VERRE REIZEN
ZIJ GING NIET
Wie verre reizen maakt kan veel vertellen, maar ook als je niet gaat heb je soms hele verhalen. Vraag me niet hoe het kwam, maar ik stond in Dortmund bij de douane en ik kwam tot de ontdekking dat ik slechts een rijbewijs als document had en geen paspoort. Bij de voorbereidingen heb ik er nooit, geen tel, geen seconde aan gedacht om dit laatst genoemde document bij mij te steken. En daar sta je dan.
Ik wilde zo graag naar de verjaardag van kleinedochter in verwegland omdat ze 18 werd. Helaas was dat vorige maand niet mogelijk, maar werd er gepland dat ik dit weekend met zoonlief zou meegaan. We zouden vanuit Dortmund vertrekken, want van daaruit is er een directe verbinding met Brasov. Zoonlief zou de avond van te voren bij ons komen.
Door gedoe met een auto kwam er even een kink in de kabel, maar dit werd opgelost, alleen zoonlief kwam niet slapen, hij kwam om vijf uur wel voorrijden. Ik had alles piekfijn in orde, in overleg met P. kant en klare maaltijden voor hem gekocht, kledingadviezen gegeven en nog wat andere zaken geregeld, broodjes voor onderweg gekocht, de wekker op tijd gezet en zo reden zoonlief en ik klokslag 5 uur het dorp uit.
In de hal van luchthaven zei zoonlief: "pak even je telefoon en open je app, ik heb net je ticket daarheen gestuurd en pak ook dan ook even je ID-kaart." "ID-kaart heb ik niet," "nou dan je pas". Op dat moment wist ik het dus, NOOIT aan gedacht.
Tegen beter weten zjn we toch maar door de bagagecontrole gegaan en hebben we plaats genomen in de boardingruimte. Na wat heen en weer gepraat heb ik gezegd, dat zoonlief maar moest vertrekken als ik niet mee mocht en dat ik dan wel met de trein naar huis zou gaan.
Dat laatste is dus gebeurd. Nee, ze konden mij onmogelijk op vertoon van mijn rijbewijs meenemen, dus huiswaarts. Het was eerst al een heel gedoe om weer uit het gebouw te komen, maar met wat hulp van schoonmaakpersoneel die hier en daar hekjes voor mij open deden, lukte dat uiteindelijk.
Nergens was er een bushalte te vinden, achteraf was dat ruim 10 minuten lopen geweest, dus ik heb mij met een taxi naar het station in Dortmund laten brengen. En ja, dan is het even uitzoeken hoe het met de treinen moet. Een kaartje kopen blijkt dan al een lastige zaak te zijn, want dat moet via een automaat. En als dat dan niet lukt, mag je een ruimte binnentreden met verschillende loketten, maar krijg je wel eerst een nummer van een mevrouw en pas als jouw nummer op de monitor verschijnt met het nummer van het loket, dan mag je daar naar toe. Wachttijd ruim een half uur.
Met kaartje en een papier waarop de vertrektijden en de bijbehorende perrons vermeld stonden en de stations waar ik langs zou komen ben ik op zoek gegaan naar een trein. Of ik in de goede trein gezeten heb weet ik niet, want de plaatsen waar de trein stopte correspondeerde niet met de plaatsen op mijn briefje, maar met een overstap in Münster, dit stond ook niet op mijn briefje, ik zou een rechtstreekse trein hebben, ben ik wel in Enschede aangekomen. Daar heb ik een nieuw kaartje gekocht en via een boemeltje naar Zwolle kwam ik uiteindelijk in leeuwarden waar P. net aan kwam rijden om mij op te halen.
Niet dat ik hem kon bellen, want mijn telefoon was opeens leeeg, maar de tablet deed het nog wel en omdat P. online was om zijn spelletje te spelen, zag hij steeds iets opflitsen met mijn naam en is hij in de berichten gaan kijken. Om kwart voor zes was ik weer thuis. Teleurgesteld en heel verdrietig. Hoe heb ik zo dom kunnen zijn.
Naast de teleurstelling was het ook nog heel vol in mijn hoofd met allerlei beelden van mijn medepassagiers in de trein, want verdiret of niet, met mijn waarneming was niets mis. Misschien vertel ik daar in één van de volgende blogjes nog wel eens iets over. Er gaat een herkansing plaatsvinden, maar wanneer is nog niet bekend.
deze plaatjes zijn van Roemeense schilders.
vijf reacties
Goh wat is dat jammer. Ik kan me je verdriet en teleurstelling wel voorstellen. Dat vergeet je nooit meer, en je id kaart ook niet.
Oh wat vreselijk, Hanscke! Ik snap het helemaal. Ik dacht op het laatste moment aan mijn paspoort. Ik boekte een busreis van Andorra naar Barcelona en daar vroegen ze het.
Ik weet niet of. Ik er anders aan gedacht had.
Heel erg verdrietig voor jou. Knuffel.
Ach… wat is dát vervelend en vooral verdrietig! We zijn door de Europese toestanden zó gewend dat je geen reisdocument meer nodig hebt dat ik me voor kan stellen dat je er niet aan dacht voor je weg ging.
Toen ik vorig jaar naar Londen ging vertelde m’n schoonzoon ( die vaak naar Engeland rijdt) Ik zou er niet aan gedacht hebben omdat het jarenlang bij de EU hoorde.
Mijn ID kaart zit altijd standaard in mijn portemonnee dat is toch verplicht tegenwoordig. Wat jammer voor je dat het niet doorging en wat een gedoe zo’n terugreis, maar goed, op naar de volgende poging