NA MORGEN
De neven- en nichtendag was net als vorig jaar weer een hele mooie bijeenkomst van het overgrote deel van alle nichten en neven van de familie van mijn vader. Zij waren ooit met hun zessen en alle broers en zussen hebben kinderen gekregen, mijn neven en nichten dus. Van één neef weten we niet of hij er nog is, maar de rest van de neven en nichten, 14 in totaal, hadden op een paar na weer een jaarlijkse ontmoeting met elkaar.
Dit idee ontstond na het samenzijn na de uitvaart van onze tante Bep. Zij had in haar laatste levensjaren als langstlevende tante een aantal keren ter ere van haar verjaardag de neven en nichten voor een etentje uitgenodigd. (Iets wat mijn vader vanaf zijn 80ste verjaardag ook een aantal malen heeft gedaan, maar dit terzijde.) Zou dit dan de laatste keer zijn, dat we elkaar zagen? Nee! vonden mijn twee neven, de zonen van tante Bep. En zo organiseerden zij vorig jaar een familietreffen rond de sterfdag van hun moeder, onze tante en het was een mooi samenzijn, voor herhaling vatbaar.
En bijna iedereen was weer present. Vooraf had ik mij afgevraagd of het wel weer net zo gezellig zou worden. Je kon toch niet aan de gang blijven met allerlei anekdotes ophalen uit onze kindertijd. Maar dat hoefde ook niet. Iedereen had elkaar genoeg te vertellen, zo leek het. De sfeer was warm en gemoedelijk tijdens de lunch. Misschien is een kleine drie uur wel net iets te kort en toch precies goed. Niemand was nog echt uitgepraat en toen het voorstel kwam om een volgend jaar opnieuw zo'n samenzijn te organiseren werd hier met enthousiasme positief op gereageerd.
Ach, al mijn neefjes en nichtjes nu te zien als ouderen, bijna allemaal de 65 gepasseerd, het heeft echt iets bijzonders. En bij iedereen zijn er wel een paar dissonanten in het leven geweest. Elk van ons heeft ook wel een minder mooie kant van het leven gezien, maar wat is het mooi, om nu, nu wij heel langzaam richting einde gaan, met elkaar nog van alles kunnen delen. Het leven van nu, de pijntjes en de kwaaltjes, maar ook de kostbare herinneringen van vroeger.
Toen ik nicht vroeg of ze nog eens zin had om eens op bezoek te komen kreeg ik het antwoord, na morgen. Ik moet nog al verbaasd hebben gekregen, want ze vroeg mij of ik die uitdrukking niet kende. Haar moeder, mijn tante dus, gebruikte dit antwoord als ze iets op de lange baan wilde schuiven, omdat ze even geen mogelijkheden zag. En omdat ik in mijn jeugd vier weken bij hen in huis was geweest, verbaasde het haar, dat ik het niet kende.
Heerlijk dit soort herinneringen. En misschien komt ze toch met haar man, maar dan in combinatie met haar zus en zwager. We zullen zien. In ieder geval na morgen. Vandaag geniet ik lekker nog even na van ons gezellig samenzijn.
vijf reacties
Mensen praten dan ook vaak met de mensen die ze het meeste mogen, en als het te kort is is dat juist goed, zo hoort het. Volgend jaar maar weer doen.
Zo één keer per jaar elkaar ontmoeten is gewoon heel leuk, zeker niet teveel. Gewoon in ere houden hoor.
Jaa, haha Smurf zegt het goed! En na een jaar heb je weer wat te vertellen, hopelijk gaat er ondertussen niemand dood.
Lijkt me sowieso een goede oplossing. Ik zie hooguit nog iemand als er weer eens iemand sterft. Op deze manier hoef je er ook niet verdrietig over te zijn.