REPRISE
Achteraf dacht ik, ik had er helemaal niet zo goed over nagedacht, maar soms pakt een herhaling helemaal niet zo goed uit, sterker nog, het risico is aanwezig dat het op een grote teleurstelling uitloopt. Gelukkig was dit niet geval. Nadat zoonlief en kleine dochter Nina zich een aantal dagen in zijn flat in Amsterdam vermaakt hadden gaf Nina, nadat haar gevraagd werd wat ze het liefst zou doen het antwoord: "weer terug naar oma en opa."
Natuurlijk waren ze welkom. Ik had er al een beetje rekening mee gehouden en de bedden nog niet verschoond. Maar eerst was er nog een verjaardag in De Haag. 
De zestiende verjaardag van kleine dochter R. moest natuurlijk ook gevierd worden (en het feit dat P. en ik dus al 16 jaar oma en opa zijn, maar dit terzijde) en zo waren we op deze heuglijke dag als familie weer eens bij elkaar. Blijer kun je mij niet maken.
De dagen daarna waren zoonlief en Nina dus weer terug en leek het een herhaling van zetten. En opnieuw zat het weer erg mee, zodat we veel buiten konden zijn. Fietsen naar de midget golf, badminton spelen in de tuin, buiten eten, dit was allemaal mogelijk. Zoals ik het begin al schreef, soms kan een herhaling van zetten heel teleurstellend uitpakken, omdat dan de sfeer net even iets anders is, of omdat de juiste snaar dan niet meer gevonden kan worden, maar gelukkig was dat nu niet het geval. Het zoveelste spelletje memory spelen was nog steeds leuk, behalve die ene keer dan, dat ik er in slaagde een grotere stapel kaartjes te bemachtigen. Al die andere keren was het een uitgemaakte zaak, Nina veroverde de grootste stapel en het gevecht ging dan vooral tussen zoonlief en mij. Maar na een paar minuten was het zure gezicht gelukkig weer verdwenen.
Voor de jongens was het ook een drukke tijd. Natuurlijk kregen ze veel aandacht, maar er waren ook tijden dat ze even op een zijspoor gezet werden. Badminton spelen met rondspringende jongens is niet te doen, dus dan werden ze maar even aan de zijlijn geparkeerd. Ach, het is een wonderschoon stel en als het niet al te lang duurde schikten ze zich daarin wel. Zo nu en dan een kwartiertje, moet kunnen.
Maar nu is het feest echt voorbij. Morgen vliegt ze weer terug naar verwegland. Ik had haar anderhalf jaar niet gezien, maar echt vervreemd waren we niet van elkaar. Natuurlijk speelt daarbij wel een rol dat je elkaar tijdens het telefoneren kunt zien. En dat gaan we de komende tijd ook zeker weer doen. En ik ga weer een mooi fotoboek voor haar maken, zodat we deze leuk tijd toch een heel klein beetje kunnen vasthouden.
Mijn hond heet Hessel
Dat zijn gewoon de krenten in de pap! Gelukkig is het tegenwoordig wel goed mogelijk om contact te houden op afstand maar dat is tóçh anders.
Maar hier kun je weer even op teren.