MUIZENISSEN
Gisteren had ik last van muizenissen, heel veel muizenissen, stofnesten en mistflarden. Ik heb een flinke wandeling van rond de twintig kilometer gemaakt. De stofnesten en de mistflarden verdwenen onder het lopen wel, maar het bleek heel wat moeilijker te zijn om van de muizenissen af te komen. Die waren goed ingepakt in stevige dozen en "versierd" met grote strikken. Het was bijna niet mogelijk om de muizenissen uit te pakken. Al prutsend schoot mij een lied te binnen wat mijn moeder vroeger wel eens zong. Ik heb het hier en daar wat aangepast. En omdat, als ik eens een gedicht plaats, dit bij voorkeur op zondag doe, plaats ik vandaag de tekst van mijn gezang van gisteren.
Tel uw zegeningen, tel ze één voor één
tel ze allen en vergeet er geen
tel uw zegeningen noem ze één voor één
en je ziet de schoonheid van het leven weer door alles heen.
Al zingend heb ik met mijn hond en verder in volstrekte eenzaamheid, vele kilometers afgelegd. Daarbij heb ik kennelijk niet goed opgelet, want toen ik thuiskwam, merkte ik dat ik heel wat muizenissen was verloren. Ik was daar niet rouwig om. Niet zo lang nadat ik thuis was begon het te regenen, maar mijn dag kon niet meer stuk. Ik had genoten van het wijdse vlakke Friese land en dat het een wat grijzige dag was, mocht dit keer de pret niet drukken. Eens zal er ook heus wel weer eens een mooie zonnige stralende dag komen.

Ik mag ook heel graag lekker wandelen, geen 20 kilomter, maar toch, altijd fijn!