EERTIJDS 36
SPELDJES
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Met het in 1980 samenvoegen van onze twee huishoudingen, kwamen ook deze speldjes mee. De verzameling was van P. en zat in één of andere trommel. Ik vond dat eigenlijk wel jammer en op een goede dag heb ik iets gemaakt waar de speldjes opgeprikt konden worden.
De speldjesverzamling dateert uit de midden zestiger jaren en ging vooraf aan de sleutelhangerrage. Ik heb nooit speldjes verzameld, maar ooit heeft dochterlief een heel lang koord van sleutelhangers van iemand gekregen, maar helaas hebben we die ergens verloren toen ze nog in de wandelwagen zat.
Daarom maar terug naar de speldjes. Het is altijd weer een feest van herkenning als ik ze zie. Met de zolderopruiming afgelopen zomer heb ik dit gespaard. Het hangt daar ergens aan een kastdeur en het eet geen brood zou mijn moeder gezegd hebben.
Dat brengt mij terug naar allerlei slogans uit die tijd. Kent u ze nog?
Oma bakt in croma is er zo één. Het Phoenix speldje verwijst naar de phoenix fietsen. Vader, moeder, broer en ik, we hadden alle vier een Phoenix fiets. Volgens mijn vader waren dat DE beste fietsen, beter dan Fongers of Empo.
Ik wil Bolletje, kent iedereen denk ik nog wel. het Settersetspeldje doet mij herinneren aan onder andere de nijlonkousen. Deze kocht ik bij Marly, de winkel van de ouders van mijn dierbare vriendin L. Wie kent het nog, dat je ladders in nylons kon laten ophalen? Voor 10 of 15 cent was de kous weer te dragen in plaats van een paar nieuwe te moeten kopen voor 1,95, of zelfs 2,25, wat best wel duur was in die tijd. Als ik goed snuif, ruik ik de geur van de nieuwe nylons als ik die uit de verpakking haalde.
En bij het laatste speldje hoor ik de slogan nog in mijn oren, Koenvisser, zo gemakkelijk...... Tja, lang vervlogen tijden. Toch altijd weer leuk om er even aan terug te denken. Het is van nul en generlei waarde, maar het zijn onbetaalbare herinneringen voor mij. Oh zeker, op het internet is er ook wel het één en ander van te vinden, maar dat ik het zelf nog als iets tastbaars heb maakt het voor mij nog net iets leuker.
mijn hond heet Hessel
tien reacties
Grappig zo’n verzameling en het hangt leuk daar, je moeder heeft gelijk 
Zelf heb ik geen speldjes, nooit gehad ook geloof ik, of ergens een verdwaalde.
Alleen Bolletje zegt me wat. De eerste speldjes die ik me herinner zijn buttons die ik op mijn kleding droeg. Maar dat was in de jaren tachtig.
Och ja die speldjes, ik heb ze ook gehad. alles weg gedaan natuurlijk, en nu ik dit lees heb ik daar best wel spijt van.
Natuurlijk herken ik ze allemaal al heb ik ze nooit gespaard. De rages volgden elkaar snel op in die tijd. Een leuke herinnering is het natuurlijk wél.
Geen idee waar m’n speldjes gebleven zijn. Zoveel had ik er overigens niet. Mogelijk is een deel overgegaan op m’n jongere broer. Hem kennende zal ie ze weg hebben gegooid. Verzamelde ze op een stuk schuimrubber. Heb meer postzegels, waar ik ook al decennia niet meer naar kijk. Heb nog wel een bus flippo’s.
Vanaf circa 1990 spaarde/verzamelde ik afkortingen en heb daar destijds zelf een filterprogrammaatje voor gemaakt Daar vond ik:
Tarvo – Tarwebrood van molenaar Vos;
Ja! Ik spaarde ze.Die van Croma had ik allemaal.. En ik verzamelde fanatiek. Mijn moeder was zo lief om speciaal voor mij bepaalde producten te kopen.
Ik heb ze ook niet meer
Ik heb er ook nog een paar uit die tijd. Ik moet eens kijken waar ik die gelaten heb. Ik heb er ook een hoop weggedaan.