ONLUST
Zelden, ik heb er denk ik ook nog nooit over geschreven, omdat het bijna niet voorkomt, want nogmaals, zelden voel ik mij zo appelig, rimpelig, futloos, fantasieloos en lusteloos als vandaag. En waar het vandaan komt? Geen idee. Een echte Olympische Spelen fan ben ik niet, dus de mislukking van gisteravond kan het niet zijn. Het weer? Och ik kijk wel uit naar het voorjaar, maar ook dat zou ik niet als DE oorzaak willen aanwijzen. Vakantie hebben en niet weg zijn is ook niet de reden. Ik had me juist heel erg verheugd op lekker een weekje thuis zijn en niet veel te hoeven. Maar het genieten wil maar niet komen. Ook niet, nadat ik alle taken en taakjes die er op het bestuurlijke vlak nog lagen, had uitgevoerd. Misschien moet ik mijn onbehagen toch in die richting zoeken. Maandagavond was het de laatste keer dat ik als voorzitter van de tennisclub de bestuursvergadering leidde. Half maart treed ik in de algemene ledenvergadering officieel af en geef ik de voorzittershamer na vijf jaar door aan mijn opvolger. Ik vind het welletjes geweest en sta op het standpunt dat het vele werk die deze functie met zich mee brengt nu wel eens door een ander gedaan mag worden. En toch stemt het mij weemoedig. Waarschijnlijk heeft het te maken met het ouder worden. Misschien iets minder ambitieus van mezelf te hoeven zijn. Het is wel iets wat niet meer terug komt. Ik zal het vast gaan missen. Ik heb het zes jaar, één jaar als gewoon algemeenbestuurslid en vijf jaar het voorzitterschap, met heel veel plezier gedaan. En toch heb ik heel bewust de keuze gemaakt om er een punt achter te zetten. Ik wil namelijk voor een tijdje eens wat minder met taken die moeten bezig zijn en mij meer gaan richten op het consument zijn in de vorm van leuke dingen gaan ondernemen. Maar dan moet ik wel minder futloos zijn dan dat ik vandaag ben , want anders komt het er niet van. We zullen zien. Misschien is deze gemoedstoestand maar van zeer tijdelijke aard.
tien reacties
Dat gevoel heb ik ook wel eens, en er is nooit echt een oorzaak, denk ik.
Na 5 jaar mag je wel eens stoppen, als je vindt dat het mooi geweest is. 5 jaar is niet niks.
Ik heb jaren in bestuurlijke functies gezeten en mijn vrouw werd er af en toe gek van dat ik alweer weg moest. Toen ik enkele jaren geleden stopte had ik eigenlijk hetzelfde gevoel. Het was veel werk, best gezellig, maar wat moet ik nou. Na een paar dagen trok dat weg en kreeg ik eindelijk tijd voor mezelf. En dan ga je andere dingen doen, fotograferen en zo, een fotoclub oprichten, en je snapt het wel, ik zit er weer midden in. Het is ook een stukje sociaal gebeuren waarvoor je het doet. Dat missen doet even pijn.
Een winterdipje. Zodra de zon meer gaat schijnen, krijg je vast je energie terug en kan je gaan genieten van datgene wat je wilt doen. Hou nog even vol!
Iedereen heeft wel eens een off-day, zullen we daar maar van uit gaan? Waarschijnlijk blijft de bui niet hangen!
Dat je je taak als voorzitter toch zult missen is begrijpelijk.
Sterkte en grtz
Het is vrij algemeen; veel mensen hebben er in deze tijd last van.
Een winterdip 
Gewoon, de winter is niet voorbij, iedereen heeft zin in de zon, tekort aan feronomen.
Nog even en dan is het voorbij
De sneeuwklokjes bloeien uitbundig in mijn tuin en de scholeksters gillen weer; duurt niet lang meer 
En dat je bent gestopt; knap van je!
Hé kop op. De sneeuw is weg, de lente komt er aan.
http://www.vlist.eu/fotos/lentek.jpg