EERTIJDS 42
KLERENHANGER
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Bij het uitruimen van de caravan kwam ik deze klerenhanger tegen. Of is het kleerhanger, want dat gaf de zoekmachine aan toen ik het woord ter controle even opzocht, maar goed, die kwam ik dus tegen. Een heel oud beestje, die ondanks het verdriet van het afscheid moeten nemen van de caravan, toch even een glimlach op mijn gezicht toverde.
Ik was weer even met mijn moeder aan het winkelen in Apeldoorn, in de Hoofdstraat. Ik zal zo'n jaar of twaalf, dertien zijn geweest en voor het eerst kreeg ik iets van het begrip mode mee. Rekken vol met zwarte truien met een col. Het modeartikel van toen, een must have voor iedereen die bewonderaar was van De Beatles. Zij droegen immers zo'n trui.
Mijn moeder streek haar hand over haar hart en ik mocht er één hebben. Ik was de koning te rijk. Na de zwarte trui, kwam de licht blauwe trui met col, maar dat was pas een jaar later. Toen was er nog niet zo'n snelheid in deze branche. Een vooruitstrevende jongen in mijn klas had er één, maar ik geloof dat hij de enigste is gebleven.
Wonderlijk hoe zo'n voorwerp je weer even in een tijd van 60 jaar geleden kan verplaatsen. Ik vraag me wel eens af, zou de jeugd van nu, 12 13 jaar oud, als ze later ook op een leeftijd zijn, die ik nu heb, ook nog van die intense herinnerringen hebben aan de tijd toen ze net de wereld gingen ontdekken? Ik zal geen antwoord op die vraag krijgen, het is te ver weg. Ik ga dat niet meer meemaken.
Ik heb wel een antwoord op een vraag die ik mij altijd gesteld heb, hoe zou ik denken als ik later oud ben. Het antwoord is: gewoon onder ogen zien dat het leven een keer ophoudt en dat er afscheid genomen moet worden als iets niet meer gaat, zoals het op stap gaan met de caravan. En omdat dat ook bij het leven hoort, merk ik dat, na enig verdriet, er toch ook een soort vrede gaat ontstaan. Oud worden is ook een proces, net als teenager worden, zoals dat toen in die tijd nog heette. En de dagen van de teenager waren niet altijd feestdagen, net zomin als de dagen in het oud worden/zijn niet altijd treurdagen zijn.
vijf reacties
Oud worden wil iedereen, oud zijn wil niemand. Het beste er maar van maken. En elke dag is een nieuw geschenk.
Ik ben het met Smurf eens, hij is een stuk jonger dan wij, maar met ouders van onze leeftijd. Oud worden is overal om ons heen, al die babyboomers van toen die met z’n allen al die mooie/leuke/nieuwe ontwikkelingen hebben meegemaakt. Geweldig toch! Ik zou in deze tijd niet graag puber willen zijn.
Oh wat leuk! Ik herken het. Mooi is dat.
Herinneringen zullen ook de jongeren van nu hebben. Vast niet aan een kleerhanger, maar aan de moestuin op school of een game ofzo.
Afscheid nemen doet pijn. Sterkte!
Je laat meteen zien waarom ze vroeger ook wel “een houtje” genoemd werden. Of een knaapje. Natuurlijk hebben jonge mensen later óók herinneringen aan de wereld ontdekken, waarschijnlijk wel wat jonger dan aan toe dan wij destijds. Terwijl wij het specifieke “ouder worden“juist later ervaren dan onze grootouders,véél later zelfs.