WOORDENFOTO
Met net iets te grote stappen loopt hij voorop, daarbij maakt hij beurtelings met zijn armen een net iets te grote zwaai. Hij is gekleed in een grijze broek en een iets lichter getint grijs jack met op de rug een zilveren reflecterende balk. Zijn donkere haar is nat van de regen. Ik schat hem op een leeftijd van drie, misschien vier jaar.
Achter hem loopt een zelfde manneke. Ook hij maakt net iets te grote passen, maakt op een zelfde manier net iets te grote armbewegingen en is eveneens gekleed in grijze broek en een iets lichtergrijskleurig jack met reflecterende zilveren balk op de rug. Ook hij trotseert de regen waardoor zijn haren nat worden. In lichaamslengte verschillen ze absoluut niet van elkaar.
Daarachter loopt een jonge vrouw, als afweer tegen de regen diep weggedoken in een donkere jas met grote kapuchon, afgezet met bont.
Het beeld van deze twee kinderen vertedert mij. Terwijl ik voorbij rijd, vraag ik mij af of de moeder, want ik neem aan dat de jonge vrouw dat is, door dit soort beelden nog steeds vertederd raakt. Ik hoop het, want het is zo allemachtig leuk om te zien.
zeven reacties
Wat een heerlijk beeld schets je hier, een hele andere kijk op de herfst en kinderen, ik heb een glimlach van oor tot oor 
Vast wel
ASLs moeder kan je dat toch gewoon niet missen?
Heerlijk om mijn tweeling vroeger zo te zien, al waren ze nooit identiek gekleed.
Leuk, ik zie het ook zo voor me. Hopelijk ziet de moeder het ook, maar ja, die ziet zo iets iedere dag; dus je weet het maar niet.
Inderdaad een woordenfoto. Beeld hierbij is niet nodig, want ik zie ze zo voor me lopen. Of de moeder dit beeld in zich opneemt, is de vraag, als ze zo weggedoken in haar capuchon loopt, meer bezig met zichzelf en de regen.