ICONEN
Met nog een kleine twee weken te gaan was het hoog tijd geworden om een uitje te plannen waarbij vriendin MJ met haar scootmobieltje de openbaar vervoerkaart voor haarzelf èn een begeleider in werking kon zetten. We kozen voor een ritje met de bus naar Leeuwarden om daar de tentoonstelling ICONS in het Fries museum te gaan bekijken. Met de eerste bus die langs kwam mochten we niet mee. De chauffeuse wist niet zo goed welke handelingen ze moest verrichten om ons met scootmobiel makkelijk te laten instappen, ze maakte zich er af, door te zeggen dat dit aangemeld had moeten worden, maar bij de volgende bus was het geen probleem.
Het was jaren geleden, dat ik in een bus van het openbaar vervoer gezeten had en ik heb mijn ogen uitgekeken. Met een rolstoel de bus in is geen probleem meer. Er wordt bij de zijingang, zo u wilt zijuitgang een soort plank uitgeklapt en voilà een kind kan de was doen, men kan moeiteloos de bus in komen en binnen is er plek gereserveerd waar de scootmobiel met bestuurder kan staan. Ook hangt er een mooi schermpje waar alle haltes op verschijnen met de tijden wanneer de bus er moet zijn. Het stopteken vond ik ook aller vermakelijkst. Er was een prachtig dingdong geluid te horen als een medepassagier te kennen gaf bij de volgende halte uit te willen stappen. En bijna iedereen stapte uit met een groet en een bedankt richting chauffeur.
Ach ja en dan de tentoonstelling zelf. Ik wist niet goed wat ik kon verwachten, iconen had bij mij vooral de associatie met stoffig en heilig. Na wat digitale oriëntatie gedaan te hebben leek het me misschien toch wel leuk. Achteraf kan ik zeggen: het was niet 'wel leuk'; het was zeer de moeite waard. Topstukken uit de National Portrait Gallery toont schilderijen, foto's beelden en prenten van buitengewone kunstenaars wereldwijd. En juist deze verscheidenheid maakte de tentoonstelling zo boeiend. Naast inderdaad portretten van oude baronnen, prinsessen, lords en lady's was de tentoonstelling zeer divers. Een schilderij van Ed Sheeran vond ik zeer de moeite waard, maar het portret van Charles Darwin 
was een schilderij om toch wat langer bij stil te staan. De doordringende ogen maakten diepe indruk op mij.
Er waren ook vele portretten van mensen die ik niet kende maar die mij wel interessant lijken om daar nog eens verder research naar te doen. Te denken aan Emma Hamilton, een supermodel van haar tijd (1765 - 1815). misschien bestaat er wel een boek over haar levensgeschiedenis. Ook was er een portret van de Eva de Geest (1624 -1660) dochter van Wybrand de Geest. Hier in Noard Fryslân zijn er nogal wat straten naar deze portretschilder vernoemd, maar ik heb nooit geweten wie deze persoon was. Ook maar eens verder uitzoeken. Louise Jane Jopling (1843 - 1933) was een vooruitstrevend kunstenares, een felle femimist en richtte een vrouwenschildersschool op. Wil ik ook meer van weten. En wat te denken van Mary Seacole 1805 -1881), één van de belangrijkste zwarte Britse vrouwen. Ze maakte naam in de Krimoorlog (1853 - 1856).
Er blijft nog genoeg te ontdekken over. En dan de bevestiging dat ik zelf ook hier en daar iets ga herkennen. Een aantal jaren geleden had ik nog nooit van Andy Warhol gehoord. Nu ben ik in staat om zelf werk van hem te herkennen. Ik zag de zeefdruk van Jane Collins uit Dynasty en ik wist op voorhand bijna zeker dat dit van hem moest zijn.
Het is dus een geslaagde middag geweest. Busexperiment gelukt en genoten van de tentoonstelling. Wat wil een mens nog meer. Gewoon, dat dit we dit kunnen blijven doen en er niet weer een totale lockdown komt waardoor er niets meer mogelijk is. Juist dit soort dingen verrijken het leven en maken het pensionado zijn zeer de moeite waard. Tijd hebben voor dingen die je altijd al had willen doen, maar waar het nooit van kwam.
Mijn hond heet Hessel
vier reacties
Ja het OV is best veranderd. Hier in de randstad is bij tram en bus meestal niet eens een plank nodig. De meeste tramstations zijn opgehoogd, ik kon Henk in zijn rolstoel zo naar binnen rijden en op een apart plekje in een riem zetten. Ik had daarvoor vrij reizen als hij er bij was. De busstations zijn meestal ook opgehoogd maar veel bussen kunnen ook “knielen” tot ze gelijk met het station liggen.
Dat is inderdaad het doel van het ouder worden, de tijd krijgen om andere dingen te doen en waar je in een werkzaam leven niet aan toe komt. En natuurlijk leuke avonturen te beleven…