SNELLE INDRUKKEN
Haastig loop ik door de hele lange entree van het ziekenhuis. Het is er altijd druk met gaande en komende mensen. Ik doe een stapje opzij om twee tegemoetkomende, luid tegen elkaar pratende, vrouwen te ontwijken. Daarmee kom ik achter een groepje mensen terecht die dezelfde kant uit gaan als ik, maar het gaat zó langzaam. Een van hen, gekleed in een joggingsbroek en een mouwloos hemdje waardoor de rijk getatoeëerde armen goed zichtbaar zijn, wordt voortgeduwd in een rolstoel en zit vast aan een verrijdbare infuusstandaard. Ik probeer hen voorbij te komen, dat lukt.
Een tel later loop ik al weer vast achter een ander groepje mensen. Een hele familie, bestaand uit ouders, waarvan de één een wandelwagen met peuter voortduwt, geflankeerd door waarschijnlijk een paar grootouders, een paar tantes met nog wat ronddartelende kinderen en allemaal druk met elkaar pratend in een taal die niet de mijne is. Ze nemen zo ongeveer de hele breedte van de grote lange binnenstraat in beslag. Geen doorkomen aan.
"Rustig Hanscke", vermaan ik mij zelf, "waarom toch altijd die eeuwige haast" en terwijl ik mijn tempo wat aanpas kijk ik om mij heen. Schuin naast mij loopt een vrouw van mijn leeftijd, goed gekleed, met een tas schuin over haar schouder zoals ik denk dat het moet, maar wat ik zelf nooit voor elkaar kan krijgen. Of het hengsel knijpt mijn keel af, of de tas hangt te ver naar achteren of het hangt te veel op mijn buik.
Ondertussen loop ik te bedenken dat ik op deze manier maar niet verder kom met het verhaal wat ik in mijn hoofd aan het componeren was. Een groot deel van wat ik als grote lijnen bedacht had lijk ik al weer kwijt te zijn.
Eigenlijk wil ik dit niet, al deze mensen zien en al die vluchtige indrukken moeten opdoen. "Zou dat de reden van mijn haastige tred zijn?" zo vraag ik mij af. Maar het kost elke dag toch ook een hoop tijd, zo'n zieken bezoek, gaat het door mij heen. Elke middag ben ik er toch bijna drie uur aan kwijt.
En dan gebeurt het toch nog, bijna bots ik tegen een mijnheer op die mij nog net weet te ontwijken. "Ho ho mevrouw, u moet wel uitkijken waar u loopt". "Pardon", stamel ik en met een rood hoofd loop ik verder. Ik weet ook wel dat ik met veel te veel dingen tegelijk in mijn hoofd bezig ben.
Na een uurtje rustig bij mijn vader gezeten te hebben, loop ik opnieuw door de lange gang, nu op weg naar de uitgang. Ik neem mij voor om de volgende dag toch eens wat minder gehaast te zijn. Ik kan ook van de nood een deugd gaan maken. Mensen kijken kan reuze leuk zijn en hoeft niet enkel vanaf een terrasje te gebeuren. Dat kan overal.
Met dit nieuwe gezichtspunt steek ik met een opgewekt gevoel de grote parkeerplaats over en stap ik de auto in. De storm in mijn hoofd lijkt wat zijn te gaan liggen.
twaalf reacties
Ja, zo denkt en denkt men maar, en nog veel meer dan tussen de regels staat!
En men tikt neer wat men denkt en zo ontstaat een log, recht uit het hard.
Op zijn best.
Ik breng momenteel het grootste gedeelte van de dag door in het ziekenhuis. Dan wordt je vanzelf wat rustiger, of meer gelaten moet ik zeggen.
O zo herkenbaar die drukte rond de bezoekuren in een groot ziekenhuis !
Ik zag in het logje hieronder dat de kersttijd niet alléén maar stralende randjes voor je heeft .Ik probeer daar ook altijd rekening mee te houden ,er zijn meer mensen die het moeilijk vinden ! Knap dat je een manier gevonden hebt om je eraan te ontworstelen .
Beterschap voor je vader en ik hoop dat “mensenkijken” goed gaat lukken bij het volgende bezoekuur 
Mijn man zou denken dat je het over mij had. Hij noemt dit gedrag ‘jachtig en gehaast’,
Ik kan er niets aan doen, moet me constant inhouden.
Jij deed het goed. Je beheerste je.
We leren het nog wel…..
Hanschke,rustig aan nou toch. En mocht dat verhaal een WE betreffen, maak je dan niet druk. Als je nou eens over de datum heen bent is dat echt geen ramp. Voor goede verhalen moet je de tijd nemen en voor een zinvol leven ook.
Laat je niet gek maken, niet door een ander en niet door jezelf.
Ik wens je een rustig, gezond en creatief nieuwjaar en voor die tijd een mooie kerst zoals jij hem graag ziet.
Ik kan me wel voorstellen dat je ongeduldig wordt in de gangen van zo’n ziekenhuis, hoor. Ik zou dat ook hebben. Het is totaal onnodig, dat weten we allemaal, maar zo begrijpelijk.
Ik lees dat jouw Kerst niet alleen maar gezellig gaat zijn. Naar voor jullie dat je vader in het ziekenhuis ligt. Ik hoop dat het de goede kant opgaat met hem.
Je hebt helemaal gelijk door jezelf eens te tracteren. Af en toe moet je even iets onnuttigs hebben om blij van te worden, toch?
Janny
Tsja zo vergaat het mij ook vaak.
Toch is het zeker niet verkeerd om mensen te kijken.
Hopelijk heb je de volgende keer meer rust in je.