemaal not done is, maar ik vond het wel grappig om het voor dit blogje te gebruiken.
Langzaam gaan we, of we nu willen of niet, richting herfst. De zomer heeft niet helemaal gebracht wat ik graag gehad zou willen hebben. Het weer had, zonder dat het nu elke dag boven de dertig graden moet zijn, wel iets beter gekund, maar ook ons "zijn" had de nodige ups en downs. De leeftijd begint toch haar tol op te eisen en dan met name bij P. Niet alles is meer mogelijk.
Dat doet mij stilstaan bij het feit dat ons leven langzaam in de fase van de herfst komt. De eerste herfststormen zijn geweest, ik zag ze niet aankomen, maar ze waren er wel. Gelukkig stormt het in de herfst niet altijd en zijn er ook vele mooie dagen. En daar ga ik voor.
Het afscheid nemen van het zomerleven, toen alles nog mogelijk was, heeft mij best enige moeite gekost, bijvoorbeeld toen ik er achter kwam, dat een vakantie met de caravan naar Frankrijk er niet meer inzit. Ook onze gezamenlijke lange wandeltochten gaan tot de verleden tijd behoren, afgezien dat het nu met (oude) hond Hessel überhaupt niet mogelijk is.
We hebben nog een leuk weekje vakantie in Heerde gehad. Een beetje onverwacht hebben we besloten om toch, na het vroegtijdig beëindigen van de vorige vakantie, opnieuw nog een weekje weg te gaan. Weer naar Heerde, maar naar een andere camping, zodat de dagelijkse rondjes weer net wat anders zijn. Dit keer zaten we dicht bij de hei en dat was natuurlijk prachtig. Daar mochten de honden los en dan is het feest.
Ook hebben we een paar keer een mooie boswandeling gedaan met Pablo aan een lange lijn. De tochen zijn dan wel niet zo lang meer, bij 8 of 9 km moet het wel ophouden, in plaats van de grens van 20 km op te zoeken, maar ik heb er als van ouds wel van genoten.
En dat is wat ik in de herfst van mijn leven wil doen. Genieten van wat er wel kan, en ook zo af en toe een keer voor mij zelf kiezen, wat ik in deze week ook gedaan heb door een paar keer alleen een stuk te gaan fietsen. En wat is het dan mooi als je oog dan valt op een paddestoel die in één dag verandert van een bol naar een platte pannenkoek.
We zijn weer thuis, de zomer is voorbij, de herfst staat aan de deur te rammelen en ik heb er wel zin in. Er staat weer zoveel te gebeuren, de clubs beginnen weer en de vergaderingen natuurlijk ook en ook op het politieke vlak is er genoeg te beleven. Ik zal in de toekomst anders naar de zomer toeleven, ik heb de afgelopen tijd veel geleerd. Weer wat wijzer geworden over wat ouder worden betekent. En ook dat hoort bij het leven en ik ben blij dat ik dit mag meemaken.
klik
mijn hond heet Hessel
|
|
