DE EINDER
Iedere morgen wordt het weer licht en met een beetje geluk laat de zon zich ook zien. Het is goed om de mooie dingen te blijven zien, maar eerlijk gezegd, zakt me de moed wel eens in de schoenen.
Het is bijna twee jaar geleden, dat dhr. van D. ons informeerde over de uitbraak in Wuhan. "Nederland zou niet zo heel veel te maken krijgen met dit virus. Er zijn geen rechtstreekse vluchten op Wuhan en mocht bij een reiziger die van Wuhan naar Nederland terug keert het coronavirus worden vastgesteld, zal hij in isolatie worden verpleegd."
Ik verwijt niemand iets, maar de werkelijkheid is toch wel heel anders geworden. Zelfs de stip op de horizon, als bijna iedereen gevaccineerd is, zeg zo'n 80%, dan is het virus overwonnen, is zo langzamerhand vervaagd. Met telkens weer een nieuwe variant blijkt, dat er (nog) geen goed antwoord is op dit virus. En helaas geldt dit niet alleen voor Nederland, maar is het een wereldwijd probleem.
En zo verglijden de jaren. Heel anders dan ik ooit voor ogen had gehad. Weg is het kunnen genieten van de mogelijkheid om te gaan en te staan waar we willen, omdat we in de begenadigde periode van pensionado waren aangekomen. Geen reisjes meer, geen gezellige bridgedrives of andere leuke bijeenkomsten, maar wel heel veel beperkingen. Zo gaan onze jonge jaren van het ouder zijn voorbij.
Voor de jongeren is dit alles ook geen pretje, maar wie de jeugd heeft, heeft de toekomst.....
Natuurlijk probeer ik elke dag weer met goede moed te beginnen en er iets van te maken, maar de uitdaging om nieuwe invullingen te gaan vinden, verflauwt wat bij mij. Ik heb mij uitgeleefd in het inkleuren van een paar prachtige kleurplaten van schilderijen, maar de lust om dit te herhalen en aan een nieuwe plaat te beginnen is niet echt meer aanwezig. Ik ben wel met: "de schreeuw" van Munch begonnen, maar ik ben niet meer begeisterd. Ik hoef niet zo nodig een Frida Kahlo in te kleuren, ik heb er veel meer plezier in om naar zo'n tentoonstelling toe te gaan.
Ik heb mij zo vaak afgevraagd hoe mensen de vijf oorlogsjaren echt beleefd hebben. Ook toen zal zo goed en zo kwaad als het ging, het gewone leven zijn dagelijkse gang zijn gegaan. Het is natuurlijk niet echt te vergelijken met de situatie van nu; mensen worden niet opgepakt, er is niet een echte vijand in de zin van dat andere mensen je kwaad willen doen, er is geen honger, er zijn geen tekorten, maar er zijn wel de beperkingen.
Vanavond gaat de zon weer onder en is er weer een dag voorbij. Ooit zal er een antwoord zijn op dit virus, maar de oplossing ligt nog niet echt voor handen, want het boosteren zal best heel nuttig zijn, maar niet DE overwinning op dit vermaledijde virus. Dat gaat vast nog wel even duren.
Het is niet anders.
Mijn hond heet Hessel
vijf reacties
Ja, we moeten het ermee doen, zeker de komende tijd nog.
Maar hopelijk kunnen we er samen toch het beste van maken.
Als ik heel eerlijk ben heb ik er niet zo heel veel problemen meer bij. Vorig jaar bracht het kort na de dood van Henk wel enorm gebrek aan emotioneel medeleven, dat heeft het rouwproces behoorlijk uitgesteld.
Maar nu heb ik eigenlijk geen last van verveling of dingen die ik graag doe missen. Ik was al zo gewend aan een vrij rustig leven voor wat betreft uit gaan nu het toch winter is.
Bij mij vallen de belemmeringen wel mee, ben graag thuis en in de polder heb ik ook nergens last van en bezigheden genoeg gelukkig. Kop op hoor! Straks wordt het weer lichter!
Eigenlijk heb ik er weinig last van. Door omstandigheden ben ik 5 jaar geleden gestopt met vakanties. Ga nog weg dagjes uit en heb dat dit jaar ook een paar keer gedaan. Wel minder dan normaal. Verder veel in de buurt gelopen en dat vond ik prima. Ben ook geen theatermens en terrassen zijn voor mij ook niet heilig. Kan gewoon alles eten en alles halen. Hier in de buurt spreek ik ook veel mensen. Wel op gepaste afstand. Zo erg vind ik dat niet.
Het meest irritante vind ik het oeverloos gezeur over corona in de praatprogramma’s. Maar dat is eenvoudig op te lossen. Daar kijk ik dus niet meer naar.
Ik kan me helemaal vinden in je verhaal, ik had me mijn pensionering ook heel anders voorgesteld…