VERSCHERPT TOEZICHT
Het verbaast mij niet echt, dat het woonzorgcentrum waar mijn vader woont onder verscherpt toezicht is gesteld. Hoewel het in het afgelopen jaar met de gezondheid van mijn vader redelijk goed is gegaan, heb ik toch ook wel het één en ander aan te merken. Het zorgcentrum is er erg op gebrand geweest om ook verpleeghuiszorg in het pakket te mogen hebben en nu wordt als een reden van het niet goed functioneren in een brief aan ons, betrokken familieleden uitgelegd, dat de bewoners veel meer zorgbehoeftig zijn geworden en dat dit veel meer tijd en overleg vraagt.
En tijd, daar ontbreekt het de verzorgenden aan. Alles moet even gehaast gaan. Iedere keer wanneer ik zie, dat mijn vader, wonend op de vierde etage, een kopje koffie in een kartonnen bekertje uit de koffieautomaat van beneden gebracht wordt, erger ik mij. Ik heb al een aantal malen aan een betreffende verzorgende gevraagd, of zij de koffie thuis ook uit kartonnen bekers drinkt. Ik leg dan uit, dat ik dit een weinig huiselijke situatie vind, terwijl het wel om de thuissituatie van mijn vader gaat.
Hierna is men er toe overgegaan, om de koffie dan maar in het appartement van mijn vader over te gieten in een kopje van hemzelf. Echt lekker warm is de koffie dan al niet meer. En soms merk ik, zoals gistermiddag, het was zaterdag, dat er op een middag helemaal niemand komt om hem iets te drinken te geven. Geen thee, geen koffie, helemaal niets. En het kan niet komen doordat men dit deze middag aan mij, de familie heeft overgelaten, want echt, ik heb op weg naar het appartement van vader, niemand gezien of gesproken.
Ik weet dat een groot deel van het verzorgend personeel echt probeert om goede zorg te verlenen, maar dat er in de aansturing van het personeel het een en ander aan schort. Heel lang heb ik gedacht dat ik misschien wel te kritisch was. Omdat ik als stagedocent van verzorgenden in opleiding in heel veel verschillende tehuizen kwam, maakte ik wel eens vergelijkingen. Het tehuis waar men vader woont zou ik met mijn kennis van zaken zeker niet als een toplocatie hebben willen aanmerken. Het gebouw zelf, de sfeer, het personeel wat vrij onzichtbaar is, heeft geen warme of uitnodigende uitstraling.
Misschien vraagt u zich nu wel af hoe mijn vader daar dan terecht is gekomen. Tja, dat is mede een gevolg van de zegeningen van de vele fusies. Wij hadden toen geen keus. Het tehuis waar hij graag heen wilde, had wegens renovatie een woonstop, maar zo werd mij verzekerd, er was weinig verschil tussen dat tehuis en het tehuis waar hij u woont. Het behoorde immers tot dezelfde organisatie. Wat men gemakshalve? vergeten heeft te melden is het verschil in signatuur van beide tehuizen. Vader was veel beter op zijn plek geweest in een tehuis gebaseerd op een christelijke identitieit. Misschien had hij zich daar dan wat meer op zij gemak gevoeld.
Ik ben zeker van plan om op de uitnodiging in te gaan wanneer er gesprekken gevoerd gaan worden met de familie van de bewoners. Ik ben ook zeer benieuwd hoe het nu verder gaat en welke maatregelen er nu verder gnog enomen gaan worden. Ik blijf het verder volgen, als betrokken familielid, maar ook vanuit oprechte belangstelling en maatschappelijke betrokkenheid. Ik heb mij in het verleden wel eens afgevraagd of dit soort maatregelen ook enig effect opleveren, ik krijg nu de kans om hier een antwoord op te krijgen.
tien reacties
Het is allemaal heel erg moeilijk, en zwaar. Het is en blijft mensenwerk allemaal, dat moeten we niet vergeten.
Het lijkt me zo vreselijk daar op den duur terecht te moeten komen, ik moet er werkelijk niet aan denken, hoe goed het ook zijn mag.
Het is een grote chaos in de bejaarden en verzorgingswereld.
De indicaties zijn allemaal flink opgeschroefd waar men aan moet voldoen.
Lukt dat niet vallen ze buiten de boot.
Heel moeilijk allemaal, zowel voor de huidige bewoners, als voor de medewerkers die gewoon op de werkvloer hun werk moeten doen.
Ja, en dan te weten dat er zoveel professionele hulpverleners thuis zitten met een uitkering omdat er zo nodig bezuinigd moet worden. Waar moet dat heen? Ik erger me drie slagen in de rondte over deze dingen. We worden een ongelooflijk a-sociaal land voor de ouderen. Het is kennelijk de bedoeling dat ze snel zelf een eind aan hun leven maken of zo. Aan onze eigen toekomst denk ik maar liever niet, want het zal nog wel veel erger gaan worden.
Naar mijn gevoel is het zo lastig geworden omdat er meer ouderen zijn gaan aanleunen. Dwz alleen mijn vader is een half jaar in een zogenaamd revalidatiehuis geweest, maar nooit in een bejaardenhuis. Mijn moeder net zo min. Mijn beide opa’s hebben wel jaren in bejaardenhuizen doorgebracht en daar had het personeel geen omkijken naar. Ze mankeerden niets en 1 opa deed er de tuin en haalde boodschappen en werd dus meer als toevoeging aan het personeel gezien.
Nu komen alleen nog de moeilijkere gevallen in een verzorgingshuis. Per persoon hebben die veel meer aandacht nodig. De ouderen die niets mankeren delen nu niet meer mee in de kosten omdat ze op een andere manier zijn gehuisvest zoals aanleunwoningen. Verzorgingshuizen worden zo per inwoner erg duur en de managers proberen dat op te lossen met minder personeel en personeel dat ‘effectiever’ werkt. Die aanpak lukt niet echt en ik zou zelf kiezen voor meer autonoom personeel en minder en vooral goedkopere ‘managers’.
Als zo iets kleins als een kop koffie nog niet eens normaal aangeboden kan worden, kunnen we ons wel voorstellen wat er nog meer mis gaat.
Heel jammer en voor je vader heel vervelend.
Ik zou zeker ook gaan als er gesprekken met de familie gevoerd gaan worden.
Sterkte!
Ik zou bijna zeggen “breek me de bek niet open” ! In het woonzorghuis waar vriendin Marion woont is geen sprake van onder toezicht stelling en dáár gaat al genoeg fout!
Gelukkig heef Marion zélf alles nog op een rijtje zodat ze zélf nog overal achteraan kan want er wordt héél veel “vergeten” dat even uit de losse pols toegezegd wordt.
Inderdaad zullen de bezuinigingen daar wel gedeeltelijk de oorzaak van zijn, de mensen hebben óók maar 2 handen , maar het deugt natuurlijk niet dat men slordig is met naar artsen bellen, medicijnen aanleveren en van alles en nog wat! Lang leve de duurbetaalde zorg maar niet heus.
Ook ik heb ervaring met de tehuizen waar mijn ouders en schoonouders destijds woonden. En dit zijn ook geen prettige ervaringen. Mijn schoonvader kreeg op den duur haast nooit koffie meer, zijn boterham werd op het tafeltje naast de deur gezet, terwijl hij nauwelijks kon lopen. Op zijn begrafenis was r niemand van het huis! Mijn vader was dement en in zijn tehuis waren er ondeskundige verzorgers die ongeduldig, gehaast en onbeleefd waren. Ook wel anderen natuurlijk, maar die nare ervaringen blijven op je netvlies gegraveerd staan. Afspraken werden maar zelden nagekomen!
Ik ben van mening dat er in veel tehuizen veel tijd aan vergaderen en overleg wordt gedaan. Heel goed, maar het gaat ten koste van de handen aan het bed.
Ook de aansturing behoeft idd wel verbetering. Een van de jonge meisjes in het tehuis zei, terwijl wij aan het sterfbed van mijn schoonvader zaten, tegen ons: prettige dag, he! Tja…..
Kwaliteit van leven komt zo wel erg in het gedrang. Eigenlijk jammer want er gaan kapitalen om in de zorg. De enige die er wat aan verdienen zijn de zorgverzekeringen…