Gisteren liep ik voor mijn zieke vader boodschappen te doen en toen voelde ik sinds lange tijd weer iets van keuzestress. Bij een aantal producten had hij duidelijke instructie gegeven. Volle cholocademelk moest ik kopen. Op het pak moest staan "de enige echte". En ook over de beschuit bestond geen misverstand, Bolletje eierbeschuit moest het zijn. Bij de boter raakte ik het spoor kwijt. Daarover had hij niets gezegd. Moest het nu becel zijn, bona, of roomboter? Ook bij de chocolaatjes wist ik het niet meer. Wat had nu zijn voorkeur, Droste, Baronie of het goekopere soort van De Heer omdat je het verschil toch niet proefde? En hoe zat het nu met de eieren. Moesten het scharreleieren, viergranen eieren of ecologische eieren zijn?

Ik ben zelf in mijn koopgedrag erg gemakzuchtig te noemen. Ik laad mijn wagentje vol met producten die ik nodig denk te hebben en ik koop al jarenlang producten van hetzelfde merk zonder ooit van merk te veranderen. Ik kijk nauwelijks naar wat er nu weer  in de reclame is en aan prijsvergelijkingen tussen de verschillende winkels doe ik al helemaal niet. Mijn slogan is: Bij de één kost het geld en bij de ander moet ik ook betalen.

Maatschappelijk gezien is men niet echt blij met mijn koopgedrag zo las ik in de krant. Ik blijf namelijk in gebreke. Door mijn beoordeling over de prijskwaliteitverhouding achterwege te laten door geen bewuste keuzes te maken ontstaat er geen corrigerende werking door mij als consument veroorzaakt. Maar ik heb genoeg vertrouwen in mijn medemensen. Zij doen de corrigerende werking voor mij er wel bij. Het heeft nu eenmaal niet mijn interesse.