REIKWIJDTE
Steeds vaker gebeurt het dat, ik voorgoed afscheid moet nemen van iemand. Deze week las ik in de krant een rouwadvertentie dat oud-collega M. was overleden. Wat was het een vrolijk mens en altijd positief ingesteld. Ik hoor nog haar stem toen we nog samenwerkten "ja maar H., vind je ook niet? en dan kwam er een stelling met een uitleg, altijd eindigend met een vraagteken. Omdat ik op een bepaald moment op een andere locatie les ging geven verwaterden de contacten. Ze was ook een stukje ouder dan ik was.
Even terug naar het punt: de stem. Ik vond het namelijk heel frappant, dat ik deze week herkend werd aan mijn stem. Stemmen doen kennelijk toch iets. We, P. en ik, waren bezig onze wekelijkse inkopen te doen en opeens werd ik gegroet met een: "hey hallo, dat is een tijd geleden dat ik jullie gezien heb, alles goed met jullie?"
Ik keek de vrouw even nietszeggend aan en in mijn hoofd ging het van schakel, schakel en net toen ik wilde vragen wie ze was, wist ik het weer. Ik herkende haar aan de stem. Het was een oud-buurvrouw van bijna veertig jaar geleden. Zij woonde een paar huizen van ons af, maar omdat de kinderen dezelfde leeftijd hadden, hadden we toen wel eens contact met elkaar.
"Of herken je me niet meer?" vroeg ze. Ik antwoordde dat het mij inderdaad wat moeite had gekost, maar dat ik haar aan haar stem herkende. Zo was het haar ook vergaan, vertelde ze. Ze had mij iets tegen P. horen zeggen en toen wist ze opeens weer wie ik was. Ze had wel iets aan mij herkend, maar wist het eerst niet te plaatsen, totdat ze mijn stem hoorde.
"Zo gaat dat", zei ze "het zal wel bij het oud worden horen". "Zo is het"', zei ik en tegelijkertijd besefte ik, dat ik toch echt tot de ouderen ga behoren. Ik voel mij nog niet echt oud, maar soms vraag ik mij, als ik met hond Hessel ons dagelijkse rondje van bijna 4 km. doe, wel eens af, of het wel verstandig is om nog een puppy te nemen. Kan ik/kunnen wij Pablo nog geven wat hij nodig heeft en wat als hij mij/ons overleeft? Moet ik mij de vreugde van het krijgen van pup Pablo ontzeggen, omdat ik de reikwijdte niet kan overzien? Moet ik nu al een leven gaan leiden van niets meer aangaan omdat ook ik, ook wij ooit zullen gaan sterven? Niemand weet wanneer, we kunnen wel net zo oud worden als mijn schoonouders, eind tachtig, of zo oud als mijn vader, begin negentig. Dan overleven we Pablo ruimschoots.
We hebben het er samen wel over gehad en we vertrouwen er gewoon op dat we nog een stukje leven voor de boeg hebben waarin we nog volop kunnen genieten. Je kunt niet alles vooruit weten en het is als zo vaak, komt tijd komt raad.
mijn hond heet Hessel
vijf reacties
Iemand herkennen aan de stem heeft helemaal niks met leeftijd te maken. Radioluisteraars doen niks anders. Ik herken voice overs op tv ook wel eens aan hun stem. Gezichten/koppen onthou ik veel minder.
Natuurlijk kun je gerust nog van een jonge hond genieten maar….. bij het ouder worden is wél verstandig ( en vooral eigenlijk verplicht aan het beestje) om te zorgen dat je afspraken maakt met mensen die zo nodig de zorg voor de honden kunnen en willen garanderen. Ook dat is nooit 100% waterdicht te maken maar er moet wél iets te regelen zijn. Wij maakten vroeger ook afspraken over wie er voor onze kinderen zou zorgen als we onfortuinlijk allebei uit zouden vallen. Die verantwoording heb je voor levende wezens die afhankelijk van je zijn.
Ik geef je groot gelijk, geniet er nu van, als het niet meer kan zien we verder…