VERLANGEN
Het overviel mij opeens, het verlangen naar een sigaret. In de ruim tien jaar, dat ik niet meer rook, heb ik dat gevoel nog nooit gehad en vrijdagavond was het er opeens. Het was de maandelijkse inloopavond van de Red Hatters. Het gezelschap was dit keer niet zo groot. We zaten buiten op een terras, de temperatuur was goed, maar het was een beetje donker weer, wat ongetwijfeld bijgedragen zal hebben aan het sfeertje wat ontstond.
Wat eigenlijk nooit eerder gebeurde, omdat we er meestal voor kiezen om vooral de leutigheid de kans te geven, ontstond nu. We raakten wat dieper met elkaar in gesprek. Er werden over en weer wat vertrouwelijkheden met elkaar gedeeld en plotsklaps ontwaakte in mij de lust naar een sigaret. Nooit eerder heb ik dat verlangen gehad. Achteraf denk ik dat het meer de omstandigheden zijn geweest die mij zozeer triggerden dan echt het verlangen om weer te gaan roken, want natuurlijk heb ik dat niet gedaan. Bovendien rookte er niet één dit gezelschap en dat was vroeger in het vrouwencafé wel anders, want dat was het waar dit alles mij aan deed denken. De tijd dat ik nog jong was en bezig was mijzelf op allerlei fronten te ontdekken en herkenning vond in de verhalen van de anderen.
Ik vond dit alles wel interessant genoeg om het woord verlangen eens nader onder de loupe te nemen. Het heeft nogal vele invalshoeken. Het kan dus met lust te maken hebben, maar evenzogoed met eisen of claimen. Voor mijzelf heeft verlangen ook altijd iets van wensen, maar ook iets van smart en heimwee.
Verlangen naar vroeger, naar dingen die voorbij zijn en niet meer terugkomen, verlangen naar de tijd toen de kinderen nog klein waren. Gelukkig heb ik geleerd niet meer te blijven hangen in dat verlangen, maar te leren kijken naar wat er nu gebeurt. Zo kan ik nu echt enorm genieten van de tijd waarin ik nu leef. De twee honden brengen mij veel levensvreugd en de komende dagen zullen gevuld gaan worden door de logeerpartij van onze kleindochter Nina uit Roemenië. Het verlangen om haar te zien wordt met haar komst helemaal vervuld.
negen reacties
Ik rook al meer dan 30 jaar niet maar ben, gevoelsmatig, nog altijd een roker.
Wanneer iemand naast me een sigaret op steekt kan ik daar echt van genieten.
En ja, dus ook na dertig jaar zou ik diep in mijn hart graag weer gaan roken.
In november 1992 ben ik gestopt met roken en heb mezelf beloofd nooit meer een sigaret op te steken. Ik ben er helemaal van af. Het gekke is dat ik in dromen nog regelmatig rook. Dan stap ik al rokend een bus in, alsof dat de gewoonste zaak van de wereld is. Geen idee waar die “bravoure” (of asociaal gedrag) vandaan komt. Ik ben blij dat ik van de sigaretten af ben.
Een fijne tijd met je kleindochter!
lieve groet kakel
Vrouwen die roken in het het openbaar vind ik sowieso niets, ik weet niet hoe dat komt, maar een vrouw die rookt is niet mijn keuze meer. Ik weet al niet meer hoe lang ik niet meer rook, maar weet ook zeker dat ik het niet meer ga doen… De behoefte is door voorgaande ervaringen geheel weg…
Verlangen: ja,ik herken het. ik verlang heel vaak naar zon. ik heb dan ook moeite te vertrekken hier vanuit de zon. heel veel plezier met je kleindochter
Heb jij een Roemeense kleindochter?
Dat verlangen naar sigaretten heb ik niet, ik ben al in 1982 gestopt. Ik ben denk ik nooit een echte roker geweest. Ik vond volle asbakken toen ik rookte ook al smerig. Ben heel blij dat roken uit is en er in openbare ruimtes niet meer mag worden gerookt. Ik ken ook haast niemand meer die rookt. Asbakken heb ik al jaaaaaren niet meer.
Ik vraag me af wat het verschil is tussen mannen en vrouwen die roken in het openbaar. Ik rook zelf niet is begrijp het van beide kanten niet.
Ondertussen vond ik dit een waardevol blogje, zo’n woord eens onder de loep te nemen en eens voelen hoe je daar tegenover staat. Mooi. Ondertussen refereert het voor mij ook aan het bijzondere item dat ons allen ter beschikking staat: de herinnering. Je kunt je erin verliezen maar je kunt ook (zoals jij hier zo mooi doet) terugkijken en afrekenen met gevoelens die van toen en niet meer van nu zijn. Sterk als je dat kunt. Het maakt het nu zoveel waardevoller.
Prima blogje.
Ik heb het ook regelmatig, maar geef er ook niet aan toe natuurlijk.
Veel plezier met je kleindochter!