IN HET NU
Eigenlijk kan ik dit blog niet meer schrijven, want het gaat over gisteren. Het was prachtig weer en we, P., Pablo en ik zouden een wandeltocht doen. Nu hond Hessel er niet meer is kunnen we weer met ons drieën gaan.
Nee, 25 km. zou te hoog, lees te ver, gegrepen zijn, ook 20 km. is nog wat aan de ruime kant, maar 15 km. zou moeten lukken. Bij de start was het zeer druk. Zo'n kleine 800 mensen deden mee aan deze tocht. Ik was heel benieuwd hoe het gedrag van Pablo zou zijn. Dit zou zijn 3e tocht worden en ik hoopte dat hij toch al iets geleerd had van de vorige keren. Bij de voorbereidingen thuis leek het erop dat hij bepaalde dingen al herkende.
In het begin was er nog wel het rukken en trekken vanwege de overprikkelingen, maar na een kilometer of drie kwam de rust er toch wat in. Ik kreeg in ieder geval goed de gelegenheid om wat rond te kijken en van de vele sneeuwklokjes die volop in de bermen stonden te bloeien, te genieten.
Zo lekker wandelend in het zonnetje had ik het helemaal naar mijn zin. Dit voelde goed. Bijna net zo goed als veertien of vijftien jaar geleden en de verschillende jaren daarvoor, toen we in de voorjaarsvakantie naar de sneeuw gingen.
Ik had daar deze week met wat heimwee aan teruggedacht en mijzelf toen toegesproken: Dat is voorbij, wees blij dat je dat ooit hebt kunnen doen maar wees reëel, dat kan niet meer. Ik sprak daar over met vriendinnetje L. We zijn in de fase aangekomen, dat het leven zich nu nog veel nadrukkelijker afspeelt in het hier en nu. Leven bij de dag en blij zijn met wat er kan.
Al wandelend overdacht ik dit alles nog eens. Niet blijven hangen in wat geweest is, niet steeds de blik gericht hebben op wat nog komen gaat. Genieten van het moment. Genieten omdat je de voorboden van de naderende lente al zo duidelijk kunt zien. Genieten van de mooie dag en niet denken aan de vele regen die voor morgen voorspeld is.
Genieten van Pablo, die zonder te rukken en te trekken langs de dieren van kinderboerderij liep. Het was een mooie wandeldag, waar ik nu nog een beetje van nageniet. Een beetje paradoxaal, leven in het nu, maar nagenieten van gisteren, maar ik doe het toch, moet kunnen.
mijn hond heet Hessel
vijf reacties
Natuurlijk mag je nog nagenieten, Heerlijk toch zo’n fijne wandeling, daar kan je nog wel een paar dagen op teren hoor 
Van dat nagenieten moet je het het hebben, juist ook van dingen die vroeger fijn waren. Inleveren hoort bij het ouder worden en hoeft niet dramatisch te zijn, zeker niet wanneer je veel hebt kunnen genieten in het leven. Bij de dag leven is een kunst, en je hebt dat al aardig onder de knie.
Tsja, dat geldt voor velen zo, ook hier, afgelopen week moesten we met spoed naar het ziekenhuis. Vermoeden was een hartfalen. Daar om je dan in de vroege avond binnen, om in de late avond met god nieuws te vertrekken. Het hart was het gelukkig niet. Maar wat wel… Ach de groei is eruit en we moeten stabiliseren met wat we hebben. Leven met de dag, zo lang als dat nog kan, zeker als dat nog samen is….