VERWENNEN
Het is druk in de speelgoedwinkel. Natuurlijk, ik had het kunnen weten. Het is de laatste zaterdag voorafgaand aan 5 december. Vele vaders, moeders, broertjes, zusjes, oma's en opa's zijn bezig hun inkopen voor elkaar te doen en wij zijn al niet anders bezig. Ik merk, dat ik het hele grote enthousiasme van weleer een beetje kwijt ben geraakt. Te lang heb ik het sinterklaasfeest niet meer gevierd, maar wat was ik blij toen dochterlief vroeg of we dit jaar het sinterklaasfeest samen zouden vieren. We gaan zelf een schoolbord voor Rixte maken, dus ik had gedacht de speelgoedwinkel te kunnen overslaan, maar om toch meerdere pakjes voor haar te hebben zouden we nog een doos kralen voor haar kopen.
Twijfelend sta ik met twee dozen kralen in de hand en ik kijk naar een derde in het schap. Welke moet het worden? P. en ik zijn het dit keer niet helemaal met elkaar eens. Ik dub. Met een voorlopige keuze geef ik één van de twee dozen aan P. zodat ik de handen vrij heb om de andere doos weer netjes weg te zetten, maar in plaats dat ik dit doe pak ik toch nog de derde doos kralen en ik dub opnieuw. De ergernis van P. is bijna tastbaar, terwijl dit aan zijn uiterlijk niet is af te lezen. Besluiteloos laat ik mijn ogen nog eens over de drie dozen kralen gaan. De vormen in de ene doos, de kleuren in de andere doos en de grootte in de derde doos, in alle drie de dozen zit wel iets wat mij aantrekt. Ik zal moeten kiezen.....Ik weet ook dat mijn lief de keuze niet zal maken, omdat hij er vanuit gaat dat hij dan toch verkeerd kiest en hij ook nog de kans loopt dat ik hem zal gaan verwijten dat hij mij opjaagt.
Als ik naar de kassa loop, moet ik opeens aan mijn vader denken. Volgende week is hij jarig. Ik wilde hem laten kiezen op welke dag hij dit zelf het liefst zou willen vieren, op de zondag voorafgaand aan zijn verjaardag of op de dag, een dinsdag, zelf. Het duurde heel lang voordat ik hierover iets hoorde. Vorige week vertelde hij, dat het J., mijn broer, niet veel meer uitmaakte, omdat hij inmiddels met pensioen is. Maar, zo vervolgde hij, misschien was het voor ons makkelijker om het op de zondag te vieren. Toen ik hem nogmaals vroeg wat hij zelf nu graag wilde, was opnieuw zijn antwoord: Zeg jij het maar. Het was kennelijk te moeilijk voor hem om een uitspraak te doen. Ik heb toen de knoop maar doorgehakt. We vieren het op zondag.
Terwijl ik bij de kassa op mijn beurt sta te wachten neem ik mij voor om het mijn vader in de toekomst niet meer zo moeilijk te maken door steeds maar aan te dringen dat hij een keuze moet maken. Soms is het gewoon makkelijk als iemand anders een beslissing neemt. In mijn visie heeft een 87 jarige vader best wel eens recht op zo'n benadering van zijn dochter. Zeker als hij zelf aangeeft dat prettig te vinden. Ik zal mijn angst, om als te betuttelend beschouwd te worden, vanaf nu wat opzij zetten om ruimte te geven aan iets wat meer richting verwennen gaat.
negen reacties
Ja, kiezen is altijd lastig, of het nu om grote of kleine dingen gaat.
Ik zeg altijd, dicht bij jezelf blijven en je hart volgen, zit je meestal goed.
Herhaal ook de vraag van Me nog even….
Je kunt altijd een voorstel doen maar ik begrijp je dilemma goed en herken daar ook wel wat in hoe ik met mijn vader om wilde gaan. helaas had ik toen (nog) niet door hoe klein zijn wereld geworden was.
winkelen doe ik bij voorkeur niet op zaterdag…mij te chaotisch…brrrr
Heb het laatste stukje met een grinnik gelezen. Ontroerend en leuk geschreven! grtz
Een keuze maken op deze leeftijd kan heel moeilijk zijn. Als je zo oud bent, hoef je toch ook niet meer per se. Dan is het zeker handig als anderen voor jou de keuze maken. Maar soms kan dit verkeerd uitpakken, heb ik bij mijn vader van 97 gemerkt.
En welke doos is het nu geworden…