ALTIJD ANDERS
Trots liep ze naast me, kleindochter Rixte. Het was de eerste keer dat ze echt helemaal zelf verantwoordelijk was voor één van de honden; zij had hond Iemand aan de lijn en ik had Hessel vast. In het begin was het nog even zoeken hoe we het beste konden lopen, maar na een paar honderd meter wees zich dat vanzelf. Hond Iemand gedroeg zich voortreffelijk; hij liep heel mooi naast waardoor het Rixte na een tijdje niet meer helemaal in beslag nam en er ruimte ontstond voor een gesprek.
"Wordt dat nu niet saai oma, elke dag hetzelfde rondje?" "Nee Rixte, echt niet, er is elke dag wel weer wat anders te zien. Als er wolken zijn kijk ik graag naar de mooie luchten en zoals nu kijk ik heel graag naar het gras in de bermen. Er is zoveel te zien. Door de jaren heen heb ik zoveel bijgeleerd, als ik mijn best doe kan ik denk wel meer dan tien soorten planten opnoemen die we in de berm kunnen zien."
Samen begonnen we met het opnoemen van de planten. Rixte kende natuurlijk de boterbloem en het madeliefje, maar ook het fluitekruid en de rode klaver. "Maar dan is er ook de witte klaver", zei ik "en de pispotjes, maar hoe die echt heten weet ik niet, de zuring en de berenklauw en dan zijn er ook nog verschillende soorten gras."
"Maar dit gras is toch onkruid oma?"
"Dat weet ik eigenlijk niet Rixte", antwoordde ik, "want kijk nu in dat weiland, (zie foto onder) daar is het gras net ingezaaid, maar ik zal nooit bloeiend gras zien, want daar krijgt het de kans niet voor omdat het altijd gemaaid gaat worden voordat het bloeit. Dus of het maar één soort gras is weet ik eigenlijk niet, maar het is wel gras wat we willen en dan is het opeens geen onkruid".
"Gek he, oma," zei Rixte en daarna vertelde ze dat ze het zo jammer vond dat ze op deze school maar drie keer een les over de natuur kreeg. "Drie keer maar, oma, vorig jaar zijn we een keer naar buiten geweest en vertelde iemand iets over het verschil van poten en planten, dit jaar mochten we zelf iets in de grond stoppen en volgend jaar, dat is dan in groep acht, mogen we iets gaan oogsten. Belachelijk, zo weinig les als we daarover krijgen", besloot ze haar uitleg.
Ik schoot in de lach en daardoor moest ze er zelf ook om lachen. "Ach Rixt, misschien komt het op de volgende school wel goed". "Ik hoop het," zuchtte ze en toen vond ze het hoog tijd worden om ook wat aandacht aan "haar" hond te geven. Ze sprak Iemand toe en zei tegen hem dat hij toch wel heel eg braaf was. Prompt verstapte Iemand zich en kwam de riem tussen zijn poten terecht en als een volleerde hondenuitlaatster gaf ze het commando: Iemand! Poot goed!, waarop Iemand dan zijn rechter voorpoot optilt zodat de riem er onderdoor kan en de lijn weer mooi aan de zijkant zit.
Voor we er erg in hadden waren we al weer bij het dorp en hadden we ons rondje van bijna vier kilometer er opzitten. Ook al loop ik dit rondje bijna iedere dag twee keer, het is iedere keer weer anders, maar de herinnering aan deze keer zal ik wellicht niet zo gauw vergeten. Ik rijg hem aan de ketting van de vele fijne momenten behorend bij dit dagelijkse rondje.
zeven reacties
Op blogs lees ik veel te weinig dialogen. Ik denk wel eens, dat ik zowat de enige ben die dat doet. De meeste mensen beschrijven wel zaken, maar veel te algemeen. Jij doet het nu ook en ik vind het geweldig leuk. Geeft een veel beter beeld meteen. ‘Poot goed’, whahahahaha….. Rixte is/wordt vast een hondenmens. Oma, meisje en hond: alledrie bráááááf.
En waarschijnlijk denkt Rixte er precies eender over! Een echt natuur kind komt uit je verhaal naar voren.
Een rondje met je kleindochter om in te lijsten. Ik denk dat Rixte er precies zo over denkt. Al zal ze zich dat pas later realiseren.
Lieve groet
ja, groot gelijk Hanscke. je ziet zo veel als je wandelt en/of de honden uitlaat en wat gezellig zo met je kleindochter.
overigens het pispotje heet ‘winde’ of hagewinde.
Dat zijn momenten met een gouden randje…