TEGENSCRIPT
Twee vrouwen, beiden van ongeveer mijn leeftijd, Sylvia Kristel en Jerney Kaagman, de één iets jonger, de ander iets ouder, waren deze week in het nieuws. Het sterven van Sylvia, nog wel jong, maar toch, doet mij weer eens sterk beseffen dat het leven eindig is. Voor iedereen. Had ik, toen ik jong was, willen ruilen met haar? Misschien heel in het begin, ik bewonderde haar moed, haar bravoure, maar hoe verder haar leven zich ontvouwde, hoe minder aantrekkelijk ik het vond worden. Ik hoop dat Sylvia genoeg momenten in haar leven heeft gekend waarin ze gelukkig en tevreden is geweest.
En dan Jerney. Ik voel me schuldig. Wat heb ik af zitten geven op dat maskerachtige gelaat. Ook ik ben hieraan voorbij gegaan, terwijl dit juist zo kenmerkend is voor de ziekte van Parkinson. Wanneer ik dit ziektebeeld behandelde heb ik dat altijd heel sterk benadrukt in mijn lessen en ondertussen heb ik arme Jerney van botoxbehandelingen verdacht. Sorry Jerney, mijn excuses.
Dat ze nu naar buiten treedt met haar ziek zijn vind ik alleen maar goed. Het geeft mij ook moed om naar de situatie van mijzelf te kijken. Ik hoop dat wij als vrouwen/mensen van deze generatie kunnen laten zien, dat ondanks dat er vanwege gezondheidsklachten belemmeringen zijn, er toch plaats is voor kunnen leven en kunnen genieten. Dat het niet een kwestie hoeft te zijn van vluchten in de kwalen, maar veel meer een leren omgaan met de kwaal.
Vanmiddag trek ik mijn paarse jurk weer aan en zet ik de rode hoed weer op en ga ik op stap met de Reddies. Er zullen ongetwijfeld een paar mensen zijn die zich afvragen: Kun je dat dan wel? Ja mensen, dit kan ik wel, omdat ik van te voren maatregelen tref, ik slik extra pijnstillers, dit kan ik wel omdat dit eenmalig is, dit kan ik wel omdat er niets van mij verwacht wordt, dit kan ik wel omdat ik morgen weer kan uitrusten enzovoort.
Ook dit hoort bij het leren omgaan met een kwaal. Het kost mij moeite, maar ik doe het wel, ondanks dat het voor mij zelf lijkt dat ik tegen mijn eigen gevoel inga. Ergens zegt een stemmetje dat ik thuis hoor te blijven, maar ik doe het niet. Ik ga en ik wil vanmiddag gewoon weer even kunnen lachen en genieten.
Misschien is het voor de lezer een wat onsamenhangend blogje geworden, maar het schept voor mij duidelijkheid. Ik weet wat mij te doen staat. Gaan.
veertien reacties
Het is heel belangrijk om zoveel mogelijk te blijven doen wat je graag wilt doen. Je kunt thuis wel bij de pakken neerzitten, maar daar word je alleen maar slechter van. Met hier een daar een aanpassing aan het programma en met hulp van wat medicatie kun je toch genieten. En dat genieten maakt dat je je een stuk prettiger voelt. Zo sta ik in het leven en dat heeft me de afgelopen heftige jaren op de been gehouden. Daarom raad ik dit iedereen aan die lichamelijke (maar ook geestelijke) problemen heeft.
Goed zo! (4x) Ik ben het geheel met Hanny eens. Je kunt wel gaan zitten kniezen, maar daar knap je zeker niet van op. Een dagje pret en lachenmet de red hat society is stukken beter. Dan maar een paar goeie pijnstillers en morgen goed uitrusten. Als je een topdag hebt gehad dan kun je je ellende beter verdragen.
Zolang je leeft mag je leven, en daar horen soms gebreken bij.
Dat is niet anders, doe waar je je het prettigst bij voelt.
Doodgaan komt helaas op alle leeftijden voor, en nare ziektes ook.
Daar open over zijn is alleen maar goed.
Jouw log is heel duidelijk.
En heel goed dat je er even op uittrekt..!!
Het kan zijn dat je er morgen anders over denkt, maar dan heb je deze gezellige dag toch in ieder geval in de pocket.
Morgen lekker nagenieten hé.
Tuurlijk moet je er van genieten. Want je moet er ook eens lekker uit. En ziekte en dood horen wel bij leven. Dus dat moeten we ook ervaren.
Love As Always
Di Mario
Je bent al geweest, denk ik. Hopelijk heb je genoten en ben je morgen niet te moe, en vol nieuwe energie 
Ik vond het ook knap van jerney.
Dit blogje is prima te volgen hoor 
Ik stond ook een beetje stil bij de dood van Sylvia Kristel. Uiteindelijk werd ze gevormd door haar bekendheid en levensstijl en die was niet gezond. Van Jerney wist ik het niet, het verklaart in ieder geval een hoop. Respect voor haar. En in beweging blijven is soms niet gemakkelijk, maar wel noodzakelijk. Zo voorkom je dat je helemaal vastroest. Ook respect voor jou dat je ondanks je kwaal op stap gaat, top!
Als ik dit verhaal lees vrees ik ook wat. Mijn gang is ook niet meer zo als het zou moeten zijn. Ook ik vecht tegen beter weten in en doe gewoon mee met alles. Gelukkig ziet alleen mijn vrouw dat dit slechts oplevingen zijn.
Ik zou wel willen dansen maar mien voeten doen zo zeer…
Letterzetter had het ook al over Jerney. Ik moet bekennen dat ik ook af en toe wat vreemd van haar opkeek. Maar dit verandert wel veel inderdaad.
En tja… 60 jaar is te oud om te sterven. Maar de kwaal van Sylvia is vaak sterker dan de mens helaas.
Knap dat je er op uittrekt. Met pijnstillers maar dan toch. Knap hoor. Ik doe het ook wel maar ik moet het steeds flink bezuren. Dat maakt een stuk voorzichtiger.
Achter de geraniums kruipen kan altijd nog.
Het leven met tal van ‘zegeningen’ valt soms niet mee maar met een beetje wilskracht kom je een heel eind, en zo te lezen heb jij die wel.
En ja, keuzes maken om iets te doen ook als je weet dat je daarvoor een prijs moet betalen… hoort erbij. Het is een kwestie van het er voor over hebben…. want ook hier geldt, achter de geraniums kruipen kan altijd nog en bevat het risico dat je al heel snel niets meer onderneemt. Je bent jij, niet de ‘zegening’ die jou heeft getroffen, en dus mag die ‘zegening’ ook niet je doen/laten bepalen.
Wat goed van je, Hanscke. IK heb ook je vorige blogje gelezen, dus weet ik wat er aan de hand is. Ik hoop dat je een fijne dag met veel lol hebt gehad.
Ik kan me goed voorstellen dat je (soms een beetje tegen je gevoel in) activiteiten bijwoont met je RHS-chapter. Ja natuurlijk kan ik me dat voorstellen want voor enkele van mijn chapterettes geldt dit ook.
Maar áltijd zijn ze blij om weer even te kunnen lachen, even je zorgen te vergeten, even onbekommerd plezier te maken.
Juist in moelijke tijden is dat zo goed!
Veel sterkte!
Janny