BOEKENWEEKTHEMA
Dit jaar spreekt het thema van de boekenweek mij erg aan en met name de derde leeftijd. Het geeft mij veel stof tot nadenken, want ik sta aan de vooravond van die levensperiode die volgens Van Dale zo rond het zestigste levensjaar begint. Ik ben erg nieuwsgierig naar hen die net een paar jaar ouder zijn dan ik ben en die met die periode begonnen zijn. Het zijn die mensen die mij in mijn tienerjaren wakker schudden met eerst de nozems, iets later het provoidee en nog iets later de kaboutergedachte en weer iets later, ik was toen in de twintiger jaren aangekomen, de beweging Dolle Mina en het feminisme. Bij dit laatst genoemde was ik zo ver gerijpt, dat ik daar mijn partij in mee heb kunnen blazen. Bij de eerst genoemde punten had ik moeite om die toen net iets oudere generatie, oudere broer, neven en nichten, maar ook collega's, te begrijpen en bij te houden. Ik keek tegen ze op; zij deden het toch maar. Zij brachten veranderingen in de maatschappij waardoor opeens niet alles meer als vanzelfsprekend zijn gewone gangetje zou gaan. Het werd een heel andere maatschappij als waar ik in de boeken van Joop ter Heul over gelezen had, die als decor de jeugd van onze ouders had.
Nu kijk ik weer op tegen de mensen die een paar jaar ouder zijn dan ik ben. Ik kijk om mij heen. Hoe pakken zij dat op, wat spreekt mij aan, hoe wil ik het doen? Wil ik een Rob de Nijs zijn, het jong en strak zijn willen blijven cultiveren? Blijven wij vrouwen van de derde leeftijd de spijkerbroek trouw? Wil ik eeuwig in een spijkerbroek blijven lopen. Blijven we ons op deze leeftijd in kleding hijsen die eigenlijk voor jongeren ontworpen is? Gaat men zich toch zo langzamerhand in kleding steken die mij ergens in de verte toch doet denken aan de kleding die onze moeders droegen toen zij de leeftijd hadden die ik nu heb en ga ik daar in mee? Ga ik eindelijk overstag en doe ik niet meer mee aan alles wat hot en hip is. Of, en dat zou ik het liefste willen, komt er meer en meer een eigen kledinglijn voor de derde generatie? Gaan we weer grenzen aanbrengen tussen de generaties, zodat het straatbeeld geen leeftijdsloze unimensen meer laat zien?
Ik ga in ieder geval helemaal mee met een uitspraak van Renate Dorrestein, dat het niet goed is geweest dat wij als babyboomers jeugdig als superiuer verklaard hebben en ouderdom als inferieur. Laten we er trots op gaan worden dat we in de derde leeftijd aangekomen zijn. Laten we als de babyboomgeneratie nogmaals een nieuwe trend gaan zetten en het beeld bijstellen waardoor we met zijn allen afstand gaan doen van het verlangen naar eeuwige jeugd. Het is niet een kapittuleren omdat we nu zelf ouder worden. Het is een opnieuw wegen gaan banen, omdat wij toch op een andere manier ouder worden dan onze ouders ouders dat zijn geworden. toen ik jong was, was ik er al bang voor dat onze generatie bij het oud worden opnieuw de barricaden op zouden moeten om maatschappelijke veranderingen te weeg te brengen. Dit keer niet om ruimbaan te maken voor storm und drang, nee dit maal om te mogen zijn wie we zijn, gewoon niet jong meer maar wel volwaardige mensen met een eigen identiteit.
Ik hoop dat jongens en meisjes, die net iets ouder zijn dan ik ben, alvast bezig gaan met het klaren van deze klus. Ik ben ook erg nieuwsgierig hoe ze dit gaan doen. Ik laat het eerst, net als in het verleden, maar wat gebeuren en over een paar jaar sluit ik mij dan wel bij hen aan. Een mooier thema voor de boekenweek dit jaar had men wat mij betreft niet kunnen verzinnen.
zestien reacties
Nou, ik ben van plan het allemaal op mijn eigen manier te doen en dat heb ik altijd gedaan ook. Via je kleinkind (heb jij ook) zo’n beetje bij te blijven, maar niet geforceerd. Nieuwe dingen te doen of te gaan doen, als ik dat leuk vind, te blijven werken, in mijn geval schilderen etc., en mij zeker niet in een figuurlijk en letterlijk hokje te laten stoppen. Ook de mode bepaal ik zelf wel, voor zover dat dan mogelijk is natuurlijk. En……weet ik even niet.
Ik heb niet zo goed begrepen wat Renate Dorrestein bedoelde.
Eigenlijk begrijp ik helemaal niet waarover ze het had.
Vanavond zaten Blokker, Hofland en Mulisch bij P&W. Daar kon ik iets mee. De absolute leeftijd, daar zit iets in. Sommige mensen zijn nooit jong geweest, anderen worden niet oud. Ik zou zeggen, blijf dus gewoon jezelf. En ik zie niet in wat er tegen een spijkerbroek is. Wat moetje dan aantrekken? Altijd een nette oudedamesbroek? Of, en dat is heel erg, een bloemetjesjurk? Wat is er dan voor de derde leeftijd? Die vreselijke jacquard gebreide truien in flauwe kleurtjes met een jabotje erin, en dan een nette rok met stevige stappers en altijd zo’n hopeloze panty?
haha, dat gemijmer over kleding ken ik. Soms ben ik ergens waar men modieus gekleed gaat, ik kijk dan ontzet naar leeftijdgenoten in strokenrokken van flodderstof, ,broeken onder een rok, kleinemeisjesachtige guitigheid, en dan ben ik blij dat ik daar niet aan mee hoef te doen. Maar die spijkerbroek is tijd- en leeftijdsloos.Zolang je er maar met kloeke tred in lopen kan…. als het schuifelen wordt, dan maar liever zo’n kamgaren rok met een plooi voor de looppruimte.
Ik zie mijzelf nog wel tot in het bejaardentehuis spijkerbroeken dragen. Niet omdat dat bij mijn absolute leeftijd zou passen en ook niet omdat dat met jeugd geassocieerd wordt, maar gewoon omdat spijkerbroeken zo gemakkelijk en comfortabel zijn. Comfort is mij liever dan opsmuk. En dat is bij mij ook altijd zo geweest. Ik vond het best het meegemaakt te hebben dat het eerst verplichte colbert en das ineens niet meer hoefde ergens tussen mijn derde en vierde studentenjaar.
Gelukkig groeit het besef dat ouderen tegenwoordig een partij zijn om rekening mee te houden. We worden ouder. Onze gezondheid is een stuk beter. Ik weet nog goed dat mijn opa, toen hij midden 50 was, niet veel meer met zijn kleinkinderen kon doen dat hen op schoot laten zitten. En kijk nu eens naar opa’s. Die doen niet voor de jeugd onders. Ik geloof vast dat er een eigen kledinglijn komt voor ouderen. Niks niet bloemetjes en zwart, maar gewoon heel elegante en vrolijke kleding. Dat kan met spijkerbroek, maar ook zonder.
Nanos en Fialas: jullie twee samen beschrijven exact het modebeeld van de oudere vrouw uit de zeventiger jaren.
Michiel: ik blijf ook de spijkerbroek trouw. Zit gewoon errug comfortabel
Al je leeftijdgenoten worden net als jij, ook steeds wat ouder, dat gaat gelijdelijk.
Het is niet zo dat je opeens andere kleding aan moet of je anders moet gaan gedragen.
Ouderen dragen wat ze vroeger ook droegen.
Dat kan je wel zien op oude beelden.
Dus ga lekker met je tijd mee.
Gewoon dragen wat je prettig vindt. Dat gedoen over kleding… er zijn andere dingen bij ouder worden. En mijn moeeder een kwieke 72-jarige draag nog steeds met plezier spijkerbroeken. En nee, ze is nog niet oud…maar wordt wel ouder.
Hoi Hanscke. Weet je, ik ben met zo iemand getrouwd. Mijn man wordt volgende week 64 jaar en hij staat nog midden in het leven. En toch… de 65 komt eraan met alle gevolgen van dien. Leuke en minder leuke dingen, zoals het gedwongen moeten stoppen met werken, een nieuwe tijdsinvulling vinden, hoe gaan we samen verder?
Dat soort vragen daar leven wij mee op dit moment. Het is best wel interessant en ik ben me dan ook zeer bewust van de nieuwe levensfase die we ingaan.
Mijn vader is inmiddels 80. Doet alles nog zelf, rijdt nog auto en wordt met de dag eigenwijzer. Ook dat schijnt bij het ouder worden te horen.
En toch… ik weet niet of ik me verheug op mijn eigen ‘oude dag’. Tegen die tijd zal ik je dat wel vertellen.
Wedden dat jij mede gaat bijdragen aan een verschuiving in het modebeeld van de rijpere medemens. En terecht die bloemetjesjurken kunnen wat mij betreft nu wel verwerkt worden tot poetsdoeken.
een generatie waar veel aan te danken is, waarvan veel vanzelfsprekend is geworden wat het zeker niet was…
benieuwd wel wat de volgende brengt…
kleding: lekker aantrekken wat prettig zit en wat jij vindt dat bij jou past?
mooi stukje Hanscke!
dat is ook weer het leuke van bloggen, jij bent net weer een paar jaartjes ouder dan ik en ik vind het hartstikke leuk je zo een beetje te volgen. Zelf wil ik gewoon de rest van mijn leven vooral mezelf blijven en de dingen doen die ik interessant vind en de kleren dragen die ik mooi en comfortabel vind zitten.
Toen ik jong was, was ik altijd heel benieuwd hoe het zou zijn, als ik dan eindelijk eens volwassen werd.
Hoe ik me dan zou voelen, en hoe ik dan zou denken.
Dat alles dan anders zou zijn.
Nu ik ruim de 40 ben gepasseerd, merk ik, dat het helemaal niets uitmaakt. Je gevoelens veranderen niet. Misschien dat denkbeelden veranderen, je mening hier en daar wordt bijgesteld.
Maar echt veranderen?
Nee…
Ik word alleen wat fanatieker en zelfstandiger.
Wat betreft kleding? Ach, ik denk, dat je gewoon altijd, ongeacht je leeftijd datgene meot dragen, waar je je lekker in voelt. ALs je je lekker voelt, dan ben je ook zelfverzekerder en dat straal je uit.
Oud?
Alleen je uiterlijk verandert; je innerlijk verandert niet, en ik denk, dat iedereen dat zou moeten beseffen.
Oudere mensen zijn niet anders dan jongere.
Dat ouderen er van alles aan doen om er maar jonger uit te zien (en dan heb ik het echt over medische ingrepen) vind ik jammer. Ik hou wel van een paar extra rimpels en zo; het straalt het “leven” zo uit.
Vaak vind ik oudere mensen veel mooier dan jonge.
Ook ik nader die leeftijd. Als eerste stel ik voor dat iedere bejaarde(n)woning (hihi, worden wij dat echt) een internet aansluiting krijgt. Zonder ga ik er echt niet in…