EERTIJDS 34
TELEFOON
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
In deze tijd met het verbod voor leerlingen om mobieltjes mee te nemen in de klas, is het niet meer voor te stellen, dat er een tijd is geweest dat iemand geen telefoon had. Ik was zo iemand. In het begin dat ik een eigen huishouding had, hadden we geen telefoon. Een abonnement kostte 44 gulden in de twee maanden en daaroverheen kwamen dan de belkosten, meestal ook wel een 40 gulden in de twee maand. En als er dan in een huis ook nog geen telefoonkabel was, kwamen de aanlegkosten van een paar honderd gulden daar nog eens bovenop plus de eenmalige prijs van de aansluiting. Dus in onze situatie geen optie.
Totdat we in 1975 van Kampen naar een nieuw huis in Noordbergum verhuisden, daar was de telefoonkabel al aanwezig en hebben we besloten om ook de telefoonaansluiting te realiseren. Ik was de koning te rijk! Zelf vanuit je eigen huis een telefoongesprek te kunnen voeren en niet meer door één of andere welwillende buur opgehaald te hoeven worden voor een telefoongesprek met familie om bijvoorbeeld afspraken te maken over hoe laat men dacht op visite te komen.
Ik hield wel nauwkeurig bij hoe lang ik aan het bellen was, want ik wilde de tweemaandelijkse rekening toch wel wat in de hand houden. Als ik een instantie belde en zij lieten mij na verbinding te hebben toch enige tijd wachten, omdat ze even met iets anders bezig waren, werd ik altijd kriebelig en zag ik in gedachten de telefoonrekening al tot grote hoogte stijgen.
Natuurlijk hadden we bij de telefoonuitsluiting wel een 'modern' lichtgroenige telefoon gekregen. Dit zat bij de prijs van het abonnement in.
Een half jaar later verhuisden we naar Dokkum en daar leerde ik M. kennen. Hij realiseerde voor ons een tweede aansluiting, één op de bovenverdieping. Zo hoefden we niet meer naar beneden te rennen als 'de telefoon ging' zoals dat toen heette. Wanneer de PTT dit kwam doen, waren er weer kosten mee gemoeid èn het abonnementsgeld ging dan omhoog mede door de huur van een 2e toestel. M. had deze oude telefoon van bakeliet nog ergens staan, ooit gekocht op een 2e handsmarkt en voor 15 gulden was het de onze.
Ik vond het een mooi ding en ik heb hem nog jarenlang als De telefoon in de huiskamer gebruikt. Het enige nadeel was, dat de hoorn wat zwaar in de hand lag.
Deze telefoon is dus nog niet 50 jaar in mijn bezit, dat zal zo'n 47 jaar zijn, maar het apparaat zelf is natuurlijk wel veel ouder dan 50 jaar, vandaar dat het wel in deze rubriek past.
mijn hond heet Hessel
acht reacties
Herkenbaar, ik heb ook heel lang zo’n zelfde toestel boven gehad, inderdaad heel zwaar maar dat vond ik eigenlijk wel prettig en zelfs prettiger dan met de huidige mobile telefoon. Lag véél beter in de hand. Ik denk dat we rond 1970 een aansluiting hebben aangevraagd, wat er op dat gebied niet veranderde in een halve eeuw hé!
Heel herkenbaar wij hadden zo’n exemplaar in hangende uitvoering. De hele buurt kwam bij ons bellen.
Mijn vader was politie dus wij hadden na de ramp (van voor de ramp weet ik weinig) al een telefoon, die hing in de gang en als je iemand wilde bellen moet je eerst de centrale bellen en daar verbonden ze je dan door. Ik vond het altijd vreselijk als hij ging, meestal was er dan iets aan de hand want anders werd de politie niet zo snel gebeld en moest mijn vader de deur uit.
Nu vind ik telefoons wel handig, voor even een appje, bellen doe ik bijna nooit ik heb er een hekel aan.
Het was de eerste telefoon van mijn ouders. Ik herinner me nog het nummer dat we in Rotterdam hadden. Een smartphone is handig maar je moet het niet overdrijven.
Leuk dat verhaal over die telefoon. Het brengt mooie herinnineringen naar boven. Ik had ooit een stuk of 10 van die zwarte telefoons. Ik heb veel “tweede” telefoons bij vrienden en kennissen geplaatst. Te veel om te herinneren bij wie en waar precies. Van die zwarte, maar later ook modernere typen. De zwarte bakelieten met draaischijf die ik nog over had heb ik een jaar of twee geleden via marktplaats verkocht. Onder het motto: ik moet de zolder opruimen nu ik het nog zelf kan…
Oh wat leuk! Dit riep heel veel herinneringen op. Duurde even voor de reactie kwam. Ik wist niet dat het zo duur was.
Ik ben opgegroeid met de telefoon. Mijn vader werkte bij de PTT. Wij waren dus een van de weinigen met een telefoon. En regelmatig moest ik dus buren ophalen omdat er telefoon voor ze was, ???? we hadden ook een nummer eindigend op ….11. Dat was een dienstnummer.
Toen ik ging ging trouwen en we op onszelf gingen wonen, kwam er ook een telefoon ????. In 1978. Ik kan me niet herinneren dat het duur was.
Mijn dochter had een vriendinnetje die naar Nieuw-Zeeland emigreerde. Ze mocht dan met haar verjaardag bellen. Wel met de kookwekker ernaast. Want het was heel duur.
Dank voor dit leuke blog. Misschien blog ik er ook nog eens over.
Wij waren op de buurt zo ongeveer de laatste die aan een telefoon begonnen en ik denk dat dat in 1972 of iets later was. Voor die tijd gingen we een jaar of 5 naar de telefooncel die op 700 meter stond. We werden vaak door oudere buren gehaald, die hadden al veel eerder een telefoon.
Wij hadden de telefoon vlak bij de deur, dan kon je er mee naar de gang om meer privé te bellen. Mijn tante had er een oude gang hangen. Ooit een gesprek dat eeuwig op verjaardagen terug kwam. Ze wilde iemand van de PTT vertellen dat ze geen staande maar een hangende hadden.