EERTIJDS 39
SERVIESGOED
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
In deze week zouden onze moeders , die van P. en de mijne, jarig zijn geweest. Vooral mijn moeder was er erg op gesteld om dat uitbundig te vieren met zoveel mogelijk verjaardagsvisite. Skoanmem hield het liever wat ingetogener.
Ik vond dit een mooie gelegenheid om deze kopjes even voor het voetlicht te halen. Hoe oud ze precies zijn weet ik niet, maar echt wel ouder dan 50 jaar. Op één kopje na, daar mist een heel klein hapje uit, is alles nog puntgaaf. Ik heb denk ik, helemaal in het begin toen ik met P. bij heit en mem 's zondagsmiddags op de thee ging één of twee keer uit deze kopjes mogen drinken in de aparte zondagse kamer, die er toen nog was.
Natuurlijk waren de kopjes een gespreksonderwerp en ik vertelde, dat mijn moeder nogal van zogenaamde Engelse kopjes hield. Ik weet dat die vrij duur waren en zo heel af en toe kreeg ze zoiets van ons, mijn vader, mijn broer en mij als verjaardagscadeau. Ze had ook een theetafel waar deze kopjes mooi uitgestald stonden. Maar op de verjaardag zelf, werden ze niet gebruikt, want daar waren ze veel te duur voor.
Of skoanmem ooit begrepen heeft om wat voor soort kopjes het ging weet ik niet. Zij was niet zo van het winkelen en echt veel ergens op visite gaan deed ze ook niet. Ze vond het wel vermakelijk, dat ik die kopjes zo mooi vond en toen ze op een bepaald moment kleiner gingen wonen, kreeg ik ze mee. Ze hebben een tijdlang bij ons als pronkstuk in de kamer gestaan, maar bij een herinrichting van de kamer zijn ze naar de zolder verhuisd.
Voor de Engelse kopjes van mijn moeder heb ik eigenlijk nooit interesse gehad om, toen het huis ontruimd moest worden, er een paar mee te nemen. Wat moest ik er mee? Zo denk ik nu ook wel over de kopjes van skoanmem. Wat moet ik er mee? Toen we vorig jaar de zolder opgeruimd hebben heb ik toch maar een klein doosje gemaakt met dit soort dingen erin. En ach, het eet geen brood. Zolang we de ruimte hebben mag het daar wel blijven staan. Zo kon het in ieder geval nog dienst doen voor een blogje, waarin ik een mooie combi kon maken om over de moeders en hun serviesgoed te schrijven.
mijn hond heet hessel Pablo
Mijn moeder was er ook gek op. Waar dat allemaal gebleven is weet ik ook niet. Ik denk dat de rest van de familie daar meer van weet.