VOGELDRAMA
Weken hebben we mogen genieten van het mooie blijspel dat de vogels voor ons opvoerden. Eerst hebben we gezien hoe de familie Meelkoos met de familie Muts strijd leverden om onze mooie tuinvilla die wij beschikbaar hadden gesteld. Het is uiteindelijk de familie Muts geworden die gebruik gingen maken van het huisje. Ze hebben er vrij lang over gedaan om gesetteld te raken, maar uiteindelijk was er genoeg aan meubilair naar binnen gedragen om zich te gaan nestelen.
Een tijdlang zagen we maar één vogel en of dat het mannetje of het vrouwtje was viel voor ons niet vast te stellen. Zo deskundig zijn we nu ook weer niet. Op een mooie dag zagen we dat het tweetal om de beurt het huis binnen gingen en soms tegelijk. Wij wisten het bijna zeker, er waren kleintjes!
Op zekere dag kwam ik thuis en zag ik het beddengoed buiten hangen. Tegelijkertijd kregen we bezoek van allerlei vogels, waaronder de Vlaamse gaai, die we nu liever even niet zagen komen, want wij vermoedden dat de tijd was gekomen dat de kleintjes groot genoeg waren geworden om buitenshuis te gaan spelen. Ook cirkelden mooie grote roofvogels boven onze tuin, maar ook dat stelden we nu even niet op prijs.
Of ik echt twee kleine vogeltjes heb zien uitvliegen weet ik niet zeker, want het vervolg heeft mij danig in de war gebracht. Wij dachten dat het nest leeg was, maar 's avonds vloog er toch weer een vogel met iets in zijn snavel naar binnen. P. is heel voorzichtig op onderzoek uit gegaan en voelde dat er nog wel terdege jonge vogeltjes in het nest zaten en inderdaad hoorden wij ook zacht gepiep.
Er ging weer meer dan een week voorbij van af- en aanvliegen. Eén van de twee ouders bleef vaak heel lang voor de opening zitten om een praatje met het kroost te maken. Aan het eind van vorige week zagen we steeds een kop van een klein vogeltje door de opening van het huisje en het jong zat maar te schreeuwen en te krijsen als één van de ouders kwam aanvliegen....
Ik vond het zo vermakelijk waardoor je dan waarschijnlijk ook elke verandering waarneemt, want tijdens onze tuinwerkzaamheden merkte ik dat in tegenstelling tot andere dagen, er al een hele tijd geen vogel meer kwam om het jong te voeren. Het jong hing half uit het huisje en krijste en schreeuwde, maar de ouders waren nergens te bekennen. Ik had trouwens de laatste twee dagen het idee dat er nog steeds maar één van de ouders kwam, want ik zag ze nooit meer samen en naast de roofvogels was er ook wel eens een kat in de tuin die wegspurtte als wij thuiskwamen.
Nadat wij ons een flink aantal uren afzijdig gehouden hadden en het jong nog steeds niets gekregen had, besloten wij in te grijpen. We hadden nog een vogelkooitje en wilden proberen het jong of de jongen daar in te krijgen. Dan kon ik ze in ieder geval voeren en water geven.
Het plan mislukte. Het jong bleek opeens krachtig genoeg te zijn om er uit te fladderen. Het kon echt al een beetje vliegen. Wij dachten: wegwezen, want als de ouders er nog wel zijn zullen ze zeker komen om hun jong te helpen. We hebben de hele avond gewacht, maar van het ouderpaar ontbrak elk spoor. Het kleintje hipte onder de struiken wat heen en weer en wij hoopten dat het zich verder wel kon redden. Het bleek ook maar om dit éne jong te gaan, want meer vogeltjes zaten er niet meer in het nest. Nog wel een eitje wat niet uitgebroed was. Zou er dan toch sprake zijn geweest van verschillende opeen volgende nesten?
Aan het eind van de volgende dag, toen we onze jongens (hond Iemand en hond Hessel) wilden uitlaten, zagen we op straat een klein jong vogeltje liggen, half platgereden. Wat er dan door je heen gaat wil je niet weten. Het eerste wat je denkt is: het zal toch niet "ons" vogeltje zijn.... Gek he, ieder ander vogeltje zou ook best vervelend zijn geweest, maar als het juist dit vogeltje zou zijn, raakt het je toch veel meer.
Het ouderpaar hebben we nooit meer gesignaleerd, waar die gebleven zijn is voor ons een grote vraag. Het is echt heel jammer dat het mooie blijspel uiteindelijk geëindigd is in een treurspel, tenzij dat éne kleine vogeltje wat we soms zien rondfladderen toch "ons" vogeltje zou zijn. Het liefst zou ik me aan die gedachte vastklampen omdat de afloop dan toch net iets minder dramatisch is.
negen reacties
menselijk ingrijpen is altijd ongewenst. Maar de natuur is zo hard dat we geneigd zijn om daar een mouw aan te passen.
ja, er is een hoop leed in de wereld, en dan met name in de dierenwereld. Daarom is de natuur ook zo overvloedig, dan kan het wat hebben. Voor de soort maakt het niet uit, maar sneu is het wel.
.Niet leuk, want je wilt gewoon dat het allemaal wel goed afloopt. Wij hadden jonge meesjes in de nestkast op het punt van uitvliegen. Dat duurt echt wel even en wij hielden dus onze kater Bolle binnen als we zelf niet in de tuin konden zijn om op te letten. Heel lastig, maar we deden echt ons best om die beestjes een kans te geven. Ik was in de tuin en Bolle lag onder mijn stoel. Maar toen moest ik naar binnen om de telefoon (die toen nog niet meeneembaar was) aan te nemen en vergat Bolle. Toen ik weer buitenkwam had hij een kleintje al half op en was bezig met de tweede. Ik haatte mijn eigen lieve volgevreten kater op dat moment ontzettend. Maar die dingen gebeuren nou eenmaal. Ik heb er die nacht slecht van geslapen, dat dan weer wel.
Wat een droevig verhaal. Wel mooi opgeschreven maar zulks moet gewoon op beide pootjes terecht komen. Het verhaal werpt me terug naar die keer dat een koolmezenjong hier wilde uitvliegen en voor mijn ogen door een vanuit het niet aanstormende Vlaamse gaai (die je normaal nooit, nooit, nooit ziet) uit het vlieggat werd geplukt. Dagen was ik razend. Dus je begrijpt, ik zat hier ook op het puntje van mijn stoel. Helaas, helaas.
Altijd heel bijzonder om broedende vogels te kunnen volgen. Het gebeurt wel vaker dat de ouders niet meer terugkomen, meestal omdat er gevaar in de buurt is, katten bijv, of roofvogels zoals je zelf al zegt. Maar dat is nou eenmaal de natuur.