DE CLUB
Eigenlijk ben ik zelf niet zo opgegroeid met het idee dat het belangrijk is om lid te zijn van een club. In ieder geval werd daar niet de nadruk op gelegd. Mijn ouders waren kerkelijk betrokken en van daaruit ontsproten als het ware vanzelf wel de sociale contacten. Ik ben vanafmijn zevende lid geweest van de padvinderij, maar waarom ik nu juist daar lid van geworden ben weet ik niet. De jongste zus van mijn vader heeft ooit iets met padvinderij gehad en met het idee 'dat is wel leuk voor Hanscke' ben ik op een zaterdagmiddag zonder enige verdere uitleg door mijn moeder bij de kabouters gedropt.
Mijn moeder was lid van de vrouwenvereniging, gelinieerd aan de vrouwen van de kerk. Mijn vader was lid van een muziekkorps, een fanfare. Hij speelde tuba. Dat vond mijn broer maar niets, hij wilde liever klarinet spelen. Dat kwam goed uit. Zo kon hij mooi naar de christelijke harmonie, want dat mijn vader bij een muziekkorps van algemene gezindte speelde, was in de ogen van de familie niet helemaal een juiste keuze. Het feit dat mijn vader tuba speelde en dat dit niet in een harmonieorkest paste moest het afvallige gedrag vergoeden. Hoe hij ooit tot die keuze gekomen is weet ik niet. Dat moet ik hem vragen.
Toen ik later zelf kinderen had, vond ik het wel belangrijk dat zij naast de school nog bij één of andere club betrokken waren. Het had voor mij iets van de sociale basis verbreden. Wij waren niet meer kerkelijk betrokken en alleen een schoolgaand leven hebben vond ik wel een hele smalle maatschappelijke basis. Temeer omdat wij geen familie in de buurt hadden wonen.
Helemaal goed beredeneren kon ik het toen nog niet. Nu na krap dertig jaar zou ik het veel beter aan hen hebben kunnen uitleggen. Gistermiddag en vanmorgen moest ik een paar tenniswedstrijden spelen in het kader van de tweede ronde van de onderlinge midwintercompetitie. Aan alle kanten begroette men elkaar met de beste wensen. Voor ons, P. en mij, kwamen er van wijd en zijd nog eens de oprecht gemeende condoleances bij. Kijk, zoiets doet je goed. Het geeft mij in ieder geval het gevoel niet gans alleen op deez aard te staan. Even de intersse die er is voor datgene wat kortgeleden heeft plaatsgevonden geeft net dat duwtje vooruit. Toen ik naar huis reed, voelde ik mij beslist een stukje beter dan toen ik van huis vertrok en dat kwam niet alleen omdat ik lekker getennist had. Even het verdriet kunnen delen is een belangrijke stap in het verwerkingproces dat plaats moet vinden voor het gewone leven weer echt als gewoon gaat aanvoelen.
zeventien reacties
Goede contacten zijn belangrijk zeker als je net een verlies te verwerken hebt gehad. Ik wens je veel sterkte, en fijn dat je mensen om je heen hebt die je steunen.
Ja, die beste wensen krijg ik de kriebels van, onzin allemaal.
En dat elk jaar weer.
Maar ja, kennelijk hebben sommige mensen dat nodig.
Ik vind dat stukje sociale betrokkenheid bijdragen aan de opvoeding. En je krijgt er vanzelf een aantal goede bekenden bij.
HEt is een beetje wat ieder voor zichzelf wil natuurlijk, maar ik ben er wel een voorstander van. Al was het alleen al voor de sport
gedeelde smart is halve smart, het is gewoon fijn om je leven in lief en leed te kunnen delen. Vroeger was dat gevoel veel sterker(en noodzakelijker) en toch merk ik ook in onze straat bv hoe fijn het is dat je een beetje mee kunt leven. dat maakt de buurt leefbaarder en dat geldt voor alle kringen waar je je in begeeft
ha hanscke, ja, het gemeende medeleven van anderen, verzacht en troost, ik wens je sterkte bij het verwerken van dit verlies en wens je ook een goed 2009
padvinderij, vrouwenvereniging, tuba, christelijke harmonie….. jij moet wat geleden hebben…..!(m.i.)
Zelf heb ik de behoefte aan een verenigngsleven totaal niet, maar ik zie er anderen inderdaad van opbloeien en zich gesteund voelen. Fijn dat jij dat ook zo hebt mogen ervaren.
Folle lok en seine in 2009 Hanske.
Wat had je zelf dan gedaan? Blijkbaar is het jou gewoonte dus niet om met een ander mee te leven? Of begrijp ik het stukje niet goed?
@Margriet: idd begrijp je het stukje niet zo goed. Het is fijn als leden van een club met elkaar meeleven, nu zij met mij en een andere keer zal dat weer andersom zijn. Dat wederzijdse geeft dat speciale “samen” gevoel
Het leuke van verenigingen vind ik dat je mensen tegenkomt met dezelfde affiniteit waardoor er meteen al een raakvlak is. (tennis, paardrijden whatever..) Met paardemensen is dat misschien wel extreem,die kunnen het uren alleen maar over paarden hebben hahaha
Ik krijg volgende week eindelijk je boek hier (had besteld en bij mijn ouders laten bezorgen ivm de verzendkosten, en volgende week komen ze), ben benieuwd!
bij ons in het dorp was niet veel keus, je zat als jongen bij de voetbal en als meisje bij de wandelclub. Of in de fafare. Ik zat bij de wandelclub, waar de zelfde meiden inzaten als mijn klasgenoten…dus zo kwamen er niet veel contacten bij….
Maar fijn voor je dat je omgeving je kan steunen. Buren, club of wie dan ook, elk vriendelijk woord is welkom…
grtz en sterkte!
Natuurlijk zijn je contacten belangrijk en zeker bij vreugde EN verdriet. Het helpt beslist; daar ben ik van overtuigd. Het beste ermee!
Via mijn ouders raakte ik op ‘de jongensclub’. Die was van de kerk en kostte vrijwel niets. Nadeel was dat je dezelfde jongens zag als op school, want die was ook van die kerk. School en clubgebouw stonden vlakbij, dus de buurkinderen waren ook mijn club- eb schoolgenoten. Later ook op categesatie. Nee, dat schoot qua nieuwe kennissen weinig op. 
Tegenwoordig zit ik alleen in een belangenclub, maar merk dat ik niet zo’n groepsmens ben. Anderen vinden me in een groep fantastisch. Dat komt omdat ik veel kan zonder anderen en omdat ik moeilijk ‘nee’ kan zeggen.
Ook problemen verwerken doe ik het liefste zelf. Nadat mijn ouders overleden zwierf ik hele stukken door de Schoorlse duinen, waar niemand te bekennen was. Heerlijk en het heeft mij goed geholpen.
Ja, dat zijn de dingen die het hem doen he, of het nu bij de tennisclub is, of op een weblog maakt niet zoveel uit denk ik.
Het contact, de woorden zijn belangrijk.
Hoop dat je het betere gevoel vast kunt houden. Goede moed he.
Liefs.