GGD
Met ruim 13.000 mensen een wandeling van 42 kilometer maken blijft een leuke bezigheid. Natuurlijk moet er dan sprake zijn van enige organisatie, want dat het anders een chaos wordt, is vier jaar geleden wel gebleken. Niet dat wij er toen last van gehad hebben, wij waren vroeg genoeg binnen en al huiswaarts gekeerd, toen het één en ander uit de hand ging lopen. Dit jaar hadden wij wel een beetje last van de daaruit ontstane overorganisatie, maar behoudens een paar kleine ergernissen over de lange wachttijd die daardoor ontstond, voordat wij van start konden gaan, was het een mooie dag.
Een lange sliert mensen voor je, een lange sliert mensen achter je, en vooral in het begin allemaal goed gehumeurd. Nee, er zijn heus geen grote lachsalvo's aan de lopende band te horen, maar de sfeer is aangenaam ontspannen. Ineens komt het begrip Grootste Gemene Deler bij mij boven drijven. De definitie van dit begrip is: De GGD van een aantal getallen is het grootste getal waardoor elk van de getallen gedeel kan worden. Als ik dat omzet naar de gedachten van deze massa mensen, dan denk ik dat "plezier hebben om deze tocht te volbrengen" bij heel veel mensen kan terug vinden. Een behoorlijk aantal zal ook met de gedachte "de uitdaging om deze tocht te volbrengen" gestart zijn.
Na het passeren van de dertig kilometer grens gaan, voor diegenen die te weinig getraind hebben, de pijntjes en de ongemakken een rol spelen. Bij hen ontstaat dan de gedachte: "eens maar nooit weer." Dit laatste past niet in het rijtje van de GGD, want er zijn er toch velen die fluitend over de finish komen. Gelukkig behoor ik zelf ook tot deze laatste groep. Maar toch, ook ik, ook mijn geachte collega, en ook P. ieder van ons, verlangt in die laatste paar kilometer ook naar het bereiken van het eindpunt. Dit zou ik dan wel het Kleinste Gemene Veelvoud willen noemen, want ik ben er bijna zeker van, dat deze ervaring wel door iedereen gedeeld zal worden. En dat maakt die tochten misschien wel zo populair. Samen met iets bezig zijn, waarbij iedereen toch ook weer ervaart uniek te zijn. Want naast al deze collectieve ervaringen en gedachtes loopt een ieder toch ook met zijn eigen denkwereld.
Zo ben ik in mijn gedachten steeds meer bezig met de invulling van mijn baan in het volgend schooljaar. En ik ga naar een nieuwe vestiging èn ik ga naar een nieuwe "oude" opleiding. Bij de opleiding Verzorging ga ik onder andere weer de omgangskundige vakken zoals psychologie en pedagogiek geven. Het is al weer heel wat jaren geleden, dat ik bij die opleiding betrokken was en er zullen zeker de nodige veranderingen plaats gevonden hebben. Ik merk dat ik er steeds meer zin in krijg en het als een nieuwe uitdaging ga zien. Deze gedachten gingen nu niet direct door mij heen toen ik over deze brug liep. De brug die heel speciaal voor dit evenement gerealiseerd is. Maar al lopend heb ik zo nu en dan, zeven en een half uur wandelen is tenslotte een hele tijd, wel een beetje over de toekomst lopen mijmeren. Bij dezen adopteer ik de brug in mijn gedachtengoed en zie ik het als de verbinding naar een nieuwe toekomst. Ik krijg er stap na stap steeds meer zin in. Ik ga de uitdaging aan.
elf reacties
Pas als je het gehaald hebt voel je de voldoening, de deed het!
Heel anders dan het leven zelf, dan blijf je altijd onderweg, tot je oud bent.
Een hele mooie verbinding, naar de nieuwe toekomst.
Fijn dat je zo genoten hebt, van deze bijzondere tocht.
Groet Marjolijn.
Zo zie je maar weer, je hoeft niet over hete kolen te lopen voor veel geld bij de grootste tjakka van dit land, een ‘klein’ wandelingetje heeft hetzelfde effect ! Tjakka !!
mooie gedachten, zo tijdens het wandelen, vooral de laatste mijmeringen over je werk en de brug erheen….
Succes en sterkte
Fijn dat je er zo’n zin in hebt!
Sterkte met je nieuwe uitdaging en geweldig dat je toch je wandeling hebt kunen maken.
Lijkt me een geweldige tocht.
Heb weer een beetje bij kunnen lezen eindleijk; is het nestje van de koolmezen nog uitgekomen?
Ik zag de wandelaars op de Friese regionale tv. EEn prachtig gezicht. Misschien heb ik jou wel zijn lopen hanscke
)
Het leven is ook een lange weg, en af en toe een ommetje hoort daar wellicht bij. Altijd dezelfde wegen maakt het ook niet interessanter.