MANTELZORG
Eerst denk je nog, het zal wel wat meevallen, maar als je dan met eigen ogen ziet in welke mate de oude man in gezondheid is achteruitgegaan, dan schrik je toch wel. Schoonzusje had vorige week al aan de bel getrokken, zij vond dat het niet zo goed met haar vader ging en in een gesprek met een medewerker van het verzorgingstehuis had ze door laten schemeren wat twijfels te hebben bij de verzorging van haar vader. Daarop nam een medewerker van verzorgingstehuis contact met ons op, maar daaruit konden we niet afleiden in hoeverre de situatie nu echt verslechterd was. Omdat de emoties bij schoonzus nogal parten speelden, besloot ik zelf maar een kijkje te gaan nemen. Het viel mij niet mee.
De oude man, 88 jaar, hing in zijn stoel en was vanwege de pijn nauwelijks in staat om iets te gaan verzitten. Nadat hij wat van suffigheid was bekomen, herkende hij mij. Opeens leek hij wat energie te krijgen, hij wilde opstaan om de krant te gaan halen, maar opnieuw zag ik een verbijten van de pijn. Ik raadde hem aan om te blijven zitten, ik zou de krant wel even halen.
Ik maakte van de gelegenheid gebruik om naar de zusterspost te gaan om enige informatie op te doen. Ik vroeg naar de verzorgster die contact met ons had opgenomen, maar zij was in vergadering. Een ander stond mij te woord. Ja, mijnheer was de laatste tijd wel wat suffig. Ook was bekend dat hij pijn had, maar hij had nog geen pijnstillers gekregen. Over een paar dagen zou de huisarts komen en dan zou men er wel naar vragen. Ik merkte op dat ik drie dagen toch wel erg lang vond. Ze was het met me eens, hij kon zo nodig ook wel een paracetemol krijgen. Ik wilde al weer weg gaan toen mij de vraag gesteld werd hoe lang ik nog bleef. Mijnheer at zo slecht, of ik hem vandaag het warme eten wilde toedienen, want het zou goed zijn als de familie wat meer van deze taken op zich wilde nemen....
Op mijn uitleg dat ik die dag jarig was en ik nog bezoek verwachtte en dat niet alleen ik, maar wij kinderen allemaal een baan hebben en niet wonen in de plaats waar het verzorgingstehuis staat werd mij nogmaals verzekerd dat men in de toekomst voor de dagelijkse verzorging toch steeds meer een beroep op de mantelzorg zou gaan doen.
Twee dagen later wees de uitslag van het bloedonderzoek uit dat er toch echt iets niet goed was. Mijn zwager ging met zijn vader naar een arts in het ziekenhuis. Een bloedtransfusie ter aanvulling van de rode en witte bloedlichaampjes was noodzakelijk en er werd besloten tot onmiddellijke opname inhet ziekenhuis. Dit alles ging veel te snel voor de oude man. Hij raakte in de war en herkende de volgende dag zelfs zijn zoon, mijn P. niet meer.
Hij was erg onrustig, wilde steeds uit bed, zag dingen die er niet waren, wist niet waar hij was en trok het infuus eruit. Het verplegend personeel wist niet veel anders te doen dan familie te bellen met de vraag of het ook mogelijk was om bij de oude man te zijn en te voorkomen dat het opnieuw aangelegde infuus er weer uit getrokken zou worden. Wij waren vanwege de afscheidsreceptie even niet bereikbaar, schoonzusje was aan het werk en de anderen waren door de afstand ook niet onmiddellijk bereikbaar.
Toen wij het bericht op onze telefoon hoorden, waren we binnen vijf minuten in het ziekenhuis. Het kalmeringstabletje had reeds zijn werk gedaan. De oude man was nog wel wat in de war, maar lag wel rustig in bed. Het gaat nu weer wat beter met hem en ik verwacht dat hij de komende week wel weer naar het verzorgingstehuis terug gaat. Natuurlijk wil ik mijn steentje bijdragen, maar het kan toch niet zo zijn dat wij om de beurt ons werk niet kunnen doen. Mantelzorg inschakelen, prima, maar het heeft wel zijn grenzen. Het kan toch nooit de oplossing voor alle bezuinigingen zijn. Ik vraag mij echt af waar we met al die bezuinigingen in de gezondheidszorg naar toe gaan. Ik maak mij ernstige zorgen.
zestien reacties
Inderdaad, vroeger was meeverzorgen heel normaal.
Nu moeten anderen dat doen, met de middelen die ze hebben.
Het is vervelend allemaal.
Tja, de zorg is onbetaalbaar en de verzorgenden onderbetaald, er zal steeds vaker van mantelzorg gebruik worden gemaakt. Niemand zal je vragen of je daarbuiten ook nog werk hebt, mantelzorg wordt een noodzaak.
Ik bekijk het van de andere kant.
Het lijkt me vreselijk om voor zorg afhankelijk te zijn van je kinderen. Zo’n afhankelijkheid is toch geen onderdeel van de relatie die je met hen hebt. Maar niet iedereen zal er zo over denken.
Afgezien daarvan zijn er steeds meer kinderen die flink uit de buurt van hun ouders wonen.
Ik heb een tijdje voor mijn vader gezorgd en vond dat heel normaal. Hij en mij moeder hebben immers ook tijd in mij gestoken. Wat me opviel was dat de rest van de familie op mij leunde. Zo van dat doet Xiwel, dus hoeven wij niets te doen. Ik denk dat dat het echte probleem van mantelzorgers is. Het ver weg gaan wonen van ouders breekt zich op zo’n moment ook op. Ik heb daar mijn baan voor beëindigd, aangezien daar veel lange buitenlandse dienstreizen bij hoorde en dat was niet te combineren.
Ja, mantelzorg wordt steeds meer noodzaak, maar toch denk ik dat een goede balans mogelijk moet zijn, ook al hebben de verzorgenden het druk en worden ze onderbetaald.
het is droevig gesteld met de zorg in nederland. Vroeger woonde de familie misschien ook nog wat dichter bij elkaar, de hele maatschappij is gewoon anders geworden.
Sterkte met je schoonvader
Je zult daar zelf maar liggen en zo’n situatie treedt op. Ik vind dat we dat beetje kwaliteit van leven toch moeten kunnen garanderen bij al die oudjes.
een zeer schrijnend en pijnlijk verhaal, als ik dit zo lees. Mantelzorg in een verzorgingshuis, waarom heet het dan verzorgingshuis? Er valt niks meer te bezuinigen lijkt me. Hoe dat verder moet, vraag ik me dan ook wel af… En is het enkel het geld? Of is er ook te weinig gekwalificeerd personeel te vinden?
Sterkte voor jullie mantelzorgers!
grtz
ik zie in de Molenhof veel van deze mantelzorgers.Ze zijn zelf meestal ook al over de 60. Wat Xiwel xegt is maar al te waar, maar iemand moet het doen. De dementerende echtgenoot van G.waar zij zo liefdevol mee bezig is heeft eigen familie, maar die komen niet eens kijken, laat staan dat ze een handje helpen. Het beroep op mantelzorg is begonnen toen Elco Brinkman minister van o.a. volksgezondheid was. We kregen toen van CDA en VVD steeds maar weer te horen dat chinezen nooit een beroep op professionele hulp doen, en alles zelf opknappen, en dat wij Nederlanders onze ouders maar in het bejaardenhuis dumpten.die dingen worden gestuurd hoor! Maar er is nog iets: waar moet je al die jongere krachten vandaan halen om al die ouderen te voeren en uit de poep te halen? We hebben een omgekeerde bevolkingspyramide, en oude mensen gaan allang niet meer netjes op tijd dood. Alles wordt tegenwoordig maar tachtig….Krammenak, en dement, maar toch worden we steeds ouder. Niks aan te doen.
De kosten in de zorg lopen hier uit de hand, en daarom beknibbelen ze op dit soort zaken. Heel vervelend allemaal, maar we zijn verwend wat dat betreft. In andere landen gaan ouders weer bij hun kinderen wonen.. hier krijgen veel mensen al de kriebels als ze er aan denken..
Het is triest gesteld met de zorg in Nederland. De regering wil dat we allemaal (en vooral ook vrouwen) meer gaan werken, maar die moet er dat voor deze zorg opdraaien als het verzorgingstehuis dat niet meer kan door bezuinigingen. Schandalig!
de ouderen zelf willen absoluut niet bj hun kinderen wonen. En je moet vroeger niet idealiseren. Zat er in de hoek van de kamer een mummelend besje aardappels te schillen. En met een natte broek, dat weet ik van oudere dorpsgenoten. Voeren gebeurde met de franse slag, werd aan kinderen toevertrouwd, die er ook een potje van maakten. het was geen makkelijk karwei, want die ouderen waren tandeloos en hadden geen goede kunstgebitten zoals nu.
Je hebt geen idee wat dit logje bij mij losmaakte!
Mijn shoonmoeder ging dit jaar immens achteruit.
Na heel veel moeite kreeg ik het voor elkaar dat zij een zwaardere indicatie kreeg, omdat mijn schoonzus de mantelzorg niet meer aankon. Ook wij konden niet meer dan we al deden (en dat was al behoorlijk wat), omdat wij natuurlijk, buiten ons grote gezin, ook onze handicaps hebben.
Helaas stuurde mijn schoonmoeder met schoonzus de extra hulp weg; weg indicatie.
Een telefoontje; jullie moeten het maar overnemen.
Je snapt, we hebben dag en nacht bij de telefoon gelegen, haar steeds van de grond meoten tillen omdat ze gevallen was, verschoond, omdat ze alles liet lopen en ga zo maar door.
We konden het allemaal niet meer aan, dus met heel veel moeite heb ik uiteindelijk een nieuwe indiatie voor elkaar gekregen.
Ergens gelukkig was het niet meer nodig; ze raakte zo vreselijk in de war en ging zo snel lichamelijk achteruit, dat ze opgenomen moest worden.
Na een aantal weken naar een verzorgingstehuis ter revalidatie. Helaas, of misschien wel gelukkig, zag ze het niet meer zitten en is overleden.
Mantelzorg; het is mooi waar mogelijk, maar waar onmogelijk, zou het makkelijker overgenomen moeten worden door gespecialiseerde hulp.
Het kan en mag niet zo zijn, dat anderen daardoor in de verdrukkig komen (zoals bij ons het geval was).
Mijn man is sterker achteruit gegaan (hij is hartpatient) door deze hulp, die eigenlijk zowel een verplichting uit noodzaak als emotioneel gezien was.
Bijna hadden wij extra hulp nodig om de mantelzorg aan te kunnen!
Ook ik maak me ernstige zorgen.
Ook omdat er weinig controle is op de verzorgende instanties en de personen om wie het draait door artsen en verpleegkundigen.
Vroeger was het heel normaal dat je voor je ouders zorgde, maar toen werkte het gros van de vrouwen nog niet. De tijden zijn veranderd, ook de mantelzorg. Of je het nou leuk vindt of niet…
Sterkte voor je schoonzus en zwager (en voor jullie allemaal natuurlijk).