DE BRIEVENWEGER
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Ach het ding staat ergens verloren op het ongebruikte bureau dat boven op zolder staat. Mijn oog viel er op toen ik in de afgelopen dagen vanwege het mooie weer het dakraam maar eens open zette. Het is één van de voorwerpen in het steeds kleiner wordende rijtje van dingen om in deze rubriek met een bijpassend verhaaltje in de schijnwerper te zetten.
Het is met het samenvoegen van de huishouding van P. en mij in mijn huishouding terecht gekomen. Hij was politiek nogal actief, zat in een aantal actiegroepjes waarvoor nogal eens wat post verstuurd moest worden en dan was het wel handig om zelf te kunnen afwegen hoe zwaar de brieven waren, om ze juist te kunnen frankeren.
Ook ik heb in onze begin jaren veel gebruik gemaakt van deze brievenweger. Ik was druk aan het solliciteren om een baan te vinden, en je mocht dan zeker niet het risico lopen dat er te weinig porto op de enveloppe was geplakt.
De termen frankeren en porto zullen steeds minder gebruikt gaan worden, want post versturen, het gebeurt niet zo vaak meer. Zelfs geen verjaardagskaartjes heb ik gemerkt. Alles gaat tegenwoordig digitaal. Het is niet voor niets, dat de Post NL de bezorgingen wil verminderen naar drie keer per week. Ook worden er her en der brievenbussen weggehaald.
De tijd, dat ik het tijdstip van de komst van de postbode scherp in de gaten hield, ligt ook al ver achter mij. Ik was altijd nieuwsgierig òf en zo ja wat de postbode voor mij had. Het kon soms heel verrassend zijn.
Postbode zijn was vroeger ook een vak waarvoor geleerd moest worden, zo weet ik mij nog te herinneren. Het kwam nogal precies met aangetekende brieven en wat dies meer. Een postbode moest een examen afleggen en had daardoor ook enige vorm van status. Ik weet dat er in de vijftiger jaren in Apeldoorn ook een heus muziekkorps was met louter en alleen postbodes als muzikant. En omdat dit korps door de staat gefinancierd werd, had dit korps ook net iets betere instrumenten en ook mooiere uniformen dan het muziekkorps waarvan mijn vader lid was, wat dan weer leidde tot enige jaloezie. Ik hoor het mijn vader nog zeggen: ja, daar kunnen wij toch niet tegenop, als ze, De Post, zoals ze genoemd werden, bij een concours wel in de prijzen waren gevallen.
Maar goed, lang vervlogen tijden, hier en daar verwerkt in de tv serie 'toen was geluk heel gewoon' wat inmiddels ook al lang tot het verleden behoort.
Het weeginstrumentje staat dus nu werkeloos op zolder en zal daar ook nog wel even blijven staan. Het heeft in ieder geval nog een aardig blogje opgeleverd.
klik
ZOMER EN ZOU
In de rubriek OUD EN OUD wil ik proberen om de verschillende kanten van het ouder (zijn ge)worden te beschrijven. Het heeft mooie kanten, maar helaas ook een minder leuke keerzijde. Om maar wat te noemen, de kwaaltjes, de beperkingen, het afscheid moeten nemen, allemaal zaken waar een ouder wordend mens zich mee heeft te verstaan. Toch zijn er heel veel dingen die het leven van een oudere nog zeker de moeite waard maken. Beide kanten wil ik in deze rubriek op een zo'n eerlijk mogelijke manier belichten: de hobbels die genomen moeten worden bij het ouder worden, maar ook de levensvreugd die er zeker nog is.
Doordat ik in een nieuwe fase van mijn leven ben aangeland, beleef ik de zomer heel anders. Ik kan niet meer bezig zijn met het uitstippelen van nog een weekje weg met de caravan en waar zullen we dan heen...... Ik mis het wel, vooral het vooruit plannen; het uren op de kaart zitten turen, het dagdromen met het bijna visualiseren hoe het daar zal zijn, zonder dat ik er ooit geweest ben, het schwitchen van eindbestemming, toch maar liever naar het noorden, of naar het zuiden of..
Ik moet me dus herpakken en een nieuwe invulling geven aan het zomerse gebeuren. Zo af en toe een uitspatting met een dagje weg zoals naar Schiermonnikoog is leuk, maar is niet dagdroomvullend. Heel even vermaak ik mij met te onderzoeken of het ook mogelijk is om volgend jaar een huisje in Frankrijk te huren, maar dat is nog te ver weg, daar wil ik niet in blijven hangen.
Ik had mij voorgenomen om, nu we veel thuis zijn, mij te bekwamen in het zien van de kleine dingen rond om mij heen en mij daarin verwonderen zodat ik aan het eind van de zomer zou kunnen zeggen, ik heb toch veel gezien en beleefd. Ik zou hiervan foto's maken tijdens wandelingen en fietstochten. Ik wandel wel, maar niet zoals ik zou willen, ik fiets ook wel, maar ook niet zoals ik zou willen. Of het is te heet, of het is te koud, of ik verdoe mijn dag met dingen die eigenlijk geen naam mogen hebben, of ik vind dat ik nog te veel last heb van de pijn aan mijn schouder, het gevolg van een val van drie en een halve week geleden.
En toch voel ik, nu de zomer voortschrijdt en langzamerhand richting nazomer gaat, dat ik stukje bij beetje in mijn nieuwe levensfase ga passen en er een soort rust in mij begint te komen. Ik merk, dat ik de vele herinneringen van alle mooie vakanties die te pas en te onpas ineens opploppen, meer en meer kan toestaan om er even te mogen zijn, zonder dat ik er verdrietig van word. Nee, die herinneringen samen delen met P. gaat niet, omdat hij veel niet meer weet. Ik moet het alleen in mij om laten gaan.
En zo kom ik bij de foto's van dit blogje. Heel vaak loop ik hetzelfde rondje van 4 kilometer maar als het langere tijd droog is geweest kan ik met Pablo naar ons bos. Dolle pret, want daar kan ik diverse apporteerspelletjes met hem doen. Als we vanuit het bos naar huis terug lopen, komen we op een andere manier het dorp binnen en toen zag ik opeens die prachtige bermen. Ooit heb ik een blogje over de bermen geschreven toen we met vakantie in Paulhaguet waren. ik schreef toen dat ik al wandelend zo genoot van de kleurrijke bermen, omdat er in Frankrijk veel meer diversiteit aan bloemen te zien was. (type bij :geef zoekterm natuurlijk en je komt bij de bedoelde pagina)
En nu zag ik deze weelderigheid aan het begin van het dorp. Later, al fietsend in de omgeving zag ik dat dit op meerdere plekken in de gemeente te zien is. Is het geen heerlijkheid om te aanschouwen? Dit maakt mij gelukkig en het geeft mij kracht. Ik weet bijna zeker, dat als het van de winter weer grijs en grauw is, ik mij weer kan verheugen in de gedachte dat het niet zo zal blijven. Dat er ook weer een zomer zal komen waar in weer veel te zien zal zijn. Andere zomers dan voorheen, maar toch een tijd waar ik weer naar zal verlangen. Het lijkt erop dat er een nieuw evenwicht gaat ontstaan.
klik
TE LEUK
Achteraf zijn de ervaringen te leuk om ze niet in de vergetelheid te laten verdwijnen. Om de zomer niet in een dagelijkse sleur te laten verdwijnen had ik bedacht om maar eens een dagje naar één van de eilanden te gaan. Omdat Pablo in de fietskar geen optie meer is, leek het mij leuker om dit keer, in plaats van naar Ameland, naar Schiermonnikoog te gaan. Omdat dit eiland veel kleiner is kun je daar lopend wat beter uit de voeten.
Vanaf de boot is het kiezen, of direct naar het strand wat 3 kilometer is, of via het dorp wat ook 3 kilometer lopen is en dan vandaar uit naar het strand. Wij kozen voor het laatste en sloegen bij de dijk links af. Goede keuze, want onder aan de dijk mogen de honden los. Feest voor Pablo. En maar racen, naar voren, weer terugkomen, op de dijk kijken en ja, hij werd steeds doldriester, hij ging ook de dijk over. We zagen hem nog één keer terug, een beetje nat, dus ik vermoedde dat daar een sloot was waar hij uitgedronken had.
En toen kwam hij niet meer terug. Ik hoorde in de verte een hond blaffen en na nog een paar stappen gelopen te hebben vermoedde ik dat dit Pablo was. We staken de dijk over, maar nergens een Pablo te ontdekken. Het blaffen kwam vanuit de sloot, maar we konden niets zien, omdat er een dikke rietkraag langs de sloot stond.
Roepen, fluiten, niets scheen te werken. Even leek het of hij dicht bij ons in de buurt was. Ik bedacht me geen moment, deed mijn rugzak af en stapte met schoenen en al door de rietkraag heen de sloot in, want het blaffen klonk toch echt niet zo vrolijk en onbevangen meer. Het water kwam tot bijna aan mijn middel, maar dat deerde mij niet. Ik wilde zien waar Pablo was.
Heel in de verte leek hij ergens te zwemmen, al lang niet meer jagend achter de eenden aan, die dobberden mooi voor hem uit, maar hij zwom en zwom, steeds verder van mij weg. Terwijl ik riep en floot, liep P. de kant van waar Pablo naar toe zwom uit. Pablo verloor zo nu en dan wat afstand ten opzichte van P. om te onderzoeken of hij ook ergens een plekje kon vinden waar hij er uit kon, waardoor P. hem voorbij kon lopen. En toen kon P. een opening in het riet maken, waar Pablo gelukkig even kwam kijken, waarop P. hem kon pakken en hem op de wal kon helpen.
Inmiddels had ik de moed opgegeven en was ook weer op de wal gekropen. Terwijl ik de schade van mijn natte pak opnam en mijn rugzak weer omdeed, ontwaarde ik in de verte P. met Pablo aan de lijn. Wat was ik blij en opgelucht. Ik had al hele visioenen gehad zonder Pablo naar huis te moeten omdat hij verdronken was.
Terwijl wij wat moesten bekomen van dit avontuur, leek Pablo niet onder de indruk te zijn. Op het strand aangekomen bleken we alle ruimte van de wereld te hebben. De echte strandgangers kiezen een ander stuk strand, daar waar de branding dicht bij het strand te vinden is. Daar zijn we via het stille stuk strand naar toegelopen en omdat het er zo weinig mensen waren mocht Pablo los. Dat hebben we geweten. Door de wijdsheid van het enorme strand ondervond Pablo geen beperkingen, dus ging hij ook echt los. Op zoek naar die witte vlieger in de lucht, want dat was hoogst interessant.
Uiteindelijk keerde hij om op zoek naar ons. Na zich even bij een verkeerde baas en vrouwtje gemeld te hebben, hoorde hij mijn fluitje en kwam aangesjeesd. "O, waren jullie hier" kon je hem bijna horen denken. Dit heeft zich nog een paar keer herhaald en toen hebben we hem ter bescherming van zichzelf toch maar aangelijnd.
Tenslotte hebben we samen nog een klein poosje met een balletje in de branding gespeeld. Helaas moesten we toen op zoek naar een gelegenheid voor een sanitaire stop en ja, dan heeft zo'n breed strand toch ook wel nadelen. Je gaat dan niet zo snel dat hele eind weer terug. Een mooie wandeling door de duinen en het bos voerde ons weer terug naar het dorp. Na ergens een heerlijk maaltijd genuttigd te hebben zijn we maar met de bus naar de boot gegaan, we hadden inmiddels al ruim 20 km op de dagteller staan. En Pablo? die hoorde je niet meer. Die was moe, doodmoe, maar wel voldaan.
En wij waren ook moe, maar het is al met al een leuke dag geweest waar we met plezier aan terugdenken, ondanks de streken die onze kleine bengel heeft uitgehaald.
klik
VALERVARING
In de rubriek OUD EN OUD wil ik proberen om de verschillende kanten van het ouder (zijn ge)worden te beschrijven. Het heeft mooie kanten, maar helaas ook een minder leuke keerzijde. Om maar wat te noemen, de kwaaltjes, de beperkingen, het afscheid moeten nemen, allemaal zaken waar een ouder wordend mens zich mee heeft te verstaan. Toch zijn er heel veel dingen die het leven van een oudere nog zeker de moeite waard maken. Beide kanten wil ik in deze rubriek op een zo'n eerlijk mogelijke manier belichten: de hobbels die genomen moeten worden bij het ouder worden, maar ook de levensvreugd die er zeker nog is.
Na een kleine week bij het doen van alles en nog wat uitgeschakeld te zijn kan ik nu bijna weer alles. Vorige week, ergens midden in de nacht ben ik in de badkamer gevallen, op mijn rechterarm en schouder. Vraag me niet hoe het kon gebeuren. want dat weet ik niet. Opeens lag ik er. Nu schijnen de meeste ongelukken in en rond het huis te gebeuren, dus dit is er ook één.
Met een stekende pijn in de rechterarm en ook een schouder die nogal wat pijnlijk was ben ik weer in bed gekropen met de gedachte, maar eens zien hoe dit afloopt. Ondanks de pijn ben ik wel in slaap gevallen. Toen ik de volgende morgen wakker werd, heb ik eerst gekeken of mijn hand en de vingers kon bewegen, dat was mogelijk, dus waarschijnloijk niets gebroken zo was mijn conclusie. De schouder kon ik ook bewegen, ook al was dat wat pijnlijk, maar mijn arm omhoog brengen was niet te doen.
Aan de ontbijttafel met P. de situatie maar even besproken. De arm rust geven leek ons de beste optie èn wat pijnstillers in de vorm van ontstekingsremmers. Eerst maar eens even afwachten hoe dit alles zich zou gaan ontwikkelen alvorens naar de huisarts te rennen.
Als ik de arm maar niet belastte, was de pijn wel te doen. Ik heb mij vermaakt met achterstallige afleveringen van de serie DERTIGERS te bekijken, want van keuken schoonmaken, zoals het plan was, kwam natuurlijk helemaal niets terecht, dat moest uitgesteld worden. In de loop van de dag merkte ik dat kleine bewegingen wel weer mogelijk waren. Dat stemde mij gunstig, misschien was het mogelijk om de volgende dag toch te kunnen autorijden, want P. moest voor een controle naar het ziekenhuis in Leeuwarden.
Inderdaad, ik kon de volgende dag autorijden, zij het met de stuurbewegingen in iets aangepaste vorm, de rechterhand liet ik wat in de benedenstand. Het aankleden en haarkammen was nog wel een crime, maar ik kreeg er wel vertrouwen in dat het wel weer goed ging komen. Natuurlijk heb ik wel gegoogeld wat het zou kunnen zijn en als ik zelf een diagnose zou mogen stellen zou ik zeggen, misschien een klein scheurtje in één of andere spier.
Heel eerlijk, zo af en toe sloeg de paniek wel even toe. Zou het toch niet iets ernstigers zijn, had ik toch niet de huisarts er even naar moeten laten kijken, hadden er toch niet even foto's gemaakt moeten worden? Ach helaas heb ik enige ervaring met vallen, over boomstronken, losse tegels, omvertrekken door de hond. Verschillende keren ben ik daarvoor naar de huisarts geweest en deze was altijd heel vriendelijk hoor, daar heb ik geen enkele klacht over, maar meestal werd ik met een geruststellend woord weer naar huis gestuurd met de boodschap, eerst maar even afwachten, mocht de pijn niet over gaan, kom dan gerust weer langs.
En zo heb ik deze ervaringen maar in de praktijk gebracht en het lijkt een goede keuze te zijn geweest. Het gaat elke dag iets beter. Ik kan nog niet alles met de arm doen, tennissen zal nog niet gaan, maar het aankleden en haren kammen gaat al weer een stuk soepeler.
Een bezoek aan de polivalpreventie lijkt mij nog niet nodig. Ik schuif dit ongevalletje gewoon onder de noemer van domme pech en nog niet aan het oud worden/zijn. De door de tijd heen opgedane ervaringen met vallen kwamen mij wel goed van pas, dat dan weer wel. Een mens is dus nooit te oud om het geleerde in de praktijk te brengen.
En natuurlijk ben ik blij dat het goed lijkt af te lopen. En misschien ga ik de serie IN VERWACHTING VAN OUD WORDEN toch doorzetten, vandaar de titel OUD 2.
klik
In de rubriek OUD EN OUD wil ik proberen om de verschillende kanten van het ouder (zijn ge)worden te beschrijven. Het heeft mooie kanten, maar helaas ook een minder leuke keerzijde. Om maar wat te noemen, de kwaaltjes, de beperkingen, het afscheid moeten nemen, allemaal zaken waar een ouder wordend mens zich mee heeft te verstaan. Toch zijn er heel veel dingen die het leven van een oudere nog zeker de moeite waard maken. Beide kanten wil ik in deze rubriek op een zo'n eerlijk mogelijke manier belichten: de hobbels die genomen moeten worden bij het ouder worden, maar ook de levensvreugd die er zeker nog is.
Wanneer ben je oud? Hoe ouder je wordt, hoe moeilijker het is om deze vraag te beantwoorden. Door de ogen van de kleindochters zal ik zeer waarschijnlijk wel als oud gezien worden. Of mijn kinderen mij ook al als oud zien weet ik eigenlijk niet en de mensen met wie ik in het bestuur van de Oranjevereniging zit voor de organisatie van het dorpsfeest zien mij wel als een ouder persoon maar nog niet als echt oud.
En ja, Biden vind ik echt oud. Hoog tijd dat hij er mee stopt. Geldt trouwens ook voor Trump, maar eerlijk is eerlijk, die lijkt nog net iets vitaler.
Zelf voel ik mij ook niet alle dagen optimaal, de ene dag heb je het in de rug, een volgende dag wil de schouder niet en weer een andere dag doen de voeten pijn, bijna nooit alles tegelijk en het gaat ook altijd wel weer over, maar toch. Ik moet, als ik dan mijn dagelijkse rondje van vier kilometer met Pablo loop vaak denken aan de tijd dat ik in verwachting was. Mijn moeder zei toen tegen mij, het hoort erbij, als je in verwachting bent voel je alle dagen wel wat.
En zo lijkt het nu ook wel. Op weg naar oud zijn, want ik ben het nog niet, ik ben bezig oud te worden. Oud zijn koppel ik toch meer aan niets meer kunnen. En ja, als ik Biden zie lopen, meer als een zombie en zo nu en dan zo hoor stuntelen in toespraken, dan denk ik: ja, jouw tijd zit er op, jij bent niet meer in verwachting van oud worden, jij hebt de grens bereikt van oud zijn.
Natuurlijk is het een krankzinnige vergelijking, weet ik ook wel. Het één eindigt bij de geboorte van het kind en het andere eindigt bij de dood. Maar toch. Ik wil het proces van ouder worden niet weg moffelen. Natuurlijk spelen de ongemakken een grote rol en ook het afscheid nemen van de mensen die om je heen wegvallen. Maar ik blijf geloven dat het oud worden/oud zijn iets goeds in zich heeft en ook dat het zin heeft. En vooranl naar dat laatste ben ik op zoek.
Ergens speel ik met de gedachte om wekelijks een soort column te gaan schrijven wat te maken heeft met het proces ouder worden. Nee, niet over de pijntjes en de kwaaltjes of het aftakelen, daar is wel genoeg over bekend, maar meer over het beleven van ouder zijn. Toen ik jong was, in mijn twintiger jaren, was ik heel nieuwsgierig hoe ouderen zich zouden voelen, met de wetenschap dat de dood in aantocht is. Ik vroeg mij af, of je daar dan veel mee bezig zou zijn. Het was voor mij toen bijna niet mogelijk om mij voor te stellen wat "men, de oudere" dan dacht.
Wie weet, ik laat het nog even in mij omgaan. Het voelt voor mij als ergens nog een ideaal hebben om daar mogelijk nog iets mee te gaan doen. Wie weet.
klik
ZONDAGSSLOKJE
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Natuurlijk maak ik de rubriek "EERTIJDS" wel af, alleen is door diverse omstandigheden de regelmaat er een beetje uit, maar het komt goed! Dit keer heb ik gekozen voor een paar glazen die nog afkomstig zijn uit het glasservies van mijn moeder. Ik kan niet meer helder krijgen waar de glazen uitgestald stonden, op de zogenaamde theetafel? nee ik denk in het dressoir, achter een glazen deurtje. Al schrijvend weet ik het bijna zeker. Van tijd tot tijd vond mijn moeder dat de glazen met een droge theedoek afgestoft moesten worden, omdat ze er anders stoffig uit gingen zien en dat was een mooi taakje voor mij toen ik als tien- twaalfjarige dochter geacht ging worden een steentje bij te dragen in het huishoudelijke werk.
Op verjaardagen met soms wel 25 mensen op bezoek, werden deze glazen niet veel gebruikt, daar waren ze veel te kwetsbaar voor. Ik kan mij wel herinneren dat als er een oom en tante een hele zondag op visite kwamen, de glazen op een poot gebruikt werden voor een glaasje advocaat. De mannen dronken dan een biertje uit het grote glas of een borreltje uit de kleine borrelglaasjes, maar daar is er niet één meer van.
Ik heb ook wel iets met glazen, vandaar dat ik ze meegenomen heb bij de verhuizing van mijn vader, na het overlijden van mijn moeder. Een tijdje hebben we de gewoonte gehad om op zondag deze glazen te gebruiken voor een glaasje sherry, maar gezien de kwetsbaarheid ben ik daar weer mee opgehouden. Bovendien zijn wij overgestapt van een glaasje op de zondagmorgen naar één Hertog Jan Prestige biertje laat op de zondagmiddag, met een paar borrelhapjes. Het glaasje op de zondagmorgen maakte ons voor de verdere dag te slaperig.
Dat kwam gisteren even ter sprake toen we met Lia en Wim, u weet misschien nog wel, het vriendinnetje vanuit mijn jeugd, met wie ik al meer dan 65 jaar het lief en leed uit mijn leven deel, even een drankje zouden drinken. Zij staan een paar dagen op een camping bij ons in de buurt, en ja dan kan een bezoekje natuurlijk niet uitblijven. Een omgekeerde situatie van vorig jaar, toen wij dicht bij daar waar zij wonen, op een camping verbleven.
Toen ik na de afwas het glaswerk van de frisdrankjes, ook dat kan in mooie glazen geserveerd worden, weer terugzette in de glazenkast, viel mijn oog op die paar glazen van het glasservies van mijn moeder. Ah, dat zou het onderwerp van een nieuwe "EERTIJDS" zijn. Niet meer twijfelen over andere onderwerpen. Dit moest het worden, zo kon ik toch een kleine verbinding maken met het verleden en het nu. Altijd leuk als ik daar in slaag.
klik
Het is een beetje een merkwaardige dag geworden, de verjaardag van P., maar toch wel waardevol. In het begin van de week werden we opgeschrikt toen we de uitnodiging voor de herdenkingsbijeenkomst van Rob ontvingen, gehouden op de dag dat P. jarig is. Omdat het verjaaardagsbezoek pas later op de dag zou komen hebben we besloten de dag in tweeën te delen. 's Morgens zou er alle ruimte zijn om afscheid van Rob te nemen en dan zou er genoeg tijd zijn om 's middags met familie de verjaardag van P. te vieren.
En zo is het ook gegaan. De afscheidsbijeenkomst was ingetogen, sober, informeel, maar daardoor indrukwekkend. Hoewel we de laatste jaren niet zo heel veel contact meer hadden, vond ik het heel erg fijn uitgenodigd te zijn. Afscheid te moeten nemen van Rob is als het ware ook een afscheid nemen van een stuk leven wat voorbij is.
We hebben Rob en zijn vrouw leren kennen toen we begonnen zijn met bridgen. We zaten in een hele leuke lesgroep en we hebben daar diverse vrienden en kennissen aan over gehouden. We hebben vele avonden bridgend met elkaar doorgebracht. Zij waren het ook die ons overgehaald hebben om te gaan tennissen.
Wat heb ik mede door hun aanstichten gouden tijden beleefd. Het was Rob die mij vroeg of ik niet voor hem in de plaats als seniorvertegenwoordiger toe wilde treden in het bestuur van de tennisclub. Zijn handicap, het doof zijn, belemmerde hem toch te veel om in zo'n bestuur goed te kunnen functioneren. Tja, ik groeide door tot voorzitter van de tennisclub, genoot van mijn functie, van de ombouw van de gravelbanen naar winterharde banen, maar genoot ook van de tennistoernooien, georganiseerd door Rob, die altijd afgesloten werden met het uitreiken van een bos lely's aan iedere deelnemer, of je nou gewonnen had of niet.
Na een aantal jaren groei je dan toch weer wat uitelkaar. Interesses en raakpunten worden wat verlegd, mede door het leeftijdsverschil, tennissen en bridgen werd voor hen moeilijker, zij vestigden hun aandacht nog meer op hun grote hobby: De tuin en ik raakte steeds meer betrokken bij het dorpsleven.
En dan opeens die rouwkaart. Toch heel fijn dat we die gekregen hebben. En ja, dan sta je voor de kist en gaat dit alles als in een flits door je heen. Dank je wel Rob. Je was een fijn mens die, misschien zonder dat je het wist, mij veel gegeven heeft. Het was een fijne tijd met jullie.
En als je dan zo rond kijkt en en de vele mensen ziet die je kent van de diverse ontmoetingen vanuit de clubs, dan geeft dat toch een warm gevoel, een gevoel van samenzijn.
En zo zijn we naar huis gereden. Onder de indruk, maar toch ook met het gevoel, oog te hebben voor de tijd die we nog hebben en de mogelijkheden die er nog zijn. En zo hebben we met familie 's middags toch genoeglijke uurtjes beleefd aan het vieren van de 75 ste verjaardag van P.
En 's Avonds? Natuurlijk hebben we voetbal gekeken en waren we net als iedereen blij dat "we" gewonnen hebben. Bij het naar bed gaan zeiden we tegen elkaar: het was een gedenkwaardige, merkwaardige dag, maar zeker de moeite waard. Eén die we niet zo snel vergeten zullen.
klik
Vandaag begint de tweede helft van dit jaar. Om in voetbaltermen te blijven, de eerste helft was nu niet direct een doorslaand succes, maar een goede coach zal met zijn aanwijzingen vooral gericht zijn op het spelen van de helft die nog komt en aangezien ik mijn eigen coach ben, neem ik deze wijsheid maar over. Natuurlijk waren er ook goede momenten in de afgelopen tijd, maar ik heb gelukkiger tijden gekend.
Eén van de aanwijzingen die ik mij als coach voor het komende half jaar heb gegeven is: meer leven bij de dag, misschien zelfs bij het uur. Er staan voor de komende tijd genoeg zaken op het program waar ik belangstelling voor heb en wat ik met genoegen ga volgen.
In de eerste plaats natuurlijk het voetbal. Ik wil niet pessimistisch zijn, maar dat kan na morgen natuurlijk voorbij zijn als "we" verliezen. Maar dan is er nog de Tour de France; dit jaar kan ik het van A tot Z volgen omdat ik thuis ben. Elke dag wordt gezellig afgesloten met het kijken naar De Avondetappe, een programma wat ik heel graag volg. Dan is er ook nog tennis. Wimbledon gaat van start en dat moet ik dus een beetje combineren met de Tour. Hoe ik dat ga doen weet ik nog niet. Is nog wel een dingetje. En dan komen de Olympische Spelen er ook nog aan. Nooit een groot fan van geweest, maar nu ik toch thuis ben ga ik daar wel de krenten uit de pap halen,
Naast al deze sportgebeurtenissen gaat het RARITEITENKABINET ook nog van start. Dat ga ik zeker met grote belangstelling volgen, maar vanwege het zomerreces, zullen de spelers voorlopig nog weinig te zien zijn, of van zich laten horen, maar in september zullen de dames- en herenpolitici er vol voor gaan. Waarschijnlijk valt er dan genoeg te beleven. Nee, het klinkt misschien al door mijn woorden heen, veel vertrouwen heb ik er niet in, maar we zullen zien.
Ik ga in ieder geval mijn best doen om er een mooie tweede helft van te maken. Ik zet mijn beste beentje voor, maar ik zal mij ook wat laten varen op de wind.
klik
|
|
