WEEMOED
Pinksteren maakt mij ieder jaar weer een beetje melancholisch. Hoe ik ook wroet in het verleden, ik kan niet achterhalen waar het vandaan komt. Trauma's, ooit opgelopen in het verleden kunnen het dus niet zijn. Of het moet al zijn dat het pinksterverhaal van de vurige tongen boven de hoofden van de discipelen mij als kind niet zo erg aansprak.
Nee, ik zoek het meer in de sfeer van het afscheid nemen. Afscheid van iets waar zo lang naar uit is gekeken. In maart begint het al. Dan voel ik de lentekriebels en met het ontluiken van de natuur kan ik mij zeer verheugen op de komst van de extra vrije dagen die in het verschiet liggen. Als de natuur in mei tot volle bloei is gekomen, lijkt het wel of er buiten feest gevierd wordt. Prunus, sering, gouden regen, meidoorn en vele andere bomen hebben hun feestgewaad aan. Er is nieuw jong leven in de sloten, zoals eenden met hun jongen, de meerkoeten niet te vergeten. De weidevogels die luid schetterend hun jongen proberen te beschermen. Daarbij opgeteld zo nu en dan die extra vrije dag, het lijkt niet op te kunnen.
En dan komt Pinksteren. En het lijkt wel of, als Pinksteren geweest is, al dat moois op de één of andere manier verdwijnt. Bomen worden gewoon groen, kleine eendjes worden gewone grote eenden en de dartelende lammetjes zijn gewone schapen geworden. Kortom de lente is overgegaan in de zomer. Het jonge, het nieuwe, het veelbelovende is er niet meer. Ook het uitzicht op de extra vrije dagen is verdwenen. Dat alles maakt mij met Pinksteren altijd even wat weemoedig.
Maar niet voor lang, want de zomer kan ook prachtig zijn.
zeven reacties
Ik heb een ‘lege’ reactie van je gekregen. De zaterdag voor Pinksteren maakt mij droevig. Op die dag, een aantal jaren geleden, werd Martijn voor de tweede keer aangereden…
Pinksteren is voor mij ook voor altijd verbonden aan afscheid. Mijn moeder overleed in 1987, totaal onverwachts, op eerste Pinksterdag……
Pinksteren is voor mij juist altijd een weekend van niks moeten. Vrij zijn. Vaak feesten en vooral feestdagen die niet verbonden zijn aan verplichte familie bezoeken etc.
Mooi geschreven, Hanscke. Ik begrijp wat je bedoelt. Ik heb het zelf met het naderen van 21 juni, de langste dag. Daarna voelt alles nét even wat minder. Triest dat de dagen weer in lengte gaan afnemen. Toch hou ik enorm van juli en augustus, maar ik hou vooral van die lange, lichte avonden.
pinksteren associeer ik altijd met mooi weer en fietsen. (dat heb ik dan ook gedaan vanmiddag). vroeger vond ik pinksteren ook vreselijk, maar meer vanwege ouders, geloof, nette kleren, zondag, klassieke muziek, maar dat was heel vroeger.
Nu is de wereld weer “af”
Nu ook geen vrije dagen meer tot de zomervakantie, en na die vakantie loert de herfst al weer.