FAMILIELEVEN

Natuurlijk schoot mij het liedje I think I love you direct in mijn gedachten toen ik hoorde dat David Cassidy was overleden. The Partridge Family, ik was er tegen wil en dank een beetje fan van geworden. In de vroege jaren zeventig, zo rond 1972, '73 werd deze serie volgens mij wat later op de zondagmiddag op de Nederlandse tv uitgezonden en ik gebruikte de serie als compensatie om het op de zondagmiddag toch wat gezellig te hebben.

Mijn toenmalige man was werkzaam in de verpleging en moest veel in de weekenden werken, waardoor ik alleen was met onze net geboren dochter. Vaak liep ik dan op zondagmiddag met mijn ziel onder de arm achter de kinderwagen en voelde ik mij ontstellend alleen. Dan zag ik overal om mij heen diverse jonge stelletjes gezellig samen keuvelend achter de kinderwagen, maar voor mij was dat maar zeer sporadisch weggelegd. Wanneer toenmalige P. door de week vrij was, werd zijn tijd veelal besteed aan de diverse hobby's, waaronder schilderen en àls we dan door de week wel eens samen op pad gingen was dat toch geheel anders dan op de zondagmiddag. 

Ik heb er nooit met iemand over kunnen praten. Omdat ik heel jong moeder ben geworden, had ik toen geen vriendinnen die zich in een soortgelijke situatie bevonden en bovendien was Kampen, het stadje waar we neergestreken waren, zodat toenmalige echtgenoot P. zijn vervolgopleiding in de verpleging kon doen, totaal onbekend voor mij; ik kende er niemand.

Ook bij hem vond ik destijds weinig begrip. Waarschijnlijk twijfelde ik toen al aan mijn liefde voor hem al wilde ik mijzelf waarschijnlijk nog wel graag doen geloven dat er echt wel sprake van liefde was, dus was, zo denk ik nu, de titel I think I love you een schot in de roos zonder dat ik mij daar echt bewust van was.

Met het overlijden van de zanger, verdwijnt ook deze herinnering steeds meer achter de horizon. Ik merk dat het mij nu gelukkig geen moeite meer kost om de pijn en het verdriet van destijds los te laten. Het was zoals het was.

Misschien begrijp ik nu waarom de schilderijen van Edward Hopper, waarin ik de leegheid proef, mij zo aanspreken.

zes reacties

Ik kan me voorstellen dat die periode een moeilijke tijd was waarvan de sporen altijd achter blijven. Het lijkt me inderdaad een eenzame periode…

Sjoerd, (URL) - 23-11-’17 13:53

Hoewel ik ook al jong moeder was ben ik daar gelukkig er doorgerold al was ook wel vrij veel op mezelf aangewezen in die tijd.

Rietepietz, (URL) - 23-11-’17 17:16

Gelukkig had je de muziek nog. Je hebt je verhaal aangrijpend op geschreven. Ik herken wel mijn eenzame eerste jaren op eigen benen.

Jeanne, (URL) - 23-11-’17 18:04

Zulke gebeurtenissen laten altijd sporen na, zeker als je er alleen voorstaat.

Marjolijn, (URL) - 23-11-’17 18:10

Wat verdrietig dat je je toen zo voelde.

Mrs. T., (URL) - 23-11-’17 20:59

ja, dat is dan een gevoel dat alleen op de zondagmiddag past. De zondag blijft een bijzondere dag.

Renesmurf, (URL) - 25-11-’17 21:56