SMALL TALK
Omdat het nieuws in deze laatste week voor de verkiezingen overheerst wordt door het volgen van de lijsttrekkers, beperk ik mij, voor de broodnodige variatie, tot wat smalltalk. Tegenwoordig, dit in tegenstelling tot vroeger, houd ik er zo nu en dan wel van, om met deze en gene gewoon eens even over alledaagse dingetjes te babbelen.
Over het voorjaar wat in aantocht is bijvoorbeeld. Elk jaar word ik weer blij als na de sneeuwklokjes ook de crocussen weer in grote getale tevoorschijn komen. Toen ik nog in de begintijd van mijn bloggen was, kon ik daar een hele lyrische verhandeling over houden, maar na twee of drie jaar daarover een blogje gemaakt te hebben, kan ik daar niets meer aan toevoegen, dus volsta ik nu maar met het plaatsen van een foto van een kale boom èn een (oude) foto van de bloeiende crocussen.
Dochterlief houdt (nog) niet zo heel erg van smalltalkbabbeltjes. Dat ik het maar vreemd vind dat er in de verkiezingstijd maar zo weinig affiches meer voor de ramen hangen sprak haar totaal niet aan. En toen ik haar in herinnering bracht, dat we vroeger, op weg naar opa en oma, telden van welke partij er de meeste affiches hingen bromde ze wat van: ja dat was toen, dat is nu voorbij.
Het verbaasde mij dan ook dat ze, toen mijn kalknagel ter sprake kwam, en vraag me niet hoe we nu op dat onderwerp kwamen, hier op in ging. Ze kwam met een goede tip, ik moest maar eens een flesje teatree kopen en daar twee maal per dag een drupje van op mijn nagel doen. De merkwaardige geur moest ik maar op de koop toe nemen. Nadat ze het woord een paar maal herhaald had, snapte ik opeens het woord. Tea tree. Waar het vandaan komt, vraag het me niet, ik zou het niet weten.
Inmiddels ben ik bij de drogist/gezondheidswinkel geweest. Ze wisten onmiddellijk wat ik bedoelde en ik kon kiezen uit verschillende formaten. Ik heb de kleinste maar genomen, hoewel dochterlief mij verzekerde, dat ik het wel gedurende langere tijd moest gebruiken om blijvend van de kwaal af te komen.
Ondertussen ben ik in mijn hoofd nog wel bezig over de opzet om "iets" met mijn blog te gaan doen. Het commerciële moet niet gaan overheersen, maar ik zou best een bepaalde invalshoek aan mijn blog willen geven. Het middeltje tea tree zette mij op een denkspoor. Ik wil zeker niet een blog met reclame voor allerhande middeltjes voor kwalen van mensen op oudere leeftijd, maar misschien zoek ik het toch wel iets in die richting. Ik pruts in mijn hoofd nog wel even met deze gedachte en ga wel verder met mijn research.
Kijk, wat zo'n klein smalltalk onderwerpje dan toch allemaal niet uit kan richten. Het hoeven niet altijd van die grote zwaarwegende onderwerpen te zijn om toch even een blogje te maken. De kunst van bloggen is, zeker als je al langer blogt, om niet in herhalingen te vervallen, maar steeds weer kans te zien om met iets nieuw te komen.
zeven reacties
Small talk is niet zo aan mij besteed, zeker niet met mensen die ik niet ken en waar je verder dus ook nergens over kunt praten. Vreemd dat sommige mensen dat wel heel goed kunnen, mijn man bijvoorbeeld. Staat ie ergens een heel geanimeerd gesprek te voeten, vraag ik later: wie was dat? Is het antwoord: oh ik ken hem niet! 
Maar tea tree onthou ik even, tevens het pilletje van Ria, want dezelfde man…. Ik heb eerder een gebrek aan kalk, mijn nagels bladderen in de winter af, als lak van hout afbladdert. Heel irritant, ik slik al kalktabletjes en zomers gaat het goed en kunnen ze tot enige bescheiden lengte groeien.
Dus je wilt je blog omzetten in een praktisch hulpblog? Niet doen joh, af en toe zo’n blogje tussendoor is wel leuk.
Posters voor ramen, ja inderdaad die zie je niet meer (nauwelijks)! Toen wist je direct wat voor vlees je in de kuip had bij je buren! Vandaag kun je alleen nog een beetje aflezen aan wie vlagt en wie niet en de oranje wimpel is dat bepalend.
Volgens mij is het tegenwoordig not done om posters op te hangen… Dat is gekomen nadat niemand op Wilders had gestemd, en hij toch een respectabel deel van de stemmen had.
Smalltalk is mij nog steeds niet gegeven. Kijken naar voorgekookte politieke debatten ook niet. We kunnen ons toch gewoon richten op de op schrift gezette partijplannen? En ik ben het met dochter eens: posters voor de ramen, dat is niet meer van deze tijd. Want van een poster kan ik geen kuipvlees maken.
Succes met de ontwikkeling van je blog.
Misschien eens wat fictie inbrengen, dan heb je veel minder last van herhalingen. ‘t Is maar een idee.
Nee posters voor de ramen zie je niet meer.
Zelfs op de daarvoor bestemde borden ook nauwelijks meer.
Ook geen campagnefolders meer in de brievenbus, geen enkele gehad dit jaar.
Niet erg hoor, al het campagnegeld gaat toch wel op….
Lijkt me zeer vermoeiend om altijd diepgravende en informatieve gesprekken te hebben. Ik ga voor humor en neem mezelf niet zo serieus.
Het schijnt toch een bacterie in je lijf te zijn een vriendin van mij heeft heel lang er een pilletje voor of tegen net wat je wilt, geslikt en nu is het voorgoed weg bij haar. Ik ben benieuwd of je druppeltjes helpen, al heb ik er zelf gelukkig geen last van.