JARIG
In de rubriek OUD EN OUD wil ik proberen om de verschillende kanten van het ouder (zijn ge)worden te beschrijven. Het heeft mooie kanten, maar helaas ook een minder leuke keerzijde. Om maar wat te noemen, de kwaaltjes, de beperkingen, het afscheid moeten nemen, allemaal zaken waar een ouder wordend mens zich mee heeft te verstaan. Toch zijn er heel veel dingen die het leven van een oudere nog zeker de moeite waard maken. Beide kanten wil ik in deze rubriek op een zo'n eerlijk mogelijke manier belichten: de hobbels die genomen moeten worden bij het ouder worden, maar ook de levensvreugd die er zeker nog is.
Gisteren was ik jarig en ben ik dus weer een jaartje ouder geworden. Riep ik een paar jaar geleden nog, dat ik het niet kon merken dat ik de zeventig gepasseerd was, ik zal dat nu niet meer zo stellig zeggen. Ja, zo heel langzamerhand merk ik dat de krachten toch wat af gaan nemen en dat ik veel meer tijd nodig heb om van een grote inspanning te herstellen. Een dagje naar de Veluwe om daar met broer en schoonzus te lunchen ter ere van de geboortedag van onze vader, er was een tijd dat ik daar mijn hand niet voor omdraaide; een middagje op en neer naar Den Haag om daar Sinterklaas te vieren en de volgende dag gewoon weer aan het werk, het kon allemaal, maar ik zie het me nu niet meer doen.
Toch zijn er heel veel dingen die nog wel kunnen en bepaalde inzichten zijn zelfs toegenomen en verrijken juist het leven. Verjaardag vieren heb ik altijd al leuk gevonden, maar hoe ouder ik word, hoe meer waarde ik er aan hecht. Kreeg ik vroeger een paar kaartjes over de post van bijvoorbeeld mijn tante Bep, nu krijg ik heel veel appjes, van tennisvrienden, van de jachthondenclub, van medebestuursleden, van oudcollega's en van andere toevallige passanten en ik vind het heerlijk om zo één dag in de belangstelling staan van mensen die de moeite nemen om mij te feliciteren.
En dan de traditionele verjaardagsvisite, ik ben altijd weer blij dat men de tijd neemt om naar mij toe te komen. In mijn jonge jaren vond ik dat een vanzelfsprekendheid, nu ben ik mij er veel meer van bewust dat elk mens zijn eigen beslommeringen in het leven heeft en dat op visite gaan toch altijd weer ingepast moet worden.
Dat brengt mij naar een paar antwoorden op de vraag die ik mezelf gesteld heb: wat zijn de leuke kanten van het oud worden? Ik heb een aantekenboekje genomen en daar wat kreten op gezet, want zo makkelijk is het niet om die vraag te beantwoorden. Eén van de prettige kanten van het ouder zijn vind ik dat ik het gevoel heb dat ik veel meer mezelf kan zijn, dat ik gewoon kan "zijn", minder hoge eisen aan mezelf stel en dat mijn eigenwaarde veel minder afhangt van mijn prestaties of wat anderen van mij vinden. Met het ouder worden is mijn gevoel van welzijn toegenomen.
Wat ik ook erg leuk vind, is dat er nog zoveel nieuws te ontdekken valt. Heel regelmatig tik ik in het zoekvenster "hedendaagse kunst" in en dan gaat er een wereld voor mij open waar ik zomaar twee of drie uur zoet mee kan zijn. Zo ben ik ook bij de schilderijen van deze schilderes Toos van Holstein gekomen die ik als illustratie bij dit blog gebruikt heb. Voor mijn gevoel valt dat sneupen een beetje onder wat je zou kunnen noemen: tijd verklungelen, maar ik geniet van het feit, dat ik dat zo maar even kan doen.
klik
Ooit was er een tijd, dat er pas een paar dagen voor de kerst de kerstboom in de kamer kwam. Ik ken zelfs mensen die dit pas kerstavond of zelfs op 1e kerstdag 's morgens deden. Maar goed, de tijden veranderden en wij veranderden in stapjes mee. We hebben nog een tijd gehad dat ik eerst jarig geweest moest zijn, maar al een flink aantal jaren gaan we het weekend na Sinterklaas bezig met de kerstboom.
De tijd van een kunstboom ligt ook al weer een aantal jaren achter ons, de laatste jaren hadden we een niet zo'n grote boom met kluit, die we dan bij een handelaar in ons dorp kochten. Hij startte de verkoop van de bomen ook pas na 5 december. Dit jaar had ik zo mijn twijfels of we nog wel bij dit adres terecht konden. Ik zag nergens reclameborden bij de ingang van ons dorp. Toch maar even kijken bij het vertrouwde adres, maar geen boom te vinden.
Vanwege het slechte weer stelden we het op zoek gaan naar een boom maar een paar dagen uit. Toen wij begin deze week, 10 december dus, er aan toe waren, was er in de wijde omtrek geen boom met kluit meer te vinden. Een tegenvaller dus, dan maar een afgezaagde boom. Ik wist bijna zeker dat we geen standaard meer hadden, die was met de zolderopruiming weggedaan, omdat we er vanuit gingen dat we toch altijd een boom met kluit zouden doen, dus die moest opnieuw aangeschaft worden. Ik moet zeggen dat de standaards in de loop der jaren wel beter zijn geworden, want de boom staat er middels schroeven nu veel steviger in dan ik mij van lan geleden herinnerde.
De volgende dag zouden we de boom verder versieren. We begonnen zoals gewoonlijk met de verlichting, de traditionele kaarslampjes. Eén streng kon met een beetje kunst en vliegwerk nog wat ordentelijk geplaatst worden, maar het tweede snoer liet het totaal afweten. Allerlei glazen lampjes werden gewisseld, eindelijk brandde het, maar het plasstic van de knijpervormen was gaar en de één na de ander brak af. Het spul was ook al wel meer dan 20 jaar oud en was door ouderdom onbruikbaar geworden. Geen nood, dacht ik, nog even snel naar de Hema om dat hele oude snoer te vervangen.
Daaar kwam ik er dus achter, dat wij helemaal, maar dan ook totaal achterliepen. Alles is tegenwoordig ledverlichting en die traditionele kaarsvormige verlichting is bijna niet meer te koop. Dan maar een snoer van 100 ledlampjes en de prijs viel ook reuze mee. Thuis gekomen gingen we weer snel aan de slag, maar we hadden niet goed opgelet, het waren flikkerende lampjes,
dus de verlichting in de boom ging langzaam aan en weer uit en weer aan enzovoort. We hebben er even naar staan kijken en toen wisten we het zeker, dit wilden wij niet. Ruilen kon niet meer, want je krijgt het nooit meer zo mooi in het doosje.
We hadden nog naar de Gamma gekund, maar we hebben besloten om de volgende morgen naar een tuincentrum te gaan waar ze de wereld aan kerstspullen hebben. Daar hebben we een nieuw snoer lampjes gekocht die niet flikkeren. En heel eerlijk, ik heb heel erg in tweestrijd gestaan, daar was ook nog kerstboomverlichting in de taditionele kaarsjesvorm, maar dan met ledlampen. Misschien, als ik het alleen voor het zeggen had gehad, had ik die wel gekocht, maar P. wilde nu wel graag "modern" doen.
De boom is inmiddels keurig opgetuigd en ik moet zeggen dat ik er wel tevreden mee ben. Het heeft heel wat voeten in aarde gehad, maar ik ben ook weer heel wat wijzer geworden. Schokkend zoveel veranderingen er in de loop der tijd plaats vinden. Niets blijft hetzelfde. En toch hangen die hele oude ballen vanuit mijn kindertijd, dus bijna 70 jaar oud ook weer in de boom. Dat blijf ik in ere houden en de herinneringen die daar aan kleven koester ik, zo lang die ballen heel blijven.
klik
OORBELLEN
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Hoe wanneer en waarom ik op het idee ben gekomen weet ik niet meer, maar ik wilde dolgraag gaatjes in mijn oren om oorbellen te kunnen dragen. Het moet voor mijn zevende jaar zijn geweest, want toen ik 8 jaar was zijn we vlak na mijn verjaardag verhuisd. Het is namelijk een klein drama geworden en ik zie het nog zo voor me en dat was in het eerste huis.
Apeldoorn kende een aantal juwelierswinkels, maar wij gingen "altijd" naar Dekker, niet dat we er zo vaak kwamen, maar toch. Het gaatje prikken werd met een warme naald en een kurk er achter gedaan, kan ik mij nog wel herinneren. Het was heel even een felle pijn, maar dat was het dan ook. Het venijn kwam veel later. Bij de gaatjes ging het ondanks de voorzorgsmaatregelen van ontsmetten toch wat zweren, dus moesten de oorbelletjes eruit. Mijn vader moest die klus klaren, misschien was het ook wel zijn idee, dat zijn kleine meid oorbelletjes kreeg, en ik schreeuwde als een mager varken. Ik weet nog hoe ik op een stoel onder de lamp zat, vastgehouden door mijn moeder.
Na een paar weken leken de oorlelletjes weer rustig en mochten de oorbellen er weer in. Waarschijnlijk omdat ik er een beetje een trauma van overgehouden had, was dit iedere keer weer een hele operatie. Volgens mij deed het altijd heeeeel veel pijn. Als ze er eenmaal in zaten was het goed en was ik ook wel trots op mijn eikeltjes.
Ik was ook reuze trots op mijn ringetje; een Zeeuws knopje. Maar omdat de meeste vriendinnetjes op school een ringetje met een steentje hadden, wilde ik dat toch ook wel heel erg graag hebben. Ik kreeg hem van broer Jan op mijn 8e verjaardag, het was niet bij de juwelier gekocht, maar bij de V&D. Het zilver zou van iets mindere kwaliteit zijn....
Waarom de ringetjes zo verbogen zijn weet ik niet echt, waarschijnlijk omdat ik ze veel te lang gedragen heb, waardoor ik ze bijna niet meer af kon krijgen.
Hiermee is mijn rubriek EERTIJDS tot een einde gekomen. Het had een wekelijkse rubriek moeten zijn, dat heb ik niet waar kunnen maken, maar ik ben wel tot 50 voorwerpen gekomen. Ik zal zo af en toe vast nog wel eens een voorwerp van 50 jaar of ouder in mijn huis tegenkomen en mocht dat het geval zijn en ik vind het ook de moeite waard om er een blogje van te maken dan wordt dat geplaatst met de vermelding "EXTRA" erbij.
Ik heb zelf heel veel plezier beleefd aan het schrijven van de blogs voor deze rubriek en reacties waren vaak ook heel leuk. Dank daarvoor.
klik
Waarom ik zo graag naar de expositie van trouwjurken in het Fries Museum wilde, weet ik eigenlijk niet, maar iets trok mij er in aan. Misschien wel om met een stukje verleden af te willen rekenen. Vriendin D. wilde mij echt een plezier doen om dit samen te gaan bekijken. Ik had haar al eens over mijn frustratie van mijn trouwjurk verteld.
Mijn moeder had altijd beloofd, dat als ik ging trouwen, ik van haar een trouwjurk zou krijgen. Maar wat bij jonge dames natuurlijk veel vaker gebeurde, ik raakte zwanger voordat ik getrouwd was. Oeps, daar was mama niet zo blij mee.
Een nieuwe trouwjurk was geen optie meer, ze bewerkstelligde dat ik een jurk in bruikleen kon krijgen van een nicht van mijn aanstaande schoonzus. Het geld wat uitgespaard bleef door het niet uit te geven aan een trouwjurk kon beter besteed worden aan het kopen van een wasmachine en een koelkast. Aldus geschiedde. Ik voelde me heel ongemakkelijk in die trouwjurk, maar ik liet het toen gewoon gebeuren. Wat wil je als je net twintig bent.
Het huwelijk strandde en daarmee parkeerde ik ook de minder leuke gevoelens over die trouwjurk. Ooit als mijn dochter zou gaan trouwen zou ik het anders doen, maar dochterlief is nooit getrouwd.
Wat wel een feestje was, dat ik, toen de zus van P. ging trouwen, met haar en skoanmem mee mocht om samen een trouwjurk voor haar uit te gaan zoeken. Ik heb er van genoten.
Met al deze bagage in mijn hoofd wilde ik dus per se naar de expositie 'Ja Ik Wil'. En achteraf moet ik zeggen, dat het geheel mij wat tegenviel. Ik had er meer van verwacht. De uitleg over het ontstaan van het gebruik van de witte trouwjurken was mij wel bekend en veel nieuws over andere historische feiten heb ik eigenlijk niet opgedaan, het meeste was mij wel bekend.
En verder deed het mij eigenlijk niet zo veel meer. Er was eigenlijk niet één jurk waarvan ik dacht, dat is 'm, die had ik graag aan willen hebben.
Dw. en ik hebben een fijne middag samen gehad en wat is het fijn om in een vriendschap te mogen ervaren dat ook herinneringen met een rafelrandje met elkaar gedeeld kunnen worden.
klik
de trouwjurk van Maxima
Net als zovelen heb ik gisteravond met stijgende verbazing het laatste nieuws over alweer een dreigende kabinetscrisis gevolgd. Aan de éne kant geef ik de afgetreden staatssecretaris mevrouw Achebar gelijk. Ook ik vind dat er in dit kabinet niet op een juiste manier met elkaar wordt omgegaan. Er wordt mijns inziens te snel geoordeeld, te veel veralgemeniseerd en met kreten gewerkt die onvoldoende op een werkelijke toedracht onderzocht zijn.
Vanaf het begin vond ik dat het woord pogrom veel te snel in de mond genomen werd; de situatie was niet eenduidig of goed geanalyseerd. Het gedrag van een aantal Israëlische supporters is ook niet prijzenswaardig. Daarbij opgeteld, de complexe situatie in het Midden Oosten, dan werken deze voortijdige kreten polarisatie in de hand en dan lokt het één het ander uit. Dat de staatssecretaris een statement wilde maken juich ik alleen maar toe, maar hier komt misschien toch enige onervarenheid van onze huidige bewindslieden om de hoek kijken.
Misschien had ik het ook wel op deze manier aangepakt als ik als veertigjarige op die positie zou hebben gezeten, maar door ervaring wijs geworden zou ik het nu toch wel anders aangepakt hebben. Ik zou zeker net als de staatssecretaris mijn ongenoegen wel kenbaar hebben willen maken, maar zou dit toch langs andere wegen gedaan hebben. Ik vraag mij af of zij haar besluit met de andere politici uit haar partij besproken heeft. Ik krijg de indruk van niet, dat het meer éénmans(vrouws)actie is geweest.
Ik vind dat jammer. Ze had het voor mij best wel breder mogen maken, want ook ik, maar een gewone burger, vind, dat de omgang met elkaar en het vreemde communiceren via twitter of X zoals het nu heet ondermaats is. Ik verwacht meer onderling respect naar elkaar en ik verwacht zeker, dat wanneer men uitspraken doet, dat deze weloverwogen zijn. Iedere keer knuppels in het hoenderhok gooien en dan maar zien wat er gebeurt lijkt mij toch een amateuristische manier van regeren.
Ik verwacht van de heren en dames politici die ons land regeren ook enige deskundigheid en goede omgangsvormen. Of ben ik nu te ouderwets en zie ik dat verkeerd?
Ik mag toch hopen dat uit het gebeurde zodanig lessen worden getrokken wat de ervaring om deskundig te kunnen besturen ten goede komt. We zullen het zien.
klik
Het is al weer te lang geleden, dat er een blogje uit mijn laptop kwam. Ik ben heus een vredelievend mens, maar ik schijn steeds in conflict te zijn met de tijd. En het conflict wordt maar niet opgelost, want ik blijf maar achter de feiten aanhollen, zelfs nu er hulptroepen zijn ingezet.
Het is nu ruim 15 weken geleden, dat ik gevallen ben en mijn schouder ernstig geblesseerd raakte. De casemanager die ons ondersteuning geeft bij het ziekteproces van P. raadde mij aan om via de WMO huishoudelijk hulp aan te vragen, omdat het anders wel heel zwaar voor mij zou gaan worden.
Ik heb haar advies opgevolgd. De aanvraag was vrij snel geregeld, de toewijzing nam enige weken in beslag en daarna duurde het nog een paar weken voordat er daadwerkelijk iemand was gevonden, Maar sinds 3 weken heb ik nu een huishoudelijke hulp die bij ons elke week 2 uur en 12 minuten huishoudelijk werk mag verrichten.
Het is een (in mijn ogen) jonge man van begin 40 jaar geworden. Dochterlief zei tegen mij, toen ik haar dit vertelde, dat het in de ogen van (klein) dochter een oude man zou zijn; ha ha, het is maar vanuit welke hoek je zoiets bekijkt.
Mijnheer E. poetst dat het een lieve lust is. En ik moet zeggen, dat het mij aardig naar de zin is. Eén ding vraag ik mij echter wel af. Hij komt hier met eigen attributen, datwil zeggen, schoonmaakdoekjes, schoonmaakmiddelen dweilstok etc. Ik ben de derde of vierde in de rij en ik vraag mij af of hij voor elk huis met schone doekjes begint èn of hij de doekjes verschillend inzet. Ik zou het namelijk niet zo fris vinden als toiletten en meubels met eenzelfde doekje behandeld worden. Daar ga ik de volgende week even uitleg over vragen, maar verder niets op aan te merken hoor. Hij werkt heel planmatig, wil in de eerste weken alles grondig aanpakken, de eerste week was de bovenverdieping aan de beurt, de tweede week werd de huiskamer met bezemen gekeerd en afgelopen keer werd de keuken onder handen genomen. Nee, laat deze mijnheer maar schuiven, dat komt wel goed.
En ik zou er van kunnen genieten, de tijd die ik nu meer zou hebben, maar gek genoeg gebeuren er dan weer andere dingen waar de tijd en energie aan opgaan. Omdat P. toch wel erg veel buikpijnklachten had, en de oncoloog door de telefoon de situatie niet kon beoordelen, zat er niets anders op dan maar naar Groningen af te reizen. P. is een nachtje ter observatie gebleven, maar gelukkig mocht ik hem de volgende dag weer ophalen. Oorzaak klachten onduidelijk, voorlopig de pijn maar bestrijden met paracetemol.
En ja, dan merk ik dat aan mijn kunnen wel eens een eind komt en dat ik veel langer tijd nodig heb om weer in mijn gewone doen te raken.
Gelukkig lijkt alles weer wat in de rust te komen, maar wat ben ik blij met mijn hulptroep. Even hoef ik geen tijd te besteden aan de schoonmaakklussen in huis. Dat wordt even voor mij gedaan. En wat vind ik dat fijn.
Met de revalidatie van mijn schouder gaat het redelijk goed, ondanks dat ik een dag of tien geleden gestruikeld ben over een snoer en languit voorover viel. Gelukkig is de schade meegevallen, maar het gaf de mooie bijeenkomst met oud collega's wel een klein beetje een wrange nasmaak. Twee nachten slecht slapen vanwege de angst dat er toch weer iets stuk zou zijn doet een mens natuurlijk geen goed, maar het lijkt goed te zijn gegaan en ik kan weer voluit de oefeningen, nodig voor een goede revalidatie, volgens schema afwerken.
En zo wordt mijn tijd met van alles en nog wat gevuld waardoor ik het gevoel blijf houden dat ik in gevecht ben met de tijd en dat ik telkenmale de strijd verlies. Maar, als ik heel eerlijk ben, ik verklungel ook wel eens tijd met niets doen hoor. Lekker zitten en even op de Ipad bezig zijn vind ik toch wel heel aangenaam.
klik
STOELEN
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Het einde van de serie komt in zicht. Dit keer plaats ik 2 foto's die niet helemaal aan het criterium van 50 jaar oud voldoen, maar samen zijn ze dat wel en daarom neem ik ze in het verhaal mee van de oude stoel die wel aan de eisen voldoet.
In mijn ouderlijk huis hadden mijn ouders altijd een "eigen" stoel. Mijn moeder had zo'n soort stoel zoals op de eerste foto te zien is. Dat was toch zo'n makkelijke stoel volgens haar, maar op de één of andere manier is hij vervangen door een andere stoel, maar het verhaal bleef, sunde dat 'k dat riet'n stoeltje heb wegdoan. D'r had best een nieuwe zitting in gemaakt kunn'n worden. "Nee Corrie, dat kon niet, er zat ook houtworm in", zei mijn vader dan. O ja, was ook zo.
Toen ik later bij de moeder van 2 vriendinnetjes van dochterlief over de vloer kwam, en ik deze stoel bij haar zag staan, kwam dit verhaal op tafel. Na niet zo heel lange tijd kwam ze, de moeder, opeens met de stoel aanzetten. Of ik er ook belang bij had; ze ging haar interieur veranderen en dan was de stoel toch over. Zo is ie bij mij terecht gekomen en heeft hij jaren bij ons in de kamer gestaan. Mijn moeder vond het maar zo zo. Ze ging er wel vaak in zitten, maar of dat nu was om mij een plezier te doen of omdat ze de stoel echt lekker vond zitten is mij nooit duidelijk geworden. De stoel staat nu als rariteit bij ons op zolder.
En wat de geborduurde stoelen betreft: Sinds mijn borduursel, zie EERTIJDS 38, bij hen aan de muur hing, gingen ze zelf een groot wandkleed borduren met de zelfde techniek van uitsparingen. En toen dat af was stapte mijn vader over op borduurpakketten voor Queen Ann stoelen. Mijn moeder was heel erg blij met het stoeltje toen dit bij de meubelmaker weg kwam. Uit zuinigheid wilde ze niet alle dagen in het stoeltje gaan zitten, dan zou het te veel en te snel slijten, maar naast de telefoon had de stoel een hele mooie functie. Ze heeft er al telefonerend toch heel wat uren in doorgebracht.
Mijn vader had de smaak van borduren helemaal te pakken. Maar om nu weer zo'n duur pakket te moeten kopen, nee dan was er wel een goedkopere oplossing. Zelf stramien kopen en een kleur voor de ondergrond, want van het andere pakket was nog heel veel garen over en dat kon dan mooi gebruikt worden. Het patroon kon hij met het originele stoeltje erbij ook zelf wel wat bedenken. En de stoel was voor mij! maar de kosten waren ook voor mij.
Na die tweede stoel heeft hij zelfs nog een derde stoel geborduurd, maar deze was beduidend minder mooi als de eerste en haalde het ook niet bij de tweede. Nadat mijn moeder was overleden is het werk van het derde stoeltje heel lang half af blijven liggen, maar op een gegeven moment heb ik hem gestimuleerd om het toch maar af te maken. Na het overlijden van mijn vader heb ik het allereerste stoeltje geannexeerd. Deze staat ergens op een leuke plaats in de kamer, maar wordt bijna niet gebruikt. De tweede stoel staat boven op mijn hobbykamer en de derde stoel is naar zoonlief gegaan. Zo in combinatie met de oude stoel, vind ik het geheel toch wel passend en ben ik wel tevreden met dit een na laatste blogje in deze rubriek.
klik
De neven- en nichtendag was net als vorig jaar weer een hele mooie bijeenkomst van het overgrote deel van alle nichten en neven van de familie van mijn vader. Zij waren ooit met hun zessen en alle broers en zussen hebben kinderen gekregen, mijn neven en nichten dus. Van één neef weten we niet of hij er nog is, maar de rest van de neven en nichten, 14 in totaal, hadden op een paar na weer een jaarlijkse ontmoeting met elkaar.
Dit idee ontstond na het samenzijn na de uitvaart van onze tante Bep. Zij had in haar laatste levensjaren als langstlevende tante een aantal keren ter ere van haar verjaardag de neven en nichten voor een etentje uitgenodigd. (Iets wat mijn vader vanaf zijn 80ste verjaardag ook een aantal malen heeft gedaan, maar dit terzijde.) Zou dit dan de laatste keer zijn, dat we elkaar zagen? Nee! vonden mijn twee neven, de zonen van tante Bep. En zo organiseerden zij vorig jaar een familietreffen rond de sterfdag van hun moeder, onze tante en het was een mooi samenzijn, voor herhaling vatbaar.
En bijna iedereen was weer present. Vooraf had ik mij afgevraagd of het wel weer net zo gezellig zou worden. Je kon toch niet aan de gang blijven met allerlei anekdotes ophalen uit onze kindertijd. Maar dat hoefde ook niet. Iedereen had elkaar genoeg te vertellen, zo leek het. De sfeer was warm en gemoedelijk tijdens de lunch. Misschien is een kleine drie uur wel net iets te kort en toch precies goed. Niemand was nog echt uitgepraat en toen het voorstel kwam om een volgend jaar opnieuw zo'n samenzijn te organiseren werd hier met enthousiasme positief op gereageerd.
Ach, al mijn neefjes en nichtjes nu te zien als ouderen, bijna allemaal de 65 gepasseerd, het heeft echt iets bijzonders. En bij iedereen zijn er wel een paar dissonanten in het leven geweest. Elk van ons heeft ook wel een minder mooie kant van het leven gezien, maar wat is het mooi, om nu, nu wij heel langzaam richting einde gaan, met elkaar nog van alles kunnen delen. Het leven van nu, de pijntjes en de kwaaltjes, maar ook de kostbare herinneringen van vroeger.
Toen ik nicht vroeg of ze nog eens zin had om eens op bezoek te komen kreeg ik het antwoord, na morgen. Ik moet nog al verbaasd hebben gekregen, want ze vroeg mij of ik die uitdrukking niet kende. Haar moeder, mijn tante dus, gebruikte dit antwoord als ze iets op de lange baan wilde schuiven, omdat ze even geen mogelijkheden zag. En omdat ik in mijn jeugd vier weken bij hen in huis was geweest, verbaasde het haar, dat ik het niet kende.
Heerlijk dit soort herinneringen. En misschien komt ze toch met haar man, maar dan in combinatie met haar zus en zwager. We zullen zien. In ieder geval na morgen. Vandaag geniet ik lekker nog even na van ons gezellig samenzijn.
klik
« Vorige Pagina |
Toon berichten 9-16 van 1951 |
Volgende Pagina »