SCHRIJVEN
Manmoedig, of was het meer wanhopig? legde ze, vechtend tegen de opkomende tranen, de telefoon neer. Opnieuw was ze niet welkom. Ze keek naar buiten. De stralende zon, de strakblauwe lucht, het was er allemaal nog, maar voor haar gevoel was het uitbundige, wat een mooie warme zomerdag soms kan hebben, verdwenen.
Wat had ze van hem gehouden, hem gekoesterd, vertroeteld en voor hem gezorgd. Had, maar ze hield toch nog steeds van hem? Diep in haar hart weet ze dat ze hier wel eens aan twijfelt. Haar moederhart vertoont teveel littekens van de wonden die weliswaar geheeld zijn, maar waar de sporen van de geleden pijn altijd zichtbaar zullen blijven.
Ze zucht. Loslaten of vechten om dat kleine beetje wat er nog is te behouden? Ze weet het niet. Ze kan niet kiezen. Nu nog niet.
Het zou zomaar een begin van een nieuw verhaal kunnen zijn.....
zes reacties
whouw…even kruipt er wat omhoog, gelukkig weet ik dat ik welkom ben, maar sjonge…pufffff ik hoop dat het niet op jou slaat…knufff
Dan wacht ik maar rustig af of dit een vervolg krijgt.
Nu begrijp ik het allemaal niet zo goed.
Wel geloof ik dat er pijn geleden wordt.
Dat gun ik niemand, ook niet de vrouw in dit verhaal.
dan hoop ik wel dat het een verhaal met een goede afloop is!!
ot:HMS/EDS3 zijn afwijkingen aan de bindweefsels in je lijf. Ergens zit een fout gen en dat veroorzaakt dat de bindweefsels slap en niet elastisch zijn. Gevolg is dat je gewrichten snel uit de kom raken. Alle gewrichtsbanden in mijn lijf zijn zo slap dat ze de gewrichten niet op z’n plek houden.
op http://www.hms.nl kun je trouwens meer info vinden!
fijne dag nog!