INDRUKWEKKEND
Gisteren heb ik voor altijd afscheid moeten nemen van "mijn" tante Bep. Tijdens de coronatijd ben ik wel eens bang geweest dat we, gezien haar leeftijd, dit zouden moeten doen zonder dat we daarbij aanwezig konden zijn, maar dat is gelukkig niet het geval geweest. Sterker nog, we hebben vorig jaar haar 95ste verjaardag nog in bredere kring kunnen vieren, hoewel het haar toen best wel moeilijk viel, maar toch, het kon!
De coronatijd is erg zwaar voor haar geweest. Weinig bezoek natuurlijk en ook de band met de kerk ging vervagen. Dit is ook een reden geweest om de dankdienst niet in de kerk te houden, maar in een ruimte van het uitvaartcentrum, gewoon een koffiekamer waardoor het wat informeler was, meer een huiskamerbijeenkomst. Het geheel kreeg hierdoor wel een intiem karakter.
Tijdens zo'n dienst gaat er natuurlijk van alles door je heen, maar wat vond ik het mooi om de naaste familie zo bij elkaar te zien. Twee mensen die ooit samen zijn begonnen en dat de naaste familie van kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen is uitgegroeid tot een gezelschap van 18 mensen, die straks de leegte een plekje moeten gaan geven, maar ook weer verder zullen gaan met hun leven.
Het was ook erg boeiend om in grote lijnen het levensverhaal over haar te horen, verteld door één van de twee zoons. De cirisis in de jaren dertig, de oorlog, ze heeft het allemaal meegemaakt. En ook dat ze als jong meisje bij een familie in dienst kwam en waar ze een jonge timmerman ontmoette met wie ze trouwde.
Ik probeer me er dan wel eens een voorstelling van te maken hoe dat gegaan moet zijn, maar echt een goed beeld krijg ik er niet bij. Bij mijn ouders is het ongeveer net zo gegaan. Mijn vader haalde de vuile was en bezorgde de schone was bij het huis waar mijn moeder in dienst was. Zo schijnt dat in die tijd dus meer gegaan te zijn. Ik zou zo graag de finesses hebben willen weten. Wie zei wat en hoe ging het met het antwoord of begon het met een kwinkslag of een grappige opmerking? Het fijne heb ik nooit gehoord. Men sprak daar niet over.
Tante Bep, getrouwd met een broer van mijn vader, was de laatste van die generatie. Als ik nu nog vragen heb zal ik ze niet meer kunnen stellen. Wel houd ik natuurlijk de herinneringen aan haar. In mijn kinderjaren kwamen we als familie vaak bij elkaar op bezoek, maar ik ben ook blij dat ik haar in de latere jaren ben blijven bezoeken. Ik zal ze gaan missen, de dag in het voorjaar en de dag in het najaar dat ik haar bezocht en dat we over van alles en nog wat konden praten, over vroeger, maar ook over de gebeurtenissen van alle dag en over boeken, zoals bijvoorbeeld de zeven zussen en dat we dan samen een klein rondje Veluwe deden en ergens pannenkoeken gingen eten.
Het is voorbij en het is goed zo. Het is een hele mooie afscheidsdienst geworden met zoals gezegd de naaste familie, een aantal neven en nichten en nog een flink aantal andere mensen met wie ze nog altijd contacten onderhield. Om zo 96 jaar te worden is niet voor iedereen weggelegd en de laatste jaren zullen heus niet altijd makkelijk geweest zijn, maar ik put er hoop uit om niet op te gaan zien tegen het ouder worden maar het te zien als een gegeven en blij te zijn met dingen die nog kunnen. Daarin mag "mijn" tante Bep een voorbeeld zijn en zal ze voor altijd een beetje bij mij blijven.
mijn hond heet Hessel
vijf reacties
Gecondoleerd met dit verlies. Herkenbaar dat er zo’n hele generatie uiteindelijk helemaal weg is en je je bewust wordt dat je niets meer kunt vragen over vroeger.
Ik merk zelf ook dat ik de laatste jaren méér aan de kinderen vertel over vroeger want ze hebben er nú ook interesse voor. Als kinderen nog jong zijn is er een soort gene bij ze over het liefdespad van de ouders.
Gecondoleerd. Je hebt een mooi blog over haar geschreven.