ET ALORS CINQUE
Vandaag geen foto's, maar een blik op de camping door mijn ogen gezien
Het leven op een camping is een verhaal apart. Toen wij hier aankwamen, waren er nog maar weinig plaatsen bezet. We mochten gaan staan waar we wilden. De keuze viel op een mooie ruime kavel met zowel zon als schaduw. Het gemis aan WiFi bij de caravan en ook het ontbreken van een kantine namen we voor lief.
Van de zeven bezette kavels bleken er een paar ook nog geen bewoners te hebben en toen na twee dagen het Nederlandse echtpaar een eindje verderop ook nog vertrok, dreigde het wel heel stil te gaan worden. Gelukkig kwamen er tegen de avond wel steeds een aantal campers, zodat er toch nog enige reuring was en soms bleef een camper wel twee opeenvolgende nachten staan, wanneer men een dag wilde fietsen.
Maar na een dag of wat veranderde wat. Zo sloeg een jong mens, alleen en met heel lang haar, een paar kavels van ons vandaan, zij tenten op. Een dag later kwam er een Franse caravan in ons straatje staan, vlak naast het jongmens en aan het begin van ons straatje, schuin tegenover ons, werd er een camper geplaatst, met de bedoeling hier een dag of wat te willen staan.
Het begon opeens een beetje op een echte camping te lijken. Maar er kwam nog meer. Op zaterdagmorgen kwamen er al voor de koffie, twee caravans binnen rijden en ook zij zochten een plekje in ons straatje. Opeens was er van alles te zien en te beleven.
Het jongmens met het lange haar sliep elke morgen betrekkelijk lang uit, maakte dan op de hoedenplank van zijn auto voor zichzelf een ontbijt, inclusief een warm kopje thee wat hij maakte door met de waterkoker naar de wasgelegenheid te gaan om zo aan warm water te komen, want hij was niet aangesloten op de elektriciteit. Daarna vertrok hij en zagen we hem niet voor het donker was weer terug.
De eigenaar van de camper bleek een enorme kletsmajoor te zijn. Hij knoopte een praatje aan met de man van de ook net binnengekomen caravan en dit eerste praatje duurde meer dan een uur. Een volgend gesprek had de lengte van bijna twee uur. De volgende dag maakte hij een praatje met de bewoners van de twee andere caravans die bij elkaar bleken te horen. Dit gesprek heeft ook meer dan een uur in beslag genomen.
De bewoners van deze twee caravans bleken twee oudere echtparen te zijn die door hun kinderen daar waren geïnstalleerd. Vermakelijk is om te vermelden dat één van de oudere vrouwen nog continu in zo’n ouderwetse jurk jasschort rondliep, behalve als ze met haar man in de mooie nieuwe dure Peugeot wegging. Deze mevrouw was erg onder de indruk van de gehoorzaamheid van onze honden. Omdat het in het begin zo rustig was, hadden wij een touw gespannen waar de honden achter moesten blijven als wij ze niet aangelijnd hadden.
Opeens viel het ons op dat er ook nog een echtpaar ergens was neergestreken met een auto met een open dak. Open dakje, regen in het bakje, zoals P. plachtte te zeggen als zij voorbij kwamen. Het bleken ook nog Nederlanders te zijn.
En zo kon het zomaar gebeuren dat de camping ‘savonds voor meer dan een derde gevuld was. Een paar dagen later kregen we echt buren. Het was een Engels echtpaar die uit Zuid Frankrijk gevlucht waren vanwege de muggen bulten. Daar waren zoveel muskieten geweest, zoals ze vertelden. En kletsen dat deze mensen doen. Wat ze allemaal aan elkaar te vertellen hebben,ik heb geen idee, maar het is geen moment stil.
Gisteren kregen we nieuwe buren. Ook Nederlanders. Ze zij wel aardig maar zo pietje precies. Zelfs de binnenkant van de motorkap werd nog afgenomen. En zo valt er op de camping zelf ook heel wat te beleven.
acht reacties
Het bekijken van de medekampeerders is een van de leuke dingen van kamperen. Net of je op de boulevard of op het Leidseplein zit.
Vrijheid blijheid. Maar als er ‘verplichte’ bezoekjes komen, is het voor mij geen kamperen meer.
Dit is nou een van die verhalen die niet-kampeerders het gevoel geven volledig gelijk te hebben. Is kamperen vrijheid? Onvrijer kun je niet zijn met al dat gekoekeloer naar elkaar.
Nou, jij bent een heel goeie observeerster, hoor. Ik ken bendes lui, die hiervan absoluut keihard gaan gillen, maar ik vind het wel grappig.
Hanneke verwoord eigenlijk aardig de gevoelens die ik bij dit verhaal binnen voel sluipen….ik ben géén kampeerder dat is wel duidelijk!
Mijn meest geliefde gezegde is ook “hou van je buren maar laat de schutting staan “en op een camping staan meestal geen schuttingen
Ja, ook aan mij is dit niet besteed, kamperen. Maar ik vind het wel heel vermakelijk om je verhalen erover te lezen!
Voor wie wat wil zien is er op een camping genoeg te doen…