CITO
Deze week zijn de kinderen van groep acht druk bezig met het maken van de CITO-toetsen. Terwijl de éne school de uitkomst als zeer bindend zal gaan beschouwen, zal een andere school veel meer uit gaan van het leerling-volg-systeem. Voor beide benaderingen valt wat te zeggen, maar toch wil ik bij de tweede benadering mijn kritische kanttekening laten horen.
Vorige week hoorde ik een collega vol vuur vertellen dat de school waar haar kinderen naar toe gingen met allerlei factoren rekening hielden. Zo vertelde ze dat haar dochter bevriend was geweest met een meisje dat uit een niet helemaal doorsnee gezin komt. De drie kinderen in dat gezin hebben drie verschillende vaders, maar geen van de vaders woont nog in het gezin. Moeder zou veel wisselende vriendjes hebben.
Het meisje uit dat gezin, begon zich op twaalf jarige leeftijd te gedragen naar het voorbeeld van moeder. Jongens waren al heel erg belangrijk voor haar. Hoewel dit meisje op grond van de CITO-toets wel HAVOadvies had kunnen krijgen, had men gemeend haar toch maar een ander advies te moeten geven. Dat paste beter bij de belangstelling van het meisje en zo zou ze ook bij haar vriendeinnen kunnen blijven. Dat is op deze leeftijd ook heel belangrijk, zo vond men.
Ik probeerde op dit verhaal niet al te fel te reageren, maar ik ben het hier absoluut niet mee eens. Op deze manier wordt er een mogelijkheid voor dit meisje afgesneden om boven haar sociale niveau uit te kunnen groeien. Het wordt niet als een mogelijkheid gezien dat de nieuwe vriendinnen die ze in mijn ogen ongetwijfeld zal maken haar belangstelling en haar gedrag zouden kunnen bijsturen. Op die leeftijd willen kinderen vaak niet afwijkend zijn en gaan ze zich aan de omgeving aanpassen.
In mijn optiek zou dit meisje zeker een advies hebben moeten krijgen voor een vorm van onderwijs wat bij haar intelligentie past. Ik vind het heel eng als een onderwijskracht hier allerlei andere motieven mee laat spelen.
twaalf reacties
helemaal mee eens, zeg ik als arbeiderskind uit een familie waarin het helemaal niet vanzelfsprekend was dat je ging studeren… gelukkig had ik een moeder die me wel steunde en ik toch naar de havo (cito!) kon en mocht, tegen het lagere advies van de leerkracht in!!!
grtz
Belachelijk dat advies op grond van de sociale achtergrond. Mijn man en ik zouden beiden op die basis niet hebben kunnen studeren. Mijn man komt uit een arbeidersmilieu (P. lasser en M. huisvrouw: Mavo lag dus als hoogste opleiding voor de hand). Ik kom uit een 1-ouder-, bijstandsgezin. Mijn moeder heeft weliswaar gymnasium gedaan, maar werd verpleegkundige, P. was boekhouder, maar uit beeld. Mavo was dus dan het juiste advies geweest. Gelukkig dacht de school er anders over.
Die leerkracht bewijst dat meisje geen dienst met dat te lage advies. Er wordt nou al tientallen jaren op gehamerd niet naar de omgeving maar naar het kind zelf te kijken, en nog steeds blijkt er dom onderwijsvolk te zijn dat het beter denkt te weten. Dom ja, anders kan ik het niet noemen, en nog eigenwijs ook.
Dat ben ik helemaal met je eens. Zoiets dergelijks hebben wij ook meegemaakt. Onze dochter moest maar naar de dependance in ons dorp, waar alleen mavo was. Wij hebben hemel en aarde moeten bewegen om haar meteen naar de school zelf te laten gaan in een groot dorp in de buurt, zodat zij niet geremd zou worden door vriendinnen. Zo van, ik blijf hier maar, want zij blijven hier ook.
Ik vind ook dat in jouw voorbeeld een kans ontnomen wordt van dit kind. ikzelf heb een soort ervaring zoals Me… opzich is daar ook niets mis mee..
Naar mijn idee zou het beter zijn als beide adviezen zwaar zouden wegen waarbij zeker rekening gehouden zou moeten worden met de lange termijn.
Inderdaad wordt nu al voor een 12 jarige bepaald in wat voor hokje zij geduwd moet worden vanwege haar achtergrond. Triest!
Helemaal mee eens, als het aan mijn leraar op de lagere school had gelegen was ik ondanks VWO advies bij de CITO naar de huishoudschool gegaan, gelukkig dachten mijn ouders daar anders over. Hoewel er ook voorbeelden zijn waarin te veel waarde gehecht wordt aan de uitkomst van de CITO. Ik zou zeggen welk advies het hoogste opleidingsniveau mogelijk aangeeft (CITO of leraar) volgen, een stapje terug kan altijd, een stapje hoger is altijd lastiger.
Ik denk dat het leven altijd een loterij zal blijven. Mijn zuster werd te hoog ingezet en was te streberig. Tussen haar 15de en 60ste is ze overspannen geweest met maffe aanverwante kwaaltjes, die nog steeds niet voorbij zijn. Zelf werd voor mij door de school ook hoger aangegeven dan wat het werd. Voor die hogere school moest ik 12km naar (en 12 terug) de stad fietsen en m’n ouders zagen dat niet zitten. Ik ook niet. Dus werd het de Mavo op het dorp. Daar heb ik een aantal zeer zwakke leerkrachten getroffen waardoor mijn animo voor talen en handelskennis tot onder het nulpunt zakte. Ik had er dan wel weer een zeer goeie wiskundeleraar, die ik niet graag had willen missen. Dus werd het later de MTS. De gehele eindklas (waar ik een van de beste in was) is daarna nog geslaagd voor de HTS. Ik heb echter zelf gekozen om dat niet te doen en achteraf heb ik daar ook geen spijt van. Door niet teveel de diepte in te gaan werd het de breedte en er was toen een schreeuwend tekort aan allrounders. Daarbij leek het me veel prettiger. Bij geen van die keuzes speelden vriendjes een rol. Leraren en ouders overigens ook vrijwel niet. 
@allemaal: wat een mooie reacties allemaal, dank jullie wel. Ook ik herken hier natuurlijk wel wat in. Mijn Citotoets was goed, maar op het toelatingsexamen HBS lag de druk dat ik gemiddeld een zeven moest halen, dan waren de boeken gratis. Ik haalde dit door de druk net niet. En toen begon de ellende.
Moeilijk, bij mij is ook gekeken naar het verwachte kunnen en niet naar de uitslag van de CITO. Toen ik die maakte, kwam ik uit op het niveau van huishoudschool.
Inmiddels heb ik een HBOiploma en heb ik vier jaar universitaire studie gedaan die door omstandigheden onderbroken is en daarna nooit weer opgepakt.
Ik ben blij dat ze niet van het citomoment uitgegaan zijn, maar dat zou bij mij dan ook een negatieve situatie betekend hebben.
Bij het meisje dat jij als voorbeeld aanhaalt, denk ik dat het anders is en dat het kind een reële kans op studeren ontnomen is. Jammer voor haar, en misschien ook wel voor haar moeder. Ze zou misschien wel apetrots geweest zijn op haar dochter.
Ik ben het wel met je eens in dat opzicht. Aan de andere kant is er de vraag wat het kind wil. Ik moest en zou studeren. alleen dat wat ik wilde ging voor mijn ouders niet op. Ik heb jaren later een tweede kans gekregen in een vak waar ik me wel in thuis voelde. En weer veel later heb ik op mijn 50ste mijn HBO informatica afgesloten. (Procestechniek was de vorige richting)