KRAK EN MIKKIG
"Dit is helemaal niet goed", zei ik, terwijl ik afscheid van de huisarts nam, "ik kom hier de laatste tijd veel te vaak". "Maar het is wel terecht dat je even langs kwam, alleen ik kan niet meer voor je doen, de pijnstillers die je al gebruikt en wat rust zullen hun werk moeten doen". Ik knikte en liep de deur uit. "Had ik liever gehad dat het echt nierstenen waren geweest?" Nee dat nu ook weer niet, maar dit is weer zoiets vaags.
Vorige week had ik de pijn aan de linkerkant van mijn rug, net iets onder het midden ook al gevoeld, maar ik had dat geweten aan de sandalen die een beetje schuin afgelopen zijn en die nodig even naar de schoenmaker moeten. Vorige week had ik nogal veel hierop gelopen, omdat P. zoveel mogelijk rust moet houden vanwege een slijmbeursontsteking in de rechterknie. Om hond Hessel in deze moeilijke tijd niet te kort te doen had ik de taak op mij genomen om hem alle keren uit te laten en niet te bekorten op zijn rondjes. Hij had al genoeg te verwerken om zonder zijn grote vriend en maatje Iemand verder te moeten, dus liep ik dapper door met hem om hem toch zijn rondjes te geven, maar dan op andere schoenen en zowaar, de pijn verdween.
Tot maandagmiddag. Na 's morgens gewoon wat huishoudelijk werk gedaan te hebben, niets bijzonders, kreeg ik 's middags tijdens het bridgen, dus zittend, opeens, van het ene moment op het andere, een geweldige pijn op de hiervoor beschreven plek. Het zweet brak me uit. Het werd een vreemd laatste half uurtje, want ik wist bijna niet meer hoe ik zitten moest.
Thuisgekomen heb ik direct maar pijnstillers in de vorm van ibuprofen en paracetamol genomen, waardoor de pijn enigszins draaglijk werd. Zo ben ik ook de nacht doorgekomen, halfzittend omdat vooral in het begin het liggen niet ging, later werd dit iets beter. De volgende morgen direct een afspraak bij de huisarts gemaakt.
En dit is dus de uitkomst: een spier langs het ruggenmerg is door, waarschijnlijk overbelasting, geïrriteerd geraakt, daardoor wat gezwollen, waardoor die pijn ontstaat.
En zo zitten P. en ik opeens samen wat in de lappenmand. P. had die ontsteking al voor dat we afscheid moesten nemen van hond Iemand en het gaat mij te ver om mijn kwaal alleen maar toe te schrijven aan stress en verdriet. Natuurlijk waren en zijn we heel erg ontdaan door het zo plotseling afscheid moeten nemen van één van onze twee honden, maar door de dagen heen merken we dat we toch goed in staat zijn om dat een plek te geven.
Ook hond Hessel lijkt zich redelijk goed te herstellen. Vanaf de eerste dag dat hij alleen is mag hij bij ons op de slaapkamer slapen en dat doet hem heel er goed. Ook proberen we hem wat extra positieve aandacht te geven door vaak zijn naam te noemen, hem even over zijn kopje aaien en zijn groene bal even een zetje te geven zodat hij die weer moet ophalen.
Op zich gaat het dus best redelijk goed met ons en baal ik er verschrikkelijk van dat het lijf het laat afweten. Tja, het zal wel bij het ouder worden horen, en ik hoor rond om mij heen steeds meer de kreet: pijntje hier, pijntje daar, maar ik hoop toch dat dit weer van voorbijgaande aard is en ik met een aantal dagen weer zonder pijn rond kan stappen. De kwaal van P. zal vast iets langer duren, maar ook dat is, hoop ik een tijdelijk iets.
We "moeten" nog zoveel, de tuin, in en rond het huis het één en ander aanpakken en we "willen" nog zoveel, tennissen, wandelen, fietsen of er zo maar even op uit trekken. Ik mag toch hopen dat die tijden gewoon weer terugkomen waarin dit alles weer mogelijk is.
mijn hond heet hessel
vijf reacties
O ja, dat een beetje verkreukeld zijn bij ouderen wordt ook wel verhullend met een afkorting gemeld. PHPD , inderdaad Pijntje Hiet , Pijntje Daar, dan klinkt het zelfs bijna grappig. Wat het natuurlijk niet is. Beterschap.
Ik sluit me bij Sjoerd aan. Leg je er maar bij neer dat alles in elk geval steeds minder makkelijk zal gaan en zeker meer tijd zal kosten dan vroeger. Wat dat betreft ben ik zo blij met mijn tot bijna niets gereduceerde tuin. Sterkte hoor, dat opknappen gaat vast nog wel lukken 
Nou ja, dit lijkt me niet zozeer alleen te wijten aan ouderdom, het is ook gewoon pech. En ook dat hoort bij het leven, helaas.
Ik hoop dat dit alles weer mogelijk wordt, maar het kan ook zijn dat we teveel willen op de oude dag en wel kunnen, als het maar met mate gedaan wordt.