KIND
Ik houd dus niet echt van het weertype van vandaag, een harde vlagerige wind in de zomer. Het is weer waar ik niet veel mee kan. Ik vind het gewoon niet mooi, al die heen en weer zwiepende en zwaaiende takken van bomen, struiken en planten. Ik houd meer van de verstilling zoals de foto's, die ik gisteren gemaakt heb, tonen. Omdat gisteren één van de (klein)kinderen bij vader op bezoek zou gaan, waren wij in de gelegenheid om voor ons zelf iets leuks te gaan doen. Wij hebben de keuze gemaakt om van het mooie weer te genieten en een fraaie fietstocht te gaan maken. Voordat ik daarover iets schrijf, wil ik eerst ingaan op het begrip "kinderen". Vrijdagavond had ik in de rapportage over mijn vader gelezen dat zijn sociale netwerk bestond uit de contacten met zijn kinderen. Dat zijn wij dus, mijn broer en ik. De één net boven de zestig en de ander eind vijftig. Het was vreemd om te lezen dat wij daarmee bedoeld werden. Ook wij, P., mijn broer, zijn vrouw en ik hebben het ook regelmatig over de kinderen en dan praten we dus over onze kinderen, mensen die ergens in de dertig zijn. Op zijn minst merkwaardig dat het begrip kinderen zo'n ruime betekenis kan hebben. 
Ik was mij dat dan ook zeer goed bewust toen ik gistermiddag tijdens onze fietstocht zei, dat ik het zo fijn vond, dat zowel onze kinderen als de kinderen van J. zo af en toe willen bijspringen door hun opa te bezoeken. Daarmee ontlasten zij ons, P en mij, waardoor we zo nu en dan even op verhaal kunnen komen. Het was echt genieten gistermiddag. In de gauwigheid had ik met behulp van de fietsplanner Friesland een route in elkaar gezet. Ik wilde een eind richting mijn werk fietsen, maar dan over de kleine weggetjes. Het moest via Zwagerbosch, Twijzelerheide, Jistrum, richting Eastermar gaan, omdat ik het daar altijd zo mooi vind. Het weggetje en het kerkje zijn in het dorpje Heechsân genomen. Het geeft mij op de één of andere manier altijd het gevoel dat hier de tijd stil staat. 
Wanneer ik er langs kom ben ik telkensweer verbaasd dat er ook zoveel moois zo dicht bij huis is. Ons appeltje aten we op een bankje bij het monument. Dit staat bij Sumar en het is een eerbetoon aan de aardappel Bintje. In lang vervlogen tijden, tussen 1898 en 1921 was een schoolmeester uit dit dorp, Kornelis Lieuwes de Vries, bezig om nieuwe aardappelrassen te telen. In 1905 was er voor het eerst Het Bintje, vernoemd naar een leerling. De aardappel 'het bintje' is nu over de hele wereld bekend. Zo steek je van zo'n fietstocht nog heel wat op. Nooit te oud om iets te leren en ten slotte, ik ben toch nog steeds een kind. 
acht reacties
mooie plaatjes!!! er is nog veel moois te ontdekken in ons landje zie ik wel weer!
En ik vind het nou juist heerlijk, dat zwaaien van die takken, dat ruisen van de bladeren, dat buigen van het gras en riet door de wind…. Ieder zijn smaak! grin
grtz!
Zo is het, je blijft kind van je ouders, hoe oud je ook bent.
Heerlijk weer gisteren voor zo’n mooi tochtje.
Heel dichtbij kan het ook heel erg mooi zijn, en daar kan je dan lekker van genieten.
De naderende herfst, daar zit ik ook niet op te wachten, maar elke zonnige dag is er nu weer eentje meegenomen. We mogen niet mopperen over deze zomer tot nu toe.
Dat van dat bintje wist ik ook niet.
Maar zeggen ze niet dat mannen altijd kinderen blijven.
Love As Always
Di Mario
Dan hebben jullie een aardig fietstochtje achter de rug!
Het is fijn dat de kleinkinderen dan bijspringen.
Ik heb dat zelf ook altijd zo gedaan. Zo vaak als ik kon ben ik mijn Opa op gaan zoeken. Het gaf mezelf voldoening en ik merkte ook dat hij ervan genoot.
Zo gaat het in het leven. Je bent kind en je blijft kind zolang een van de ouders nog leeft. En dan stopt het. Om geen kind meer te zijn, is het vreemdste van alles.
Jullie hebben een mooie fietstocht gemaakt. Het was ideaal fietsweer. Helaas konden wij gisteren niet. Vandaag wel en dat was stampen tegen de wind in.