GOBELIN
Een vreemde gewaarwording. Donderdag merkte ik dat ik, binnen de les die ik aan de volwassenen gaf, ook bezig was mijzelf les te geven. Met de lessen ontwikkelingspsychologie was ik bij de ouderen aangekomen. Met deze groep volwassenen, die allen al in de praktijk, de zouderenzorg werkzaam zijn, wilde ik iets langer stilstaan bij het feit dat een oudere lang alles niet meer kan doen van wat hij of zij ooit heeft kunnen doen. Ik vroeg hen of zij zich konden voorstellen dat echt iets niet meer mogelijk is. Er wordt dan vaak te gemakkelijk gezegd, dat men zich dat wel kan voorstellen. Ja natuurlijk kan men zich dat wel voorstellen, ook ik zeg dat heel gemakkelijk, maar hoe ver gaat dat voorstellingsvermogen? Opeens was het voorbeeld er. Althans voor mij. Op de dag hieraan vooraf gaand, mijn vrije dag, had ik eindelijk mijn borduurwerk weer eens ter hand genomen. Meestal doe ik dit in de zomer buiten, want het is zo fijnmazig, ik heb er wel goed licht bij nodig. Deze zomer is het er niet zo van gekomen. Kennelijk was mijn behoefte niet bevredigd, want zoals gezegd, op mijn vrije dag bedacht ik dat ik toch wel erg veel zin had om mij aan deze activiteit te gaan wijden. Ik sleepte een stoel bij het raam en zie daar, ik had licht genoeg en het lukte. Al bordurend, bedacht ik dat dit misschien wel één van de laatste gobelinwerkstukjes in mijn leven zal zijn, omdat ik merk dat het fijne priegelwerk mij steeds meer moeite gaat kosten. Ik zal het zeer betreuren als het in de toekomst inderdaad niet meer gaat lukken. Ik bracht deze ervaring als voorbeeld in. Het deed ons, cursisten en ik als docente verzuchten, dat oudworden voor velen een klus zal zijn, maar waar niemand er onderuit kan komen. Het gaat ons allemaal overkomen. Met een: 'gelukkig is het nog niet zo ver en we zien wel hoe het komt' vervolgde ik de les, refererend aan de sportlui die na hun dertigste ook niet meer de prestatie kunnen leveren als voorheen.
acht reacties
Ik denk dat het voor iedereen lastig voor te stellen is. ZEker met zoiets als het onherstelbaar wordt…
Oud worden, we willen het allemaal, maar niet oud zijn.
Ik zie dieren verouderen, ik zie het aan familie.
Aan mezelf, 35, merk ik nog niks, op af en toe een grijze haar na.
Ik vind het eigenlijk wat van niks, dat we oud worden en doodgaan.
Daarbovenop kun je dan nog de volgende vraag stellen: “Wanneer je bijna niets meer kunt van wat je allemaal nog zou willen doen, wat is dan de kwaliteit van leven nog”. Ik wil dit eigenlijk niet meemaken.
Oud worden is helemaal niet leuk. Er valt niet alleen een hoop kunnen af, maar ook een hoop familie en vrienden.
Ik zie er echt wel tegenop. Zeker nu ook bij mij (ondanks dat ik echt nog niet oud ben) de gebreken zich beginnen aan te dienen.
Ouder worden komt met gebreken zegt men, maar voor je het je echt kunt voorstellen moet je het eerst meemaken denk ik.
Die gobelin ziet er trouwens mooi uit!
groetjes,
Elmar
Soms kun je door een opgelopen handicap ook ineens niet meer doen wat je altijd graag deed. Dan weet je heel goed wat je op latere leeftijd nog meer moet inleveren.