WETEN
Vaak weet ik wel welke kant het uit gaat wanneer ik een blogje begin te schrijven, maar dit keer heb ik geen idee waar het zal eindigen. De gedachten en hersenspinsels buitelen over en door elkaar heen, dus ik moet wat ordening aan brengen. Het blogje mag ook niet te lang worden ik ga maar van start.
Het begon gisteravond met de uitzending van Matthijs van Nieuwkerk. Nu hij nog maar wekelijks op de tv is en niet dagelijks èn zijn programma in een ander jasje is gegoten, mag ik er graag naar kijken. Gisteren was Harry Sacksioni zijn "centrale" oudere gast. Op dat oudere kom ik straks nog even terug.
Ooit was ik nogal fan van deze gitarist. Ik heb hem zien spelen toen hij nog bij het begeleidend orkest van Herman van Veen was ingelijfd. Het staat in mijn herinneringen te boek als één van de eerste schouwburgbezoeken die ik gedaan heb in de tijd dat ik als middentwintiger ons jonge gezinnetje draaiende hield en we net iets meer financiële armslag kregen zodat we ons dit konden permitteren. Ik heb het dan over eind zeventiger jaren ten tijde van mijn eerste huwelijk.
Ik vond Harry Sacksioni een boeiende man om te zien, hij had iets en ik kon bij het draaien van zijn Elpee helemaal wegdromen bij zijn gitaarspel. Je zou nu zeggen, ik kon dan helemaal zen worden. Ergens moet ik die Elpee nog wel hebben, maar het is natuurlijk veel makkelijker om via Spotify zijn muziek weer even te laten klinken.
Het verhaal dat hij zo verschrikkelijk gestalkt is, was mij niet bekend. Ik schreef al, ook ik vond het een boeiende man, prachtige ogen, mooie uitstraling, maar ik kan mij er geen voorstelling van maken hoe iemand, de stalker, zo vreemd in het hoofd kan worden, dat het een zo'n ziekelijke obsessie van die omvang kan gaan worden. De ziekte schijnt ook een naam te hebben, namelijk het syndroom van Clérambault en staat bij de psychiatrische handleiding DSM-5 genoemd als erotomie, een subtype van grootheidswaan.
En zo ben ik weer even terug in mijn jong volwassen jaren toen ik nog maar net afgestudeerd psychiatrisch verpleegkundige was en dacht al iets van het leven af te weten, maar ik wilde meer. Ik ben de deeltijdstudie HBO maatschappelijk werk gaan doen en zo langzamerhand kwam ik erachter, dat het wel leek, dat hoe meer ik leerde hoe minder ik wist.
Als eind twintiger moest ik leren mij te verplaatsen in een oudere. Ik kwam namelijk als stagiaire leidster gezins- en bejaardenverzorging bij heel veel ouderen over de vloer. Door middel van supervisie heb ik mij toen nogal verdiept in wat het is om als oudere te leven. Ik hoor de supervisor nog uitleggen dat het leven van iemand die oud is er heel anders uitziet dan van een jonge studerende moeder met twee kleine kinderen. Zij zouden op een dag bijvoorbeeld genoeg levensvreugd kunnen hebben als het de dag is van het krijgen van het wekelijkse tijdschrift. Immers ouderen verwachten niet zo veel meer van het leven?
Ik heb altijd mijn twijfels gehad bij die uitleg en die heb ik nog. Als ik dan zo'n Harry Sacksioni zie, vijftig jaar jubileum, maar nog wel verwachtingsvol en springlevend in het leven van nu. Dit geldt ook voor André van Duin en meer tijdgenoten van mij.
Oud zijn, wat weet ik er van? Ben ik nu oud of wanneer ben ik echt oud. Ik weet het nog steeds niet. Ergens heel ver weg gaat er een belletje rinkelen, dat ik hier misschien iets mee moet doen, maar wat of hoe?
Weet je wat? Ik zie wel. Het gaat wel ergens heen. Uiteindelijk is het met dit blogje ook goed gekomen.
zes reacties
Ouder worden die je toch hoofdzakelijk lichamelijk is mijn idee, in mijn hoofd en beleving blijf ik véél jonger dan ik lichamelijk ben. Oke, ik heb wat meer mensenkennis gekregen en de tijd vliegt ineens maar verder ben en blijf ik “een jonge blom “ hoor. Dat die jonge blom door sommige lichamelijke “verouderingsvormen” sommige inspanningen wat bij moet stellen is vast nog een soort post natale depressie.
Soms begin ik ook zomaar ergens aan, een einde krijgt het altijd, maar heel vaak gooi ik dan het begin weg.
Nog nooit zovaak aan het ouder worden als dit jaar.
Na een invaliderende oogoperatie voelde ik ineens de beperkingen op me af komen. Moeite met diep zien, lezen, autorijden, snel moe bij geestelijke inspanning.
Voor de corona zat ik soms 3x p.week in de Lawei en vaak naar cursussen van dde Hovo. Hierbij de vrijheid om met de auto te gaan.
Nu voel ik me in 1x veel ouder met beperkingen.
Alla het leven gaat door en ik moet mee. Zoek dus nu uitdagingen buiten mn comfortzone. En laten we wel zijn ook in de ouderdom blijft het zelf slingers ophangen met wat je kunt. Lekker niks doen duurt niet zolang. En de wereld zit vol met leuke mensen.
Je bent zo oud als je, je voelt.
Maar dat kan per dag verschillen, zeker na al de jaren die al geleefd zijn.
Een boeiende uitzending. Vond De Breij ook al erg goed kwelen en heb gelachen om het stukje headbang-muziek voor Ester O. Dat verhaal van Herry S gaf voor mij ook aan dat je mensen zo gek kunt maken dat ze een ongeluk begaan. Zal ook gebeuren. Ben eigenlijk ook benieuwd wat de rechter er van had gemaakt als hij haar wel om het leven had gebracht. Zelf vind ik hem een zeer goede gitarist, maar verder erg saai overkomen. Je als jongere voorstellen wat er in een oudere omgaat lijkt me enorm moeilijk. Daarbij is niet elke oudere hetzelfde. Wat mij bij het ouder worden vooral opvalt is het versnellen van de tijd. Dagen lijken wel 3x zo kort te zijn als in m’n jeugd. Toen kon ik me nog heerlijk vervelen en nu is de dag daar veel te kort voor.