SHAWLHULP
Nee, mantelzorg zou ik het niet willen noemen, het was immers niet langdurig; ik zou het meer shawlhulp willen noemen. Vriendin E. had mij gevraagd om stand by te willen zijn voor haar en T. tijdens en direct na haar operatie. Er waren twee omleidingen bij het hart gepland.
Door een plotselinge opname, vlak voor de jaarwisseling, kwam alles in een stroomversnelling. De operatie is inmiddels naar tevredenheid uitgevoerd.
Maar tijdens het herstel kwam er even een kink in de kabel. Daags nadat E. haar intrek genomen had voor een kort verblijf in een verpleeghuis voor verdere revalidatie, ging het even helemaal niet naar wens. Het hoesten, wat na de operatie in het ziekenhuis was begonnen, nam alleen maar toe en ook de koorts bleef maar stijgen. Reden voor de behandelend verpleeghuisarts om contact op te nemen met het ziekenhuis.
Er werd besloten dat vriendin E. per ambulance terug naar het ziekenhuis zou gaan. De arts lichtte mij in vroeg mij naar afdeling X te gaan, daar zou ik E. en T. dan wel treffen.
Onderweg bedacht ik al, dat dit waarschijnlijk helemaal niet het scenario zou zijn. Ik had immers ervaring genoeg met echtgenoot, vijf jaar geleden. Tot drie keer, na ontslag mèt de mededeling, u mag nog 14 dagen de afdeling bellen om raad, wat we dan ook deden, werden we telkenmale naar de spoedeisende hulp verwezen, waar na vele vragen en allerhande onderzoeken dan weer tot opname besloten werd. Zelfs op de dag van ontslag toen het na drie uur thuis te zijn geweest al weer helemaal mis was....
Maar goed, ik wilde niet eigenwijs zijn dus ik ben eerst maar naar afdeling X gelopen, misschien was het protocol bij een verwijzing door een verpleeghuisarts anders. Niet dus. men was niet op de hoogte. Dus toen maar naar spoedeisende hulp. Daar heb ik even zitten wachten, ik zou gehaald worden, maar dat gebeurde niet en toen er een deur openging ben ik zelf maar op zoek gegaan en had ik ze, E. en T. al snel gevonden. De ambubroeders waren nog met de overdracht bezig.
Er werden weer vele vragen gesteld en onderzoeken gedaan, waaronder een paar longfoto's. En ja ook een coronatest en een influenzatest. De laatste test was positief. Het bleek dus een beste griep te zijn. Dat mevrouw zich behoorlijk ziek voelde was logisch, maar geen reden om mevrouw weer op te nemen, ondanks de zware operatie van een aantal dagen geleden.
Dus, behoorlijk ziek, per ambulance naar het ziekenhuis, in pyjama met een warme trui erover en een paar sloffen aan de voeten in een rolstoel richting uitgang naar mijn auto. Ik kreeg gelukkig nog wel de tijd om deze van het verderop gelegen parkeerterrein op te halen. En zo sukkel je dan weer gedrieën richting verpleeghuis. Daar aangekomen maar gauw het bed in om verder uit te zieken. En ja, ik had toch ook even tijd nodig om de flash backs tot stilte te manen.
Gelukkig knapt vriendin E. weer op, zodat de revalidatie na de operatie ook weer op gang kan komen. Zo langzamerhand merk ik, dat ze het samen wel weer kunnen rooien en is mijn hulp niet meer nodig.
Met dit blogje wil ik laten zien, dat wij als ouderen elkaar heel goed kunnen ondersteunen bij wat moeilijker situaties, maar omdat nu allemaal mantelzorg te gaan noemen gaat mij te ver. Daarom mijn zelfverzonnen kreet, shawlhulp, een lichtere vorm van mantelzorg omdat het kortdurend is.
klikmijn hond heet Hessel
vijf reacties

Als mijn min vriend of zijn vrouw mij bellen, zou ik ook klaar staan om te helpen. Daar ben je vriend voor. Ik ben het met je eens dat dat geen mantelzorg is. Eerder een een extra handje met wat ondersteuning.

Gewoon elkaar af en toe helpen als dat nodig is. Zo gauw dat dagelijks wordt en er geen uitzicht is op een spoedige beeindiging vind ik het pas mantelzorg.
Inderdaad wordt een beetje “buren/vriendenhulp” tegenwoordig al gauw mantelzorg genoemd. Of vrijwilligerswerk. Ik noem het gewoon een beetje menselijkheid waarin je elkaar af en toe nodig kunt hebben. Fijn dat het nu de goede kant op gaat met je vriendin.