DAG 1 EN 2
Nadat we zoals duizenden anderen onze fiets gestald hadden, liepen we naar de start. Ik was verbaasd, dat we direct door konden lopen, want ik had verwacht dat we achter in de rij moesten aansluiten. Dit jaar werd er voor het eerst zowel op de veertig als op de dertig kilometer met twee verschillende starttijden gewerkt. Dit was af te lezen aan het symbooltje op het polsbandje wat bij iedere deelnemer op maandag als startbewijs bevestigd was. Wij waren gladiolen, de andere groep had de wandelschoen als symbool en dit verklaart de vlotte doorstroom bij de start.
Dit jaar werd voor het eerst het parcours andersom gelopen. Na de brug links af richting Oosterhout en Valburg in plaats van rechtsaf richting Bemmel. Dat bemoeilijkte voor mij wel het feest van herkenning. Ik had graag gezien wat ik mij nog echt herinnerde van de laatst gelopen tocht van achttien jaar geleden en nu bekeek ik het ocht vanuit een ander gezichtspunt.
De eerste kilometers liep ik nog wat onwennig tussen de vele anderen, maar gaandeweg begon ik mij zekerder te voelen en kon ik een eigen pad vinden om zoveel mogelijk in mijn eigen tempo te kunnen wandelen. Er zijn heel wat kinderen van de rond de twaalf die, en petje af voor hen, die ook aan dit wandelevenement meedoen, maar ik heb ze liever niet voor mijn voeten lopen, Ze dartelen nog zo en halen je snel uit je ritme, zeker als ze met zo'n hele groep zijn en ook nog met een ballon, die alle kanten uit waaiert. Het was dus zaak om deze groep, die zich in een paar kilometer ook al verspreid had, zo snel mogelijk voor bij te zien komen.
In Elst, halverwege de route, begon het echte feest. Mede door het mooie weer was het publiek in grote getale toegestroomd. De zon scheen uitbundig en dat mooie weer werd zo rond het middaguur eigenlijk een beetje te mooi. Het werd warm en die laatste kilometers waren dan ook wel heel erg lang, zeker, wanneer de afstand op dag 1 geen 30 maar ruim 33 kilometer blijkt zijn. Iets over enen waren we binnen en wat smaakt zo'n biertje op de Wedren dan lekker....
De tweede dag mochten wij als gladiolen pas om half acht starten. Veel wandelaars hadden zich in het roze gestoken, want in de afgelopen 18 jaar is er ergens deze traditie van roze woensdag ontstaan. Voor mij hoeft het niet en ik heb hier dan ook niet aan meegedaan. In plaats van begrip krijg ik zo langzamerhand een afkeer van dit roze gedoe. Respect en begrip voor mensen met een andere seksuele geaardheid heb ik altijd al gehad, maar er wordt nu wel heel vaak en heel veel aandacht hiervoor gevraagd, waardoor ik mij niet geroepen voel mij ook nog eens zichtbaar solidair te moeten tonen. Het wordt voor mij een beetje too much waardoor ik pas.
In Wijchen was de chaos compleet. De vijftig kilometerlopers, de veertigers en de dertigers, alles komt hier samen tel daar het vele publiek bij op en het centrum barst uit zijn voegen. En toch heb ik het als één groot feest ervaren. Een kakafonie van geluiden, hossende mensen als het doorlopen even stagneerde; van de weeromstuit deed ik zelf zo nu en dan ook maar mee. Geweldig, wat een sfeer! Je moet het zelf meemaken, want het is zo moeilijk te beschrijven.
Na Wijchen ontstond er toch weer wat ruimte om een beetje in je eigen tempo te kunnen lopen. Gelukkig was het hobbelige zandpand van weleer waar ik zo tegenop zag veranderd in een aardig ruim fietspad. Het was warm, maar na twaalven verdween de zon. Met een extra rust, net voor de bebouwde kom van Nijmegen finishten wij iets voor half drie. Bij mij ontstond heel langzamerhand de overtuiging dat ik de Vierdaagse zou gaan uitlopen.
vijf reacties
De dertig kilometer heeft al heel lang twee start tijden, in ieder geval in 2008 toen ik mee liep ook al. Nieuw is misschien dat de starttijden nu aan een naam verbonden worden. Ik herken natuurlijk “de worsteling” om je eigen tempo te lopen , dat kan lang niet overal. Ik vond het altijd prettig om in de buurt van militaire te lopen, die hebben een fijn tempo.
De warmte zal vast een extra zwaar accent zijn geweest al zal de één er meer last van hebben dan de ander.
Ik vind het juist wel leuk zo`n roze dag, dat moet gewoon gewoon worden, en natuurlijk hoeft niet iedereen in het roze want het gaat om het wandelen.
Ieder zijn eigen feestje dus. En als er enkelen een ander feestje hebben mag dat ook… toch.