TRADITIE
Bij vader voor op de fiets, zittend op een zadeltje wat op de stang gemonteerd was, mijn voeten rustend op een paar steuntjes die ergens aan de voorvork van het stuur bevestigd waren; toen ik een jaar of vijf was, was het de gewoonste zaak van de wereld, maar nu weet ik dat dit beelden zijn die ik zal blijven koesteren, mijn leven lang. De afgelopen dagen kwam dit beeld weer bij mij boven. Ik zag de voor mij o zo bekende beelden van Apeldoorn; de gedenknaald, de grote kerk, het Oranjepark, het is mij allemaal zo vertrouwd. Beelden die ik mij zo goed kan herinneren. Daar ligt het begin van mijn leven en de wereld was toen zo veilig en vertrouwd. Op de vrije dagen trokken mijn ouders er met ons, mijn broer en ik, vaak met de fiets op uit. Behalve dat er zomaar tochtjes werden gefietst, werd er ook menigmaal een doel aan verbonden. Een aantal malen was de bestemming van de fietstocht een bezoek aan een oom van mijn vader. Hij was houtvester in de kroondomeinen, in dienst van paleis Het Loo en woonde met zijn gezin een behoorlijk eindje het bos in. Om daar te kunnen komen moesten we gedeeltelijk over het terrein van paleis Het Loo. Je mocht daar zo maar niet komen, er stonden altijd wachtposten; prinses Wilhelmina leefde toen nog en woonde daar. Als de vlag in top hing was ze thuis, zo vertelde mijn vader. Onze achternaam is dezelfde als van de oom van mijn vader en als mijn vader onze achternaam luid en duidelijk noemde, kregen we toestemming om verder te fietsen en zwaaide het grote hek open.....Ik vond dat als kind bijzonder imposant; het grote hek van het koninklijk paleis wat speciaal voor ons opendraaide. Waarschijnlijk hebbben dit soort ervaringen wel enige invloed op mijn koningsgezindheid van nu. Uit de reacties van mijn vorige blog maak ik op dat ik, omdat ik dit nog ben, zo langzamerhand een zeldzaamheid begin te worden. Steeds minder mensen zien nog iets in het vorstenhuis en keren dit instituut de rug toe, maar misschien mede beïnvloed door mijn dierbare herinneringen mag het van mij blijven bestaan. Ik zie het meer als een levend museum en daarom mag het van mij ook wel wat kosten. Natuurlijk kunnen ook andere mensen Bruggen Openen en Linten Doorknippen, maar anderen hebben net niet dat cachet wat de koninklijke familie wel heeft doordat het een traditie van heel lang is. Hier en daar zitten er best wel smetten op die traditie, dat weet ik heus ook wel, maar een traditie van een dergelijke omvang is maar niet zo één twee drie weer opgebouwd. Die traditie maakt Nederland wel tot het Nederland wat het is. Morgen gedenken we de vierde mei en daar horen zij voor mij onlosmakelijk ook weer bij. Laat ze nog maar een poosje blijven. Ik ben er nog niet klaar voor om dit alles maar af te schaffen.
vijf reacties
Iedereen zijn eigen mening, dat is een stukje vrijheid wat we op 4 en 5 mei gedenken en wat ook ik hoog in het vaandel heb staan.
Ik kan me voorstellen als dat een deel van je jeugd is dat je er dierbare herrinneringen aan hebt.
Love As always
Di Mario
Ach, mensen die denken dat een republiek minder kost, rekenen zichzelf rijk. Een president doet het ook niet voor niets. En als hij klaar is met president zijn, houdt hij levenslang pensioen. Elke vier jaar een nieuwe, reken maar uit…
De representatie blijft ook, en de paleizen breken we niet af.
Tja, mooi geschreven dat zeker. Maar ik weet gewoon niet of ik nu voor of tegen het koningshuis ben. Een republiek kost ook wat en kan ook het nodige gedoe geven. Aan de andere kant, ja, het lijkt wel uit de tijd, met op Prinsjesdag al die operettefiguren. Ik denk oo vaak: laat het nog maar een tijd zo blijven; is wel zo rustig.