BUITENLANDSE OGEN
Meestal kost het mij geen moeite om over mijn uitstapjes te schrijven, maar dit maal lijkt het wel of ik de juiste snaar niet te pakken weet te krijgen. Dat heeft ongetijfeld ook te maken met het feit, dat dit tripje een tweeledig karakter had, èn het was een familiebezoekje maar daarnaast was het niet alleen maar een familiebezoekje, we hadden ook aangegeven dat we ons overdag zelf zouden vermaken, zodat de werkzaamheden van schone dochter er niet onder te lijden zouden hebben. We waren naast bezoek dus ook gewoon Jan en Truus de toerist. Naast deze moeilijkheid merk ik dat het niet eenvoudig is om dat wat ik allemaal gezien en waargenomen heb, en dat is veel, mooie dingen en minder mooie zaken, maar om dat zo onder woorden te brengen, waardoor het niet als kritiek opgevat zal worden, maar alleen als iets wat ik met mijn ogen heb waargenomen. Misschien heb ik hier en daar wel een mening, maar een mening over iets hebben is iets anders dan iets veroordelen of afkraken. Ik zal concreet worden. Ik schrik net als elf jaar geleden nog van de bedelaars, van echt hele oude vrouwen, maar ook van jonge kinderen die elke voorbijganger aanklampen om bosjes bloemen te verkopen. Ik schrik van de gehandicapte mensen waarvoor in mijn ogen nog weinig goede adekwate hulpmiddelen zijn zoals aangepaste rolstoelen of iets dergelijks. Ik zag een man met geen benen, die op een rijdend plateautje zit, in zijn handen twee houten handvaten heeft waarmee hij zich op straat afzet en zich op die manier voortbeweegt en bij de automobilisten zijn hand ophoudt om wat biljetten te ontvangen. Het zijn beelden die wel in mijn hoofd gegrifd staan, maar die ik niet op beeld heb vast willen leggen. Ook stuit ik zo af en toe op vreemde denkbeelden. Het hotel waar wij verbleven had ik via internet geboekt.
. Een keurig net hotel voor een niet al te dure prijs. Zowel zoonlief als schone dochter hadden zo hun bedenkingen daartegen. En waarom? Achteraf weet ik nu wat de bedenkingen zijn geweest. Het is een gebouw vanuit de communistische tijd en daar heeft men niet veel goede woorden voor. En inderdaad, het is architectonisch gezien niet een schoonheid van een gebouw, maar omdat het aan de rand van het historische binnenstadje staat doet het geen afbreuk. Het gebouw zelf is van binnen helemaal gerenoveeerd en in mijn ogen dan ook een prima accommodatie voor de toeristen, want het stadje Brasov, maar ook de omgeving is zeker de moeite van een bezoek waard. Ik schrijf stadje, het binnenstadje is inderdaad niet zo groot, wel oud, bijna overal zijn de oude muren nog te vinden, maar veel groter dan Zutphen zal het niet zijn, maar als stad telt het wel 330.000! inwoners. Ik merk dat ik veel te weinig foto's heb gemaakt. Wel heel veel foto's van ons kleintje, maar ook zij is vier jaar geworden en houd ik buiten beeld. Ik eindig dit blog met een foto van het uitzicht van ons hotel: het nieuwe stadhuis. Dit is in 2005 in gebruik genomen en ik vind het een beauty. Een volgende keer sluit ik met mijn verhaal hier opaan. Achter deze foto zit een grote foto van het oude Brasov
zes reacties
Voor een nieuw stadhuis is het wel erg traditioneel gebouwd. Wellicht om in stijl met het stadje te blijven, maar toch. Dat zou men hier niet doen.
Je zegt gewoon wat je denkt, en dat is webloggen.
De kunst van het weglaten omdat je het weglaat.
Het is een andere wereld dan hier, en dat kan best confronterend zijn. Reizen maakt een mens wijzer.
Ja, jammer dat in die landen de zorg voor de medemens nog zo achterloopt, in vergelijk met ons land.
Je zou het ze zo graag gunnen, goede zorg, goede hulpmiddelen.
Van deze en eerder foto’s lijkt het een erg mooie binnenstad.
Met het bedelen kan ik moeilijk om gaan. Dwz onze stad trekt ook bedelaars aan. Ik schat dat we er een stuk of 5 hebben plus nog een berg daklozenkrantverkopers (m/v) wat voor mij een verkapte vorm van bedelen is. Het probleem is dat als je er aan geeft er nog meer gebedeld gaat worden en er nog meer bedelaars worden aangetrokken.
Op de fiets zal ik overigens niet snel naar Roemenië of Bulgarije gaan. Ooit heb ik wel eens in Spanje, Zuid-Italië en Griekenland gefietst en vond dat behoorlijk waardeloos. Het gaat dan om de staat van de wegen of het gebrek aan rustige wegen. Maar ook om grote loslopende honden. Verder val ik daar teveel op als westerling en ook daar hou ik niet van. Het ergste vond ik nog de Ukraïne waar ik voor mijn werk heen moest. Dat was het land waar ik me het minst op mijn gemak heb gevoeld. Ik hou het dus maar op West-Europa, daar is voldoende te bekijken.
Het hieuwe stadhuis is inderdaad heel mooi. Maar ook het oude stadje mag er wezen.
Jammer dat er nog zoveel ellende te zien is op straat. Dan bekijk je de omgeving toch met andere ogen.