STILSTAND
Heel even vond ik het vervelend toen ik merkte dat ik op de avond van het songfestival een afspraak met een bevriend bridge-echtpaar had gemaakt. Bijna onmiddellijk daarna kwam het besef dat ik niets zou missen omdat ik het songfestival al jarenlang niet meer leuk vind. Dat de kreet "songfestival" niet veel meer is dan een associatie, verbonden aan vroeger, aan een enkele keer.
Bijvoorbeeld aan de tijd dat ik nog tiener was en ik één keer het songfestival moest missen, omdat ik op verjaardagsvisite van een klasgenootje moest en dat toen de tv toch werd aangezet en we met z'n allen gingen kijken. Of die keer dat dat jonge Italiaanse meisje Gigliola Cinquettie won. Of die keer toen ik hoogzwanger op visite bij mijn ouders was en Teach In won. Of de tijd dat dochterlief puber was en we heel genoeglijk samen zaten te kijken en we vooral veel commentaar op alles en iedereen hadden.
Met het uitéén vallen van de Balkanlanden en de USSR is er veel veranderd. Uiteraard vind ik dat elk zelfstandig land uit Europa de gelegenheid moet krijgen om mee te kunnen doen, maar zoals het nu georganiseerd wordt werkt het niet. Tijd om te veranderen lijkt mij, maar dan ook echt veranderen en niet iets met alleen een nieuw sausje overgieten. Nee er zal een heel nieuw format ontworpen moeten worden. Men blijft nu te veel doorsudderen op een formule uit vervlogen tijden. Dat maakt het songfestival er voor mij niet aantrekkelijker op, zodat ik niet het gevoel heb dat ik wat mis.
vier reacties
Ze kunnen best een uurtje eerder beginnen, en het moet wat goedkoper.
Zulke dure decors zijn lelijk, dat kan allemaal veel simpeler.
En de dansjes en zo worden ook doodgerepeteerd, erg jammer.
Het songfestival is om te huilen. En de winnaars kunnen vaak niet zingen, hooguit een leuk verkleedpartijtje houden. Net als Penguin zeg ik: jammer
Ik weiger te kijken. Een grote schertsvertoning is het geworden. JAmmer…